Ο Eli Roth δεν χρειάζεται συστάσεις. Η συμβολή του στη διαμόρφωση του νεότερου βίαιου cinema τρόμου με ταινίες όπως «Cabin Fever» (2002) και «Hostel» (2005) είναι αναμφισβήτητη. Παρά τα σκαμπανεβάσματα της καριέρας του, με το πιο πρόσφατο κινηματογραφικό του πόνημα γνωστό ως «Thanksgiving» ο Roth επιβεβαιώνει ότι βρίσκεται σε μια από τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας του έχοντας ακόμα πολλά να δώσει στον χώρο.
Το «Thanksgiving» που θα εξετάσουμε εδώ παίρνει το όνομά του από την δημοφιλή γιορτή των Αμερικανών που λαμβάνει χώρα στα τέλη του Νοέμβρη. Έναν χρόνο μετά από μια θανάσιμη εισβολή αγοραστών σε ένα πολυκατάστημα το βράδυ της Black Friday, ένας μασκοφόρος δολοφόνος αρχίζει να σκοτώνει βίαια συγκεκριμένους κατοίκους της πόλης Πλίμουθ (γενέτειρας της εορτής). Ποιο είναι όμως το κίνητρό του και ποιο το επόμενο θύμα του;
Το μεγαλύτερο ατού του «Thanksgiving» είναι το ευρηματικό gore. Μιλάμε για μια ανεξάντλητη ποικιλία αιματοβαμμένων φόνων, ο ένας καλύτερος από τον άλλον, που θα σας σοκάρουν. Ανατριχιαστικοί διαμελισμοί, ζουμεροί αποκεφαλισμοί, αποτρόπαιες συνθλίψεις κεφαλών, μαχαιρώματα, τσεκουριές, ψησίματα ζωντανών ανθρώπων σε φούρνο (!) και η ματωμένη λίστα δεν έχει τελειωμό. Ένα απίστευτο λουτρό αίματος ικανό να διαταράξει ακόμα και το πιο καλά εκπαιδευμένο στομάχι.
Ο Eli Roth δήλωσε ότι η γάτα της ταινίας έπαιζε τόσο καλά που την ονόμασε Leonardo DiCatprio. Το πραγματικό όνομα της γάτας είναι Tonic και η ίδια είχε ξαναπαίξει στο φιλμ τρόμου «Pet Semetary» του 2019.
Στο αιματοβαμμένο μενού του φιλμ δεν περιλαμβάνεται μόνο τα φονικά που διαπράττει ο δράστης με τη μάσκα του πρώτου κυβερνήτη της αποικίας Πλίμουθ, αλλά και μια εντυπωσιακά σκηνοθετημένη εισβολή σε πολυκατάστημα τη νύχτα του Black Friday όπου χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Ποδοπατήματα, φονικά χτυπήματα από καρότσια αγορών και σπασμένα γυαλιά που κόβουν σάρκες ανελέητα, δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους έμψυχους φονιάδες. Πραγματικά η εν λόγω σεκάνς κόβει την ανάσα και είναι από τις πιο καλογυρισμένες σε ταινία τρόμου τα τελευταία χρόνια.
Όσον αφορά τον δράστη και το μυστήριο γύρω από την ταυτότητά του, η ταινία υστερεί εδώ λίγο με την έννοια ότι είναι προβλέψιμη, τουλάχιστον για το πιο έμπειρο μάτι. Προβλέψιμο είναι επίσης και το κίνητρο που τον οδηγεί στις δολοφονίες. Από χαρακτήρες τα πράγματα δεν έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αναμενόμενοι πρωταγωνιστές, τετριμμένοι διάλογοι, καγκουριές…Οι περισσότεροι πάντως παίζουν αξιοπρεπώς για τα slasher δεδομένα.
Τα προσεγμένα ειδικά εφέ και το επαγγελματικά δουλεμένο μακιγιάζ προσδίδουν ρεαλισμό στους θανάτους. Κάτι φοβερές σκηνές όπως η αποκοπή μέρους του σκαλπ ενός άτυχου θύματος συνιστούν θρίαμβο των εφέ. Το σενάριο δεν αποφεύγει τις κακοτοπιές αλλά αυτό δεν πολυφαίνεται στα πλαίσια της slasher δομής. Γενικά η ταινία επιδεικνύει την σπάνια ικανότητα να συσκοτίζει τα λίγα αδύναμα σημεία της προς όφελος των πολλών θετικών.
Ποια είναι λοιπόν η τελική μου ετυμηγορία για το «Thanksgiving»; Αξίζει τον ντόρο που έχει δημιουργηθεί γύρω από το όνομά του; Κατά τη γνώμη μου αξίζει και μάλιστα παίζει τον σημαντικό ρόλο του «αναζωογονητή» των slashers στεκόμενο δίπλα σε παραδοσιακές αξίες όπως το Scream franchise. Κατά κάποιο τρόπο το «Thanksgiving» είναι μια διαφορετική εκδοχή του Scream με το οποίο μοιράζεται κάποια κοινά στοιχεία όπως ο μασκοφόρος φονιάς με τη μυστηριώδη ταυτότητα.
Οι slasherάδες θα ξετρελαθείτε, οι υπόλοιποι τουλάχιστον θα σοκαριστείτε με τον ωμό δυναμισμό του. Πρόκειται για ένα απρόσμενα τολμηρό slasher φιλμ που δεν χαρίζει κάστανα σε κανέναν. Για την ιστορία να προσθέσουμε ότι το φιλμ βασίζεται σε φανταστικό trailer που είχε φτιάξει ο Eli Roth για την ταινία «Grindhouse» (2007) η οποία αποτελείται από δύο ταινίες θρίλερ/τρόμου στην πραγματικότητα. Αυτά είναι!
