Ποιος θα περίμενε ότι μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου της χρονιάς θα προερχόταν από την υποκατηγορία του Natural Horror και συγκεκριμένα από τους καρχαρίες; Είναι αλήθεια ότι καλές ταινίες τρόμου με τους επιβλητικούς σαρκοφάγους φίλους μας συναντάμε πολύ σπάνια (The Reef, Open Water) και το διαμάντι του Steven Spielberg που ακούει στο όνομα «Jaws» δεν είχε και δεν θα έχει ποτέ αντίπαλο. Αυτήν την απελπιστική κατάσταση έρχεται να βελτιώσει κάπως το καταπληκτικό «The Shallows» του Jaume Collet-Serra (σκηνοθέτης του Orphan) όντας μια απροσδόκητα δυναμική καθώς και αναγκαία προσθήκη στις ταινίες τρόμου με καρχαρίες.
Μετά την απαραίτητη γνωριμία με το μαγευτικό περιβάλλον της απομονωμένης παραλίας και χωρίς πολλές χρονοτριβές, η ηρωίδα Nancy (Blake Lively) δέχεται την παραλίγο θανάσιμη επίθεση από έναν μεγάλο λευκό καρχαρία κατά τη διάρκεια του surfing και προσπαθεί να βρει καταφύγιο σε οτιδήποτε επιπλέει. Είτε είναι βραχάκι, είτε σημαδούρα, είτε κουφάρι φάλαινας…αρκεί να την κρατάει έστω και λίγα εκατοστά πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Η Nancy πρέπει να παλέψει για τη ζωή της αντιμετωπίζοντας πέρα από τον καρχαρία και τα υπάρχοντα τραύματά της που επιδεινώνονται καθώς και άλλους σοβαρούς παράγοντες όπως το νυχτερινό κρύο, τον καυτό ήλιο, την σωματική εξάντληση και κάθε άλλη ευκόλως νοούμενη δυσκολία. Οι πιθανότητες να έρθει βοήθεια στην άγνωστη αυτή παραλία είναι περιορισμένες οπότε η ταλαίπωρη ηρωίδα μας μπορεί να ελπίζει μόνο σε όσους (λίγους) την έχουν δει εκεί.
Ο αρχικός τίτλος του φιλμ ήταν «In The Deep» και το σενάριό του είχε συμπεριληφθεί στην Blacklist του 2014, δηλαδή στα αγαπημένα σενάρια που δεν έγιναν ταινίες τότε.
Εύσημα πρέπει να δοθούν στην εκπληκτική σκηνοθεσία του Jaume Collet-Serra ο οποίος είναι εν πολλοίς υπεύθυνος για την εντυπωσιακή εικόνα του «The Shallows». Έξυπνα και λεπτομερή πλάνα πάνω και κάτω από το νερό χρησιμοποιούνται για να ενισχύσουν την αίσθηση απειλής και να εκτινάξουν την αγωνία στα ύψη. Ιδέες όπως η επίθεση του καρχαρία στο θύμα την οποία ο θεατής δεν βλέπει αλλά καλείται να φανταστεί μέσα από το σοκαρισμένο βλέμμα της πρωταγωνίστριας και αργότερα από την κατάσταση του θύματος που τελικά βλέπουμε απόντος πια του καρχαρία, επιβεβαιώνουν την εκτεταμένη έμπνευση του σκηνοθέτη στο εν λόγω πόνημα.
Οι καλές ιδέες γενικά αφθονούν. Η προσπάθεια της Nancy να ντοπάρει ψυχολογικά τον εαυτό της με μονολόγους την ώρα που περιποιείται τα τραύματά της συγκινεί. Η προσπάθειά της να προφυλαχτεί από τον καρχαρία μέσα στα κάγκελα της σημαδούρας μάς παραπέμπει στο κλουβί του ωκεανογράφου από τα «Σαγόνια του Καρχαρία» όντας καλοδεχούμενος φόρος τιμής στο αριστούργημα του Spielberg. Η παρουσίαση του άγριου προσώπου της φύσης μέσω του καρχαρία από τη μία και του γαλήνιου προσώπου μέσω του συμπαθέστατου γλάρου που κάνει παρέα στην ηρωίδα από την άλλη, γίνεται με μαεστρία. Μέχρι και η ονοματοδοσία του γλάρου από την Nancy με παραπομπή στον καρατέκα Steven Seagal λειτουργεί άψογα ως σύντομο χιουμοριστικό διάλειμμα μέσα στον στρόβιλο δραματικών γεγονότων.
Αν το «The Shallows» απέφευγε τις «χολιγουντικού» τύπου σκηνές προς το τελείωμά του αντικαθιστώντας τες με πιο ρεαλιστικές ιδέες, ενδεχομένως θα πλησίαζε προς το ταβάνι της τελειότητας. Ευτυχώς όμως, οι ελάχιστες υπερβολές σε διάφορα σημεία χωνεύονται εύκολα και δεν μειώνουν το αίσθημα βαθιάς ικανοποίησης που σε κατακλύζει στο τέλος. Μην το χάσετε!
