Πολλά περιμέναμε από τον σκηνοθέτη Joe Wight (Darkest Hour, Hanna) και τον ηθοποιό και σεναριογράφο Tracy Letts, όταν μάθαμε για τη συνεργασία τους στο «The Woman in the Window» αλλά δυστυχώς δεν τα είδαμε. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για το λαμπερό cast που είναι αδύνατο να μη σου κινήσει την προσοχή με καταξιωμένα ονόματα όπως Gary Oldman, Julianne Moore και Amy Adams.
Έχουμε να κάνουμε με ένα χιτσκοκικού τύπου φιλμ με έντονες επιρροές από το αριστούργημα του Alfred Hitchcock «Rear Window» (1954). Τεχνικά αποτελεί μεταφορά της ομότιτλης νουβέλας (2018) του A.J Finn που κι αυτή με τη σειρά της έχει κατηγορηθεί για αντιγραφή παλιότερης νουβέλας χωρίς να είναι και σίγουρο ότι στέκει αυτή η κατηγορία. Η παρακολούθηση των γειτόνων και ταυτόχρονα ενός αμφισβητούμενου εγκλήματος είναι η κεντρική ιδέα που αναπτύσσει το φιλμ.
Η Anne είναι μια ψυχικά διαταραγμένη παιδοψυχολόγος που πάσχει και από αγοραφοβία. Κλεισμένη ασφυκτικά στο διαμέρισμά της αναλώνεται σε οικιακές ασχολίες και την παρακολούθηση της ζωής των απέναντι γειτόνων. Μια νύχτα γίνεται μάρτυρας ενός φονικού σε ένα απέναντι διαμέρισμα και ειδοποιεί την αστυνομία. Τα πράγματα όμως εξελίσσονται απροσδόκητα καθώς δεν φαίνεται να υπάρχουν στοιχεία που να τεκμηριώνουν το έγκλημα. Ήταν αποτέλεσμα της φαντασίας της και του βασανισμένου μυαλού της ή μήπως κάποιος ξέρει να κρύβει καλά τα μυστικά του;
Στο «The Woman in the Window» ο Gary Oldman και η Julian Moore συναντιούνται ξανά για πρώτη φορά μετά το «Hannibal» του 2001.
Η υπόθεση είναι ελκυστική και ενδιαφέρουσα αλλά όπως είπαμε φέρει αρκετές ομοιότητες με την προαναφερθείσα ταινία του «Hitch» καθώς και με άλλες ταινίες. Σκηνοθετικά το «The Woman in the Window» παρουσιάζει μια αλλόκοτη εικόνα αναμειγνύοντας τον αστικό ρεαλισμό με τον ονειρικό σουρεαλισμό. Ο συνδυασμός δεν έχει όμως τις απαραίτητες ισορροπίες ούτε την απαιτούμενη ευρηματικότητα. Προκύπτει λοιπόν μια επιτηδευμένη εικόνα που ξενίζει.
Κάποιες φορές ο Wight εξαπολύει καλές ιδέες αλλά δεν είναι πολλές. Για ένα μεγάλο διάστημα η ταινία κυλάει νωχελικά και η σεναριακή αμηχανία προβληματίζει τον θεατή. Πολλοί διάλογοι, εκτός του ότι είναι αδιάφοροι, δίνονται σε αναντιστοιχία με τις απεικονιζόμενες εξελίξεις. Προσωπικά δεν βρήκα κάτι ενδιαφέρον σε αυτή την επιλογή αλλά μία ακόμα μάταιη προσπάθεια του σκηνοθέτη να εντυπωσιάσει.
Ένα άλλο μειονέκτημα είναι και η έλλειψη ρεαλισμού. Για παράδειγμα δεν είναι δυνατόν κανένα από τα διαμερίσματα που παρακολουθεί η ηρωίδα να μην έχει κουρτίνες. Τέτοιες «βολικότητες» για την πλοκή χτυπάνε άσχημα και επιβεβαιώνουν την πρόχειρη δουλειά που έχει γίνει στο σεναριακό κομμάτι. Προς το τέλος βέβαια η κατάσταση βελτιώνεται αισθητά. Ακολουθούν σοκαριστικές ανατροπές και κορύφωση του σασπένς. Η βία έχει για λίγο την τιμητική της.
Οι ερμηνείες είναι κατώτερες των περιστάσεων, όχι όμως κακές. Η πρωταγωνίστρια Amy Adams έκανε αξιόλογη προσπάθεια σε αντίθεση με τον Gary Oldman που μοιάζει να κάνει αγγαρεία σε έναν άχαρο ρόλο. Η Julianne Moore είναι σταθερά καλή παρά τη μικρή διάρκεια συμμετοχής της ενώ η Jennifer Jason Leigh εντελώς αδιάφορη. Μου άρεσε επίσης ο πιτσιρικάς Fred Hechinger. Η γενικότερη εντύπωση για το cast όμως αφήνει γλυκόπικρη γεύση.
Συνοπτικά, το «The Woman in the Window» είναι μια ταινία με άνιση εικόνα. Αργεί να πάρει μπρος αλλά όταν το μυστήριο αρχίζει να ξετυλίγεται, βλέπεται πιο ευχάριστα. Σε ορισμένα σημεία καταφέρνει να σε τρομάξει κιόλας. Είναι αδύνατο όμως να μην σου μείνουν και οι κακοτοπιές του. Η παρακολούθησή του συνιστά ρίσκο. Αν είστε ένθερμος fan των ψυχολογικών θρίλερ-μυστηρίου μπορεί να το εκτιμήσετε λίγο περισσότερο από τους υπόλοιπους αλλά δεν θα ενθουσιαστείτε κιόλας.