«Το κακό έχει πολλά πρόσωπα» αναγράφεται στο εξώφυλλο του «The Good Son» και πραγματικά δεν υπάρχει ιδανικότερη φράση για να περιγράψει την πηγή του κακού σ’ αυτό το φιλμ. Είναι όντως τρομακτική η αντίθεση της εικόνας ενός φαινομενικά αθώου μικρού παιδιού με γλυκύτατο πρόσωπο από τη μία και του ύπουλου ψυχοπαθή εγκληματία από την άλλη.
Ο μικρός Mark (Elijah Wood) έχασε πρόσφατα τη μητέρα του κατηγορώντας άδικα τον εαυτό του που την άφησε να πεθάνει. Ο πατέρας του τον αφήνει για δύο βδομάδες στο σπίτι του αδερφού του στο Maine λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων στο Τόκυο. Εκεί ο θλιμμένος Mark φιλοξενείται από την οικογένεια του θείου του κάνοντας παρέα με τα μικρά ξαδέρφια του και κυρίως με τον μικρό Henry. Μαζί αναλώνονται σε σκανταλιάρικα παιχνίδια στη γύρω περιοχή αλλά σύντομα ο Mark καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά με τον Henry. Ο ξάδερφός του φαίνεται ότι κρύβει ένα δεύτερο σατανικό πρόσωπο που δεν διστάζει να προκαλεί κακό στους γύρω του ακόμα και στα πιο κοντινά του πρόσωπα. Ο Mark προσπαθεί να προειδοποιήσει και να προφυλάξει την οικογένεια από τις κακόβουλες ορέξεις του Henry, αν και δύσκολα μπορεί να γίνει πειστικός δεδομένων των περιστάσεων…
Ο ταλαντούχος τότε Macaulay Culkin ενσαρκώνει άψογα τον διπρόσωπο μπόμπιρα με την παρανοϊκή συμπεριφορά. Μπορεί να τον έχουμε ταυτίσει στο μυαλό μας με τον ξεκαρδιστικό ρόλο του στις δύο κλασικές κωμωδίες «Home Alone» αλλά εδώ αποδεικνύει ότι το ταλέντο του ήταν πολύμορφο, επαρκές ακόμα και για δυνατά ψυχολογικά θρίλερ όπως το «The Good Son». Οι κακόβουλες διαθέσεις του Henry ξεδιπλώνονται ικανοποιητικά στη διάρκεια της ταινίας μπροστά στα έκπληκτα μάτια του Mark στέλνοντας μια έντονη ανατριχίλα στον θεατή.
Τα δύο νεαρά αγόρια που πρωταγωνίστησαν στο «The Good Son» ήταν υποψήφια για βραβεία. Ο μεν Culkin ήταν υποψήφιος στην κατηγορία του καλύτερου κακού στα κινηματογραφικά βραβεία του MTV, ο δε Wood κέρδισε βραβείο Saturn για την καλύτερη ερμηνεία από νεαρό ηθοποιό.
Το πιο τρομακτικό είναι ότι η οικογένεια του ψυχοπαθή Henry δεν έχει πάρει μυρωδιά για τον κίνδυνο που ελλοχεύει μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Και πώς θα μπορούσε κανείς να υποπτευτεί το ίδιο του το παιδί άλλωστε! Κάπου μάλιστα τίθεται και το μεταφυσικό ερώτημα αν ένα άτομο μπορεί να είναι από τη φύση του κακό χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερη αιτία! Ερμηνευτικά ξεχωρίζει σαφώς ο Culkin με τους υπόλοιπους συμμετέχοντες να είναι απλά OK. Πέρα από τις δυναμικές ψυχολογικές τρομάρες που μας προσφέρει το φιλμ, αξίζει να γίνει μνεία και στην καταπληκτική φωτογραφία με ορισμένα επιβλητικά φυσικά τοπία άγριας ομορφιάς που μαγνητίζουν το βλέμμα.
Αν κάπου χάνει το «The Good Son» είναι στη μάλλον υπερβολικά γρήγορη αποκάλυψη του αληθινού προσώπου του Henry στη μητέρα του η οποία πείθεται σχετικά εύκολα για την evil προσωπικότητα του τέκνου της. Όταν μιλάμε για το ίδιο σου το παιδί και χωρίς να έχουν δοθεί κραυγαλέες αφορμές, η αντίσταση που αναμένουμε από τη μητέρα πρέπει να δείχνει πιο σκληρή. Σα να βιάστηκαν οι συντελεστές να τελειώσουν ένα αξιόλογο κατά τ’ άλλα θρίλερ. Επίσης θα μπορούσε με μερικές προσθήκες να γίνει ακόμα πιο απειλητικό, εάν για παράδειγμα ο Henry προξενούσε κακό με εμπνευσμένες μεθόδους σε κάνα δυο πρόσωπα ακόμα που σίγουρα διέθετε το cast.
Ακόμα κι έτσι όμως το «The Good Son» παραμένει μια δυνατή εμπειρία ψυχολογικού τρόμου, με σασπένς, υπέροχη φωτογραφία, σφιχτοδεμένη σκηνοθεσία και δραματικό φινάλε που καθηλώνει και συγκινεί. Μπορεί να θάφτηκε από κριτικούς κατά την κυκλοφορία του κατηγορούμενο ως δυσάρεστο σαν θέαμα και ακατάλληλο για μικρά παιδιά (πόσες ταινίες όμως δεν διαθέτουν «κακά παραδείγματα»;), δεν παύει, ωστόσο, να αποτελεί μια πειστική κινηματογραφική πρόταση στην κατηγορία των ψυχολογικών θρίλερ.
