Από τις πρώτες αξιόλογες προσπάθειες του μεγάλου Dario Argento στο χώρο των giallo είναι η παρούσα ταινία με τον παράξενο τίτλο «The Cat o’ Nine Tails» (ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με την υπόθεση παρεμπιπτόντως). Αρχικό θέμα της ταινίας είναι μια μυστηριώδης εισβολή από άγνωστο άτομο σ’ ένα διάσημο επιστημονικό εργαστήριο όπου πραγματοποιούνται πρωτοποριακές γενετικές έρευνες. Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι δεν εκλάπη τίποτα εκείνη τη νύχτα από το εργαστήριο! Ωστόσο, την επόμενη μέρα, ένας από τους επιστήμονες του εργαστηρίου που γνώριζε τον εισβολέα (αλλά δεν επιθυμούσε να αποκαλύψει ακόμα την ταυτότητά του) δολοφονείται με φρικτό τρόπο σ’έναν κοντινό σιδηροδρομικό σταθμό (ο δολοφόνος τον έσπρωξε στο διερχόμενο τρένο!). Σύντομα δολοφονείται και ο φωτογράφος που έτυχε να φωτογραφήσει τη στιγμή της μοιραίας πτώσης του επιστήμονα! Ύστερα απ’ όλα αυτά, ένας τυφλός πρώην δημοσιογράφος με μόνιμη συντροφιά τη μικρή ορφανή ανιψιά του που διαμένουν πλησίον του εργαστηρίου συνεργάζεται με έναν δαιμόνιο, εν ενεργεία νεαρό ρεπόρτερ εφημερίδας για τη λύση του μυστηρίου.
Αρχικά παίρνουν συνεντεύξεις από πρόσωπα που θα μπορούσαν να σχετίζονται με την υπόθεση. Απ’ ό,τι δείχνουν τα πράγματα όμως, και οι δύο επίδοξοι «ντετέκτιβ» θέτουν τη ζωή τους σε κίνδυνο αφού ο δολοφόνος αντιλαμβάνεται την προσπάθειά τους και τους απειλεί, μη διστάζοντας να κάνει και βήματα παραπέρα προκειμένου να τους βγάλει από τη μέση! Επιπλέον, ορισμένα πρόσωπα που είχαν προσεγγίσει οι δύο ήρωες…δολοφονούνται στην πορεία. Οι δύο πρωταγωνιστές δεν δείχνουν να πτοούνται και συνεχίζουν το παράτολμο έργο τους.
Παρότι το «The Cat o’ Nine Tails» ανήκει στα πιο επιτυχημένα φιλμ του Argento, ο ίδιος το θεωρεί το λιγότερο αγαπημένο του για κάποιον ακατανόητο λόγο…
Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η πλοκή του «The Cat o’ Nine Tails». Ακούγεται ενδιαφέρουσα και σίγουρα είναι. Υπάρχουν πολλά θετικά στοιχεία στην ταινία. Το σημαντικότερο είναι ότι κρατάει τον θεατή καρφωμένο στην οθόνη του αφού το μυστήριο δεν λέει να υποχωρήσει. Όσο περνάει η ώρα τόσο μεγαλώνει η αγωνία για το τι θα συμβεί και τι κρύβεται τέλος πάντων πίσω από όλα αυτά τα παράξενα συμβάντα. Επίσης υπάρχουν μερικές τρομακτικές, ψαρωτικές σκηνές όπως αυτή που ο ρεπόρτερ εγκλωβίζεται στον τάφο ενός εκ των θυμάτων του παρανοϊκού φονιά. Υπάρχουν όμως και λίγα μειονεκτήματα όπως ορισμένες μέτριες ερμηνείες και τα μη ρεαλιστικά εφέ στις περιπτώσεις που πέφτουν μπουνίδια. Ακόμη και η προσπάθεια του σκηνοθέτη να σε μπερδέψει μπορεί να γίνει αντιληπτή σε μερικές περιπτώσεις από τους πιο έμπειρους τηλεθεατές. Όσο για το φονιά, οι τρόποι που σκοτώνει δεν έχουν κάτι ιδιαίτερο και είναι αρκετά συνηθισμένοι και απλοί, με εξαίρεση των πρώτο φόνο όπως προαναφέρθηκε.
Το φινάλε προσωπικά μου άρεσε, αν και αρκετοί μπορεί να το θεωρήσουν «λίγο» σε σχέση με το υπόλοιπο ενδιαφέρον μέρος της ταινίας. Σίγουρα πάντως, το συνολικό αποτέλεσμα αφήνει θετικές εντυπώσεις και η ταινία παρά την ένταξή της στις «δευτερεύουσας σημασίας» από τη λίστα του Ιταλού μετρ είναι κάτι παραπάνω από αξιόλογη.
Θετικά: Καλογραμμένο σενάριο με μυστήριο και ανατροπές, η υπέροχη μουσική του Ennio Morricone που σε ταξιδεύει.
Αρνητικά: Ορισμένες μέτριες ερμηνείες, λίγα αποτυχημένα εφέ.
Συμπέρασμα: Αξιολογότατο giallo από την παραγωγική για το ιδίωμα δεκαετία του 70. Οι fans του Argento πρέπει να το τσεκάρουν οπωσδήποτε (αν και οι περισσότεροι θα το έχουν ήδη πράξει).
Βαθμός:
Gore:
👆 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Ο πρώτος φόνος στον σιδηροδρομικό σταθμό. Αν και θα μπορούσε να είναι πολύ πιο αιματοβαμμένος ώστε να μιλάμε για τον απόλυτο φόνο σε θρίλερ, ο σκηνοθέτης προτίμησε να είναι πιο διακριτικός. Όπως και να ‘χει όμως η σκηνή που βλέπουμε είναι σοκαριστική!
- Η σκηνή που ο νεαρός ρεπόρτερ παγιδεύεται στον τάφο ενός θύματος. Για λίγα δευτερόλεπτα νομίζεις ότι έρχονται τα πάνω κάτω με αυτό που συμβαίνει, αλλά σύντομα τα πράγματα επανέρχονται στη φυσική τους ροή.
