Τα 90s σίγουρα δεν είναι η ποιοτικότερη εποχή του Ιταλού μετρ του τρόμου Dario Argento. Σ’ αυτή την περίοδο κυκλοφόρησε σαφώς κατώτερες ταινίες τρόμου συγκριτικά με τα 80s, πόσο μάλλον με τα 70s. To συμπαθητικό αλλά ολίγον άνισο «The Stendhal Syndrome» επιβεβαιώνει την προαναφερθείσα διαπίστωση.
Στην ταινία αυτή πρωταγωνιστεί η Asia Argento, κόρη του σπουδαίου Ιταλού σκηνοθέτη υποδυόμενη την Anna, μια αστυνομικό που πάσχει από το σύνδρομο Σταντάλ. Δηλαδή όταν βρεθεί σε χώρο με έργα τέχνης (κυρίως πίνακες) κυριεύεται από έντονα συναισθήματα, παραισθήσεις, ζαλάδα και εμφανίζει τάσεις λιποθυμίας. Η πρωταγωνίστρια πέφτει θύμα ενός ψυχοπαθή βιαστή και δολοφόνου ταυτόχρονα ο οποίος για κάποιο λόγο δεν την αποτελειώνει όπως τα υπόλοιπα γυναικεία θύματά του αλλά προτιμά να «παίζει» μαζί της. Η αστυνομία αναζητά τον παρανοϊκό ενώ προστατεύει και την Anna της οποίας η ζωή έχει έντονα αναστατωθεί με σοβαρές και απρόβλεπτες συνέπειες στην ψυχική της υγεία.
Τι φιλμ ξεκινάει καλά και από την πρώτη στιγμή είναι εμφανής ο σουρεαλιστικός του χαρακτήρας. Η τρομακτική ατμόσφαιρα ενδυναμώνεται από την υπέροχη μουσική του αξεπέραστου Ennio Morricone. Οι περισσότερες ερμηνείες είναι αξιοπρεπείς αν και είναι φανερό ότι η Asia Argento και ο φονιάς ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους συμμετέχοντες. Η ταινία μπολιάζεται με καλλιτεχνικές πινελιές και συχνά βλέπουμε όμορφους πίνακες και αγάλματα κομψοτεχνήματα από μουσεία της Ιταλίας να στολίζουν την οθόνη μας.
Αρχικά το ρόλο της πρωταγωνίστριας ήταν να αναλάβει η Bridget Fonda η οποία είναι μεγάλη οπαδός των ταινιών του Dario Argento.
Η ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσει η πρωταγωνίστρια με τους πίνακες στα πλαίσια της πάθησής της είναι από τις κορυφαίες στιγμές του φιλμ και μας ταξιδεύει για λίγο σε μαγικά τοπία όπου η παράνοια και το φανταστικό κυριαρχούν. Μαζί με όλα αυτά υπάρχει και αρκετό αίμα που ικανοποιεί τους λάτρεις του gore. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο καλά όπως μπορεί να φαίνονται από τις μέχρι τώρα περιγραφές. Δυστυχώς η ταινία διατηρεί τη μυστηριακή της ατμόσφαιρα περίπου μέχρι τη μέση αφού μετά γίνεται υπερβολικά κουραστική και άνοστη.
Όσο περνάει η ώρα τόσο περισσότερο ελαττώνονται τα ατμοσφαιρικά στοιχεία με αποτέλεσμα η ταινία να δείχνει αρκετά «στεγνή». Συν τοις άλλοις είναι και προβλέψιμη με την πλοκή να εγκλωβίζεται σε προχειρότητες και μη πειστικές λύσεις. Δηλαδή εκεί που πήγε να προκύψει κάτι καλό και ολοκληρωμένο, ο δημιουργός υπέπεσε σε στραβοτιμονιά στέλνοντας το «The Stendhal Syndrome» σε βαλτώδες περιβάλλον από το οποίο δεν καταφέρνει να εξέλθει ποτέ, όντας καταδικασμένο να μας προσφέρει κυρίως όσα άφησε στο πρώτο ατμοσφαιρικό μέρος.
Η ιδέα να αξιοποιηθεί το υπαρκτό και κάπως αλλόκοτο σύνδρομο Σταντάλ είναι σίγουρα πρωτότυπη και ευρηματική. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι το «The Stendhal Syndrome» κατάφερε να βάλει τρικλοποδιά στον εαυτό του αφήνοντας την εικόνα ενός ιδιαίτερου μεν, ανολοκλήρωτου και προβληματικά κατασκευασμένου έργου δε. Συστήνεται στους φανατικούς φίλους των δουλειών του Argento. Οι υπόλοιποι δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι θα το εκτιμήσουν.
