Από τα πιο ξεχωριστά έργα του Ιταλού πατέρα των giallo Mario Bava είναι το διπρόσωπο «Twitch of the Death Nerve», γνωστό με πολλούς ακόμα τίτλους όπως «Bay of Blood» ή «Blood Bath». Και λέμε διπρόσωπο διότι το φιλμ κινείται μεταξύ giallo και slasher κατεύθυνσης όντας ιδιαίτερα επιδραστικό για την δεύτερη σχολή. Πρόκειται για μια από τις πιο αιματηρές ταινίες του Ιταλού σκηνοθέτη αφήνοντας ανάμεικτες εντυπώσεις στους κριτικούς για την ποιότητά της.
Το ξεκίνημα είναι θαυμάσιο. Ο Bava μας μεταφέρει σε μια έπαυλη όπου κατά τη διάρκεια της νύχτας μια μοναχική κατά τα φαινόμενα ηλικιωμένη γυναίκα κινείται στους χώρους του σπιτιού της καθηλωμένη στο αναπηρικό της καροτσάκι και αποπνέοντας μια εμφανή μελαγχολία. Ξαφνικά το βλέμμα της γριάς παγώνει από τον τρόμο, μαζί κι εμείς που παρακολουθούμε τις κινήσεις της. Ένας άγνωστος άνδρας την κρεμάει σε μια θηλιά με στιλ και αποφασιστικότητα, χωρίς να αφήσει περιθώριο αντίδρασης στη δύστυχη γυναίκα. Κι ενώ νομίζουμε ότι όλα τελείωσαν ο Bava μας ταράζει εκ νέου με τον ξαφνικό φόνο του πρώτου φονιά από άλλον άγνωστο στον ίδιο χώρο! Τι σπουδαίο ξεκίνημα για μια ταινία giallo!
Στη συνέχεια ο Bava ξετυλίγει τη δράση στον ευρύτερο χώρο του σπιτιού των φονικών, κάτι σαν ένας φυσικός παράδεισος σ’ έναν καταγάλανο κόλπο, εγκαταλειμμένος όμως από επιχειρηματικές ενέργειες που θα μπορούσαν να τον μετατρέψουν σε μια γραφική (και κερδοφόρο) τουριστική ατραξιόν. Στην περιοχή φτάνουν διάφοροι επισκέπτες, όπως χαβαλεδιάριδες έφηβοι που αναζητούν στιγμές ψυχαγωγίας αλλά και επίδοξοι κληρονόμοι με στόχο τη μεταβίβαση όλης αυτής της περιουσίας στην κατοχή τους. Και όπως είναι αναμενόμενο οι επισκέπτες δολοφονούνται βάναυσα από μια σκοτεινή μορφή που κυκλοφορεί εκεί.
Το 2005 το περιοδικό Total Film συμπεριέλαβε το «Twitch of the Death Nerve» στα 50 καλύτερα φιλμ τρόμου όλων των εποχών.
Τι παίζει; Θα έλεγε κανείς ότι ο Bava έχει βάλει ισχυρά θεμέλια στο έργο του τα οποία ενισχύει με μια σειρά νευρωτικών χαρακτήρων που όλοι θα μπορούσαν να είναι ο δράστης. Φαίνεται όμως ότι ο Ιταλός αποφάσισε να προσθέσει και πολλά extra λίτρα αίματος οπότε αναγκάστηκε να εμπλουτίσει τον αριθμό των υποψήφιων θυμάτων με την φασαριόζικη παρέα των εφήβων. Κάποιοι ίσως να επικρίνουν την επιλογή ως αχρείαστη, θεωρώντας την ακόμα και αίτιο περιορισμού του μυστηρίου για χάρη της βίας. Προσωπικά εκτιμώ ότι υπάρχει ικανοποιητική ισορροπία μυστηρίου και gore, και τέλος πάντων καλό είναι να διαφοροποιούνται οι δάσκαλοι του είδους πού και πού, φρεσκάροντας τις δουλειές τους με τολμηρές καινοτομίες.
Οπωσδήποτε κανείς δεν μπορεί να παραπονεθεί για ορισμένους αξιομνημόνευτους φόνους με κλαδευτήρι το οποίο άλλοτε προσγειώνεται στο πρόσωπο των θυμάτων και άλλοτε ξεσκίζει λαιμούς αδυσώπητα! Τα εφέ στις περιπτώσεις των φόνων είναι εξαιρετικά αληθοφανή. Ερμηνευτικά ξεχωρίζουν οι Luigi Pistilli (τον οποίο απολαύσαμε και στο καρακλασικό σπαγγέτι γουέστερν «Μονομαχία στο Ελ Πάσο») και Claudin Auger (Miss France το 1958), η θρυλική Domino από το «Thunderball» της σειράς James Bond. Παρότι το φιλμ είναι γενικά καλογυρισμένο έχοντας όλα τα απαραίτητα χαρακτηριστικά που συνθέτουν ένα κλασικό giallo (ατμόσφαιρα, μυστήριο, ψυχεδελική μουσική κ.α.), φαίνεται πως κάπου η έμπνευση στερεύει, το σενάριο κάνει μικροκοιλιές και το αιματηρό πάρτι μοιάζει παραφουσκωμένο από υπερβολικά πολλούς συμμετέχοντες. Εντελώς απογοητευτικό είναι το φινάλε που αγγίζει τα όρια της γελοιότητας. Ωστόσο, οι οπαδοί της ιταλικής horror σκηνής και όχι μόνο, μπορούν χωρίς δυσκολία να απολαύσουν το «Twitch of the Death Nerve» παρά τα λίγα ελαττώματά του. Οι συγκινήσεις που προσφέρει είναι πολλές. Η ιστορική σημασία του δεδομένη…
