Το «The Blood on Satan’s Claw», αποτελεί μια εξαιρετικά υποτιμημένη folk horror ταινία βρετανικής παραγωγής, που παρά τις μέτριες κριτικές που απέσπασε, παρέμεινε στην ιστορία ως μια από τις πιο αγαπητές, τουλάχιστον από εκείνους που προθυμοποιούνται να εξερευνήσουν την μαγεία των folk ταινιών τρόμου. Πρόκειται για μια ταινία με αβίαστη ροή, δεξιοτεχνία στο να «καλύψει» τις ατέλειες και τις ελλείψεις των πρακτικών εφέ (σύμφωνα με τα δεδομένα της εποχής), αναδεικνύοντας τα ομορφότερα στοιχεία της και αφήνοντάς τα να επικρατούν και να εντυπωσιάζουν ανέκαθεν και ανελλιπώς.
Ο Piers Haggard (ο σκηνοθέτης), μας μεταφέρει πίσω στον 17ο αιώνα σε μια επαρχιακή κοινότητα της Αγγλίας, όπου μια πρωτόγνωρη κατάρα έχει επισκιάσει το χωριό και καταδιώκει τους κατοίκους. Όταν ο θανατηφόρος αιρετικός ιός αρχίσει να εξαπλώνεται ολοένα και περισσότερο με γρήγορους ρυθμούς, η περιφερειακή κυβέρνηση οφείλει να δράσει και να εξοντώσει το «κακό» πριν να είναι αργά. Παρ’ ότι η πρόκληση είναι μεγάλη και ο στόλος του Διαβόλου πληθαίνει σημαντικά, οι «προσβληθέντες» έχουν την δυνατότητα να απωθήσουν την ύπουλη δύναμη του «κακού» πριν προλάβει να μεγαλώσει, κόβοντας το σημάδι από το σώμα τους άμεσα και αποφασιστικά, χωρίς να σκεφτούν το κόστος του πόνου.
Εκείνοι που θα καταφέρουν να μην υποκύψουν στις φαινομενικές «αρετές» της κολάσεως, θα μπορέσουν να απαλλάξουν την πόλη από αυτή την υποχθόνια αρρώστια. Οι μεγαλύτεροι και εμπειρότεροι, καλούνται να σώσουν τα νέα παιδιά που υποκινούνται από μια μοχθηρή δύναμη και ξεφεύγουν από την ανθρώπινή τους φύση αλλά και από την καθοδήγηση του Θεού.
Το σενάριο αρχικά ήταν να λάβει χώρα στην Βικτωριανή εποχή, όμως επειδή αυτή η περίοδος είχε απεικονιστεί πολλάκις, επέλεξαν την προκειμένη.
Το «The Blood on Satan’s Claw», είναι μια από τις πρώτες του είδους στην δεκαετία του ’70, που είχε την μορφή των μεταγενέστερων ταινιών που απεικονίζουν παραπλήσια θεματολογία, κρατώντας τα στοιχεία και τα χαρακτηριστικά της εποχής τους. Είναι δυστυχώς ένα από τα ελάχιστα έργα του σκηνοθέτη, χωρίς αυτό να κλονίζει με κανέναν τρόπο την ποιότητά του. Η γοτθική της αύρα, φωτισμένη με το ηλιόλουστο τοπίο της επαρχιακής Αγγλίας, σκοτεινιάζει και ψυχραίνει σύντομα με την μαυρίλα της ασθένειας, που κατακυριεύει την κοινότητα και κατακρεουργεί την ανθρώπινη αγνότητα, με αντάλλαγμα μια υποτιθέμενη ηδονή υπό την αίγλη της ακολασίας. Η ιστορία, θα μπορούσε να αποτελέσει σύμβολο της εποχής αλλά θα μπορούσε και να σταθεί επάξια σε οποιαδήποτε άλλη, υποδηλώνοντας περισσότερο την διαφθορά της νεολαίας από ένα νέο κύμα, παρά οποιαδήποτε υπόνοια για θρησκείες και πνεύματα.
Περίπου τρεις δεκαετίες πριν την θρυλική μεταφορά του μυθιστορήματος του J. R. R. Tolkien στην μεγάλη οθόνη («Lord of the Rings»), το 1971, κυκλοφόρησε μια ταινία («The Blood on Satan’s Claw») που μοιάζει να άσκησε τεράστια επιρροή στην εκδοχή του 2001. Από την απεικόνιση των χωριατόπαιδων που φέρνουν ιδιαιτέρως σε hobbit, την μουσικότητα του στόμφου της αγγλικής γλώσσας του Μεσαίωνα, τα παραμυθένια σκηνικά έως και την συγκλονιστική μουσική του Marc Wilkinson, που θυμίζει αρκετά το αριστουργηματικό soundtrack του «Lord of the Rings» (δημιουργίας του Howard Shore). Όλα παραπέμπουν στο γραφικό χωριό «Shire» και τους ιδιόμορφους κατοίκους του, μοιάζοντας ο σκηνοθέτης να έχει επηρεαστεί αρκετά από το βιβλίο.
Εάν κανείς λατρεύει τα παραμύθια και την ομορφιά της σύνθεσης των ονειρικών πλάνων, σε συνδυασμό με την πραγματικότητα της τότε κοινωνίας και την εξέγερση των νέων μέσα από ένα φρικιαστικό ταξίδι ανακάλυψης μιας νέας θρησκείας, θα ήταν κάτι παραπάνω από άξιο να ανακαλυφθεί το συγκεκριμένο έργο, έχοντας πολλά παραπάνω να προσφέρει από τα τετριμμένα.
Θετικά: Απίστευτα σκηνικά, επιβλητική και αξιοσημείωτη μουσική υπόκρουση
Αρνητικά: Χιλιοειπωμένη θεματολογία, Καμία ιδιαίτερη πρωτοτυπία εν συγκρίσει με αντίστοιχες του είδους
Βαθμός:
Gore:
👆 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Ο σοκαριστικός βιασμός και τα βασανιστήρια της ανήλικης Cathy από τους διαβολικούς νέους, που θα προκαλέσουν ανατριχίλα ακόμη και στον πιο «χοντρόπετσο» θεατή.
- Η εντυπωσιακή σκηνή με την τηλεκίνηση και το κάψιμο των αιωρούμενων θυμάτων.
- Η τελευταία επική οπτικοακουστική πανδαισία της θανάτωσης του Διαβόλου.