Πρόκειται για βρετανικό remake του ομότιτλου αμερικάνικου θρίλερ του 1946. Με βαρύ πυροβολικό τους Christopher Plummer, John Phillip Law και την λαμπερή Jacqueline Bisset ο βρετανός σκηνοθέτης Peter Collinson (γνωστός κυρίως για το φιλμ «The Italian Job») προσπαθεί φιλότιμα να φτιάξει ένα γεμάτο remake του παλιότερου εξαιρετικού φιλμ χωρίς θεαματικά αποτελέσματα. Για την ακρίβεια το remake δεν φτάνει επ’ ουδενί την ατμόσφαιρα του αρχικού φιλμ παρόλα αυτά δεν είναι και ανάξιο λόγου.
Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από μια μουγκή γυναίκα (Jacqueline Bisset) που είχε χάσει την οικογένειά της σε πυρκαγιά και ένα μανιακό δολοφόνο που σκοτώνει γυναίκες με σωματικές αναπηρίες. Ο εναρκτήριος θρασύδειλος φόνος μιας τυφλής γυναίκας με πιστόλι το επιβεβαιώνει περίτρανα. Στη συνέχεια μεταφερόμαστε στην έπαυλη (που λειτουργεί και ως ίδρυμα) όπου διαμένει η κοπέλα καθώς και διάφορα προβληματικά και ιδιόμορφα άτομα. Μια θυελλώδη νύχτα ο δολοφόνος χτυπά στην έπαυλη με στόχο τη μουγκή κοπέλα (ονόματι Helen) αλλά δεν έχει πρόβλημα να καθαρίσει και οποιονδήποτε άλλο βρεθεί στο δρόμο του.
Τυπική low budget ταινία τρόμου των 70’s με την χαρακτηριστική τρομακτική ατμόσφαιρα που εδώ όμως είναι σχετικά περιορισμένη και με κλιμάκωση της αγωνίας και του τρόμου κυρίως στο τελευταίο 20λεπτο. Σίγουρα είναι θετική η εξέλιξη όλης σχεδόν της δράσης εντός του μεγάρου-ιδρύματος αφού έτσι διαμορφώνεται το κατάλληλα κλειστοφοβικό περιβάλλον που μας αγριεύει. Η σφοδρή καταιγίδα συνδράμει στο horror κλίμα με τη σειρά της. Το μυστήριο σχετικά με την ταυτότητα του δράστη προσθέτει επιπλέον πόντους.
Έχει κυκλοφορήσει και άλλο remake του 2000 με τον ίδιο τίτλο προορισμένο για την τηλεόραση.
Ωστόσο, η πλοκή κινείται αισθητά (και ενοχλητικά) αργά ενώ οι μέτριες ερμηνείες των περισσότερων συμπληρωματικών ηθοποιών δεν προσφέρουν την ανάλογη στήριξη στους πρωτοκλασάτους συναδέλφους τους που και αυτοί ακόμα δεν βρίσκονται στην καλύτερή τους μέρα. Ο δε αστυνομικός της υπόθεσης πρέπει να είναι από τους πιο αδιάφορους που έχουμε δει σε ταινία. Στα συν ορισμένες εμπνευσμένες λήψεις μέσα απ’ το σπίτι που εντείνουν το horror feeling όπως κάνουν και τα κοντινά πλάνα στο αφηνιασμένο μάτι του παρανοϊκού.
Ασφαλώς περιμέναμε περισσότερα από αυτό το remake. Δεν τα είδαμε όμως και είναι ζήτημα σημείων και λεπτομερειών που το «The Spiral Staircase» περνά ίσα ίσα τη βάση. Δεν εκπλήσσομαι όμως που πολλοί horror fans, ειδικά οι παλιότεροι και ρομαντικότεροι συνήθως το θάβουν.
