Επιτέλους μια σύγχρονη ταινία τρόμου με ατμόσφαιρα! Το «The Woman In Black» μοιάζει με μια mini έκπληξη στην ταλαιπωρημένη από μέτριες δημιουργίες σκηνή του τρόμου κι ας μην καινοτομεί. Αρχικά προέβηκα σε δύο σημαντικές παρατηρήσεις: α) Η παραγωγή είναι της ιστορικής Hammer η οποία μας έχει συνηθίσει κατά το ένδοξο παρελθόν της σε ατμοσφαιρικές ταινίες τρόμου και τώρα, στην «αναγέννησή» της, φαίνεται να βαδίζει στα γνώριμα πλην όμως ασφαλή μονοπάτια. β) Στη σκηνοθεσία βρίσκεται ο Βρετανός James Watkins, ένα όνομα που μας είχε απασχολήσει ξανά το 2008 με το εκπληκτικό «Eden Lake».Από εκεί και πέρα είχα αγωνία να δω τον ταλαντούχο Daniel Radcliffe σ’ έναν διαφορετικό ρόλο από τον καταξιωμένο πλέον Harry Potter. Και μπορώ να πω άφοβα πλέον ότι τα πήγε περίφημα.
Το «The Woman In Black» μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη την ομότιτλη νουβέλα της Susan Hill του 1983 γύρω από τη μυστηριώδη γυναίκα με τα μαύρα. Ο Radcliffe υποδύεται έναν Λονδρέζο δικηγόρο ο οποίος πηγαίνει σ’ ένα μακρινό χωριό της Αγγλίας για να διευθετήσει κάποιες επαγγελματικές υποχρεώσεις. Εκεί έρχεται αντιμέτωπος με την τρομακτική οπτασία μιας μαυροντυμένης γυναίκας που τρομοκρατεί τους κατοίκους και σχετίζεται με σκοτεινά μυστικά από το παρελθόν. Ταυτόχρονα η πόλη μαστίζεται από μια ακατανόητη έξαρση θανάτου των μικρών παιδιών, συχνά με αυτοκτονία! Ο δικηγόρος -η άφιξη του οποίου αντιμετωπίζεται με καχυποψία από ορισμένους κατοίκους- αποφασίζει να λύσει το μυστήριο. Στην προσπάθεια του να βρει απαντήσεις περιζώνεται όλο και πιο στενά από τις θεάσεις της μυστηριώδους γυναίκας ενώ βιώνει ποικίλες τρομακτικές εμπειρίες που δραματοποιούν την αποστολή του.
Το «The Woman In Black» έγινε το πιο επιτυχημένο βρετανικό φιλμ των τελευταίων 20 χρόνων από το έτος κυκλοφορίας του. Μέχρι τον Ιούνιο του 2012 είχε συγκεντρώσει 127.730.736 παγκοσμίως υπερβαίνοντας κατά πολύ τις προσδοκίες των «αναλυτών».
Γενικά πρόκειται για ένα ψυχολογικό-μεταφυσικό φιλμ τρόμου ιδιαίτερα προσεγμένο τεχνικά, κάτι που αντισταθμίζει επιτυχώς τα τετριμμένα σημεία και τα κλισέ που συναντάμε στη συνομοταξία των ghost stories. Η κατασκότεινη ατμόσφαιρα καθηλώνει και τους πιο ατρόμητους θεατές. Το ομιχλώδες τοπίο, ειδικά στην περιοχή του βάλτου, φέρνει στο νου μνήμες πανάρχαιων ατμοσφαιρικών ταινιών τρόμου που αξιοποιούσαν συνεχώς το πετυχημένο τρικ της ομίχλης για την παραγωγή απόκοσμης, τρομακτικής ατμόσφαιρας. Το επιβλητικό εσωτερικό της βίλας που εξερευνά ο ήρωας στα πλαίσια της επαγγελματικής του αποστολής, είναι γεμάτο από ανατριχιαστικά αντικείμενα: κουκλάκια που νομίζεις ότι σε κοιτούν απειλητικά, κουνιστές πολυθρόνες που κουνιούνται ανεξήγητα, θολωμένα παράθυρα έτοιμα να αντικατοπτρίσουν σκοτεινές φιγούρες, κρυμμένα γράμματα και μηνύματα στους τοίχους που στάζουν δηλητήριο…
Οι συναντήσεις της μαυροντυμένης γυναίκας με τον πρωταγωνιστή διέπονται από γνήσιο feeling τρόμου που μεταδίδεται απρόσκοπτα σ’ εμάς τους ίδιους. Η σκοτεινή γυναίκα δεν απεικονίζεται λεπτομερώς κι αυτή η επιλογή την κάνει ακόμα πιο απόκοσμη ενεργώντας υπέρ του παραγόμενου τρομακτικού κλίματος. Ο Watkins έχει προσέξει πολύ το στήσιμο των πλάνων του ώστε να μην δείχνουν γελοία και την ίδια στιγμή να παίζουν με την ψυχολογία σου και να σε προετοιμάζουν για τις έντονες τρομάρες που ακολουθούν. Στη στιβαρή σκηνοθεσία του Watkins έρχονται να προστεθούν οι καταπληκτικές ερμηνείες, ειδικά του Radcliffe, ο οποίος σίγουρα πέτυχε στο πρώτο σοβαρό εγχείρημα της μετά Harry Potter εποχής του. Το τρομαγμένο βλέμμα του είναι από τα πιο πειστικά που έχουμε δει. Νομίζω ότι η μεγάλη επιτυχία του «The Woman In Black» (πέρα από την εμπορική εννοείται) έγκειται στο ότι κατόρθωσε να ξεχωρίσει από το σωρό κι ας μην είναι αριστούργημα. Σπάνια αδιαφορώ τόσο πολύ για τα κλισέ κι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο στο πλαίσιο μιας καλογραμμένης ιστορίας που υποστηρίζεται από αψεγάδιαστη σκηνοθεσία και σοβαρή, υψηλού επιπέδου ηθοποιία. Λίγες τρύπες στο γενικά προβλέψιμο σενάριο υπάρχουν αλλά το συνολικό αποτέλεσμα ικανοποιεί σε μεγάλο βαθμό τους λάτρεις των ψυχολογικών-μεταφυσικών ταινιών τρόμου και των καλοφτιαγμένων ταινιών γενικότερα.
