Άλλο ένα spin-off από το σύμπαν του The Conjuring. Αυτή τη φορά έρχεται από έναν σχετικά άπειρο κινηματογραφιστή, τον Michael Chavez ο οποίος θα σκηνοθετήσει και το «The Conjuring 3» του 2020. Με βάση αυτήν την παρατήρηση, το «The Curse of La Llorona» θα μπορούσε να ιδωθεί και ως πρώτο δείγμα γραφής της επερχόμενης 3ης ταινίας The Conjuring από τον εν λόγω σκηνοθέτη, αν και καμιά φορά τέτοιες αξιολογήσεις μπορεί να αποδειχτούν άστοχες.
Πάντως από αυτά που παρακολουθήσαμε στο «The Curse of La Llorona», μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι το πρώιμο αυτό πιάτο που μας σέρβιρε ο Michael Chavez είναι έντονα πικρό. Θα μου πει κανείς «δηλαδή τι περίμενες από μια ταινία υπερφυσικού τρόμου; Πρωτοτυπίες και καινοτόμες ιδέες; Όχι φυσικά αφού κάτι τέτοιο είναι αντικειμενικά δύσκολο στη σημερινή horror σκηνή. Ωστόσο, ομολογώ ότι περίμενα περισσότερη ποιότητα στη δομή και στο περιεχόμενο της ταινίας.
Γενικά το promotion και το όλο concept που αντλεί στοιχεία από το μεξικάνικο φολκλόρ προμήνυαν μια κινηματογραφική δημιουργία επιβλητική που θα έδινε στον θεατή πολλά περισσότερα. Αναμέναμε μια ταινία τρόμου με πιο αληθοφανή ένταση και αγωνία και όχι μια άχρωμη και επιτηδευμένη παραγωγή που μπορεί να σοκάρει μόνο ανυποψίαστους και άπειρους θεατές σχολικής ηλικίας.
To «The Curse of La Llorona είναι το δεύτερο φιλμ στον κόσμο του The Conjuring που δεν περιλαμβάνει το κλασικό ζεύγος Ed και Lorraine Warren. Το πρώτο ήταν το «Annabelle: Creation» του 2017.
Με άλλα λόγια το «The Curse of La Llorona» προσπαθεί να φανεί τρομακτικό μέσω της «σοβαρής» αφήγησης γύρω από τον σκοτεινό θρύλο της παιδοκτόνου «γυναίκας που κλαίει» και επανήλθε στον κόσμο των ζωντανών για να αρπάξει κι άλλα παιδιά…αλλά δεν το καταφέρνει στο παραμικρό. Η ιστορία μοιάζει απλοϊκή και παιδαριώδης. Γενικά το σενάριο πάσχει από έλλειψη σοβαρότητας και έμπνευσης όπως ανέμπνευστοι είναι και οι χαρακτήρες.
Ειδικά αυτός ο λατίνος πρώην ιερέας που αναλαμβάνει χρέη «εξορκιστή» φαίνεται να μπήκε για πλάκα. Μας κάνει περισσότερο να γελάμε με τα υλικά μπακάλη που χρησιμοποιεί και τις ανόητες ατάκες που ξεστομίζει. Στις ερμηνείες δεν έχουμε κάτι ιδιαίτερο. Η μάνα και τα παιδιά παίζουν συμπαθητικά αλλά χωρίς να έχουμε κάποια αξιομνημόνευτη παρουσία.
Ελάχιστες είναι οι πραγματικά τρομακτικές σκηνές. Το φιλμ αναλώνεται ως επί το πλείστον στα γνωστά κόλπα των jump scares ενώ υστερεί και στο κομμάτι της ατμόσφαιρας. Ως εκ τούτου καταλήγει να είναι άλλη μια τυπική ταινία μεταφυσικού τρόμου που έχει το πρόσθετο μειονέκτημα να είναι και κακογραμμένη. Επομένως…
