Συνέντευξη του Νίκου Μαστοράκη στο horrormovies.gr

Όσοι ασχολούνται με τις ταινίες τρόμου/θρίλερ του ευρύτερου cult/exploitation χώρου και τις B movies γενικότερα, ασφαλώς γνωρίζουν και την σχέση του χαρισματικού Έλληνα σκηνοθέτη Νίκου Μαστοράκη με την ιδιαίτερη αυτή σκηνή. Μπορεί οι ηλικιακά νεότεροι κυρίως φίλοι του τρόμου να έμαθαν το Νίκο Μαστοράκη περισσότερο μέσα από την ελληνική τηλεόραση και το ραδιόφωνο, η αλήθεια είναι όμως ότι η πολυσχιδής επαγγελματική δραστηριότητά του περιλαμβάνει και τη δημιουργία ταινιών τρόμου/θρίλερ.

Έργα όπως το πολυσυζητημένο cult «Island of Death» μαζί με τα «Blind Date», «The Wind» και «.com for Murder» αποτελούν χαρακτηριστικά δείγματα της horror/thriller φιλμογραφίας του Μαστοράκη. Πρόκειται για δουλειές που μπορεί να μην έχουν την υποστήριξη μεγάλου προϋπολογισμού αλλά σε κάθε περίπτωση αφήνουν να διαφανεί το μεράκι, η όρεξη και η τόλμη του δημιουργού τους.

Ταινίες δελεαστικές για τους λάτρεις του cult και του low budget σινεμά τρόμου που ταυτόχρονα όμως δεν στερούνται συμμετοχών αξιοσημείωτων ηθοποιών όπως οι Meg Foster, Wings Hauser, Robert Morley, Jessica Dublin, Keir Dullea, Joseph Bottoms και Kirstie Alley μεταξύ άλλων.

Βεβαίως, η φιλμογραφία του επεκτείνεται και σε άλλα είδη ταινιών όπως οι κωμωδίες (Glitch!, The Naked Truth), οι ταινίες δράσης (Hired to Kill, Bloodstone), το δράμα (The Greek Tycoon) κλπ. όμως λόγω της ειδικής θεματολογίας της ιστοσελίδας μας, το παρόν άρθρο/συνέντευξη επικεντρώνεται περισσότερο στην horror/thriller πλευρά χωρίς να απουσιάζουν οι αναφορές και σε θέματα γενικότερου κινηματογραφικού ενδιαφέροντος.

Στο πλαίσιο λοιπόν ανάδειξης του κινηματογραφικού έργου του Νίκου Μαστοράκη αποφασίσαμε να έρθουμε σε επαφή μαζί του και να του θέσουμε τα ερωτήματά μας. Οι απαντήσεις του είναι πολύ ενδιαφέρουσες και επίκαιρες όπως θα διαπιστώσετε. Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά όσα μας είπε.

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τον κινηματογράφο;

Ήταν η φυσική μου διαδρομή από το ρεπορτάζ στο ραδιόφωνο στην τηλεόραση – το σινεμά ερχόταν αμέσως μετά. Και έκανα ταινία κυρίως για να απαλλαγώ από την καταστροφική εξάρτηση της κρατικής τηλεόρασης που ήταν, εκείνο τον καιρό, ο μόνος πάροχος δουλειάς και εισοδήματος.

Η πρώτη σας ταινία ήταν το cult φιλμ τρόμου «Τα Παιδιά του Διαβόλου» (Island of Death) στο μακρινό 1976. Πώς πήρατε την απόφαση να γυρίσετε μια ταινία κάπως «δύσκολη» για το ευρύ κοινό δεδομένου του βίαιου χαρακτήρα της; Πιστεύετε ότι ήταν ρίσκο για εσάς τότε;

Το IOD ήταν η δεύτερη ταινία μου. Το παραψυχολογικό θρίλερ Death Has Blue Eyes ήταν η πρώτη, όμως είχα κάνει πριν μια τηλεταινία, την “Καταδίωξη,” σε 16mm που δεν παίχτηκε ποτέ στην τηλεόραση, επειδή η τηλεόραση ήταν ανέτοιμη για τηλεταινίες και το κόστος τους. Το IOD αποφάσισα να το κάνω πάνω στο αξίωμα shock to the system, συνειδητά ότι θα γινόταν χαμός. Όπως και έγινε. Η ταινία ενόχλησε τόσο τους λογοκριτές που στη Μ. Βρετανία π.χ. ήταν απαγορευμένη ως video nasty επί πολλές δεκαετίες.

Στα νεότερα χρόνια έχει παρατηρηθεί μια μεγάλη στροφή των ταινιών τρόμου και θρίλερ στην απεικόνιση εκτεταμένης βίας και ακραίων σκηνών. Πιστεύετε ότι υπάρχουν κάποιοι λόγοι γι’ αυτό; Έχει γίνει το κοινό πιο «ανοιχτό» στη βία;

Φυσικά, τώρα ακόμη και σε σύγκριση με τηλεοπτικές σειρές, το IOD είναι σχεδόν φιλμ νηπιαγωγείου. Όσο περισσότερο βίαιες ταινίες γίνονται, τόσο περισσότερη βία θέλει το ειδικό κοινό τους. Για μένα, πάντως, παραμένουν πολύτιμα τα physical effects που μπορούν να ταρακουνήσουν το κοινό. Πιστεύω ότι μια πόρτα που την κλείνει απότομα ο άνεμος είναι πιο τρομακτική από έναν αποκεφαλισμό και μια λίμνη αίματος.

Γνωρίζουμε ότι το «Island of Death» είχε αντιμετωπίσει προβλήματα με τη λογοκρισία. Θεωρείτε δικαιολογημένες τέτοιες στάσεις; Συμφωνείτε με το να υπάρχει όριο σε μορφές τέχνης όπως ο κινηματογράφος;

Η λογοκρισία είναι απολυταρχικό μέσο ελέγχου της ελεύθερης δημιουργικής έκφρασης. Την χρησιμοποίησαν οι δικτατορίες, ακόμη και η σημερινή κυβέρνηση προσπαθεί να περιορίσει τα αντιπολιτευτικά κανάλια δίνοντας τους «μαθήματα» δημοκρατίας. Στις προηγμένες κοινωνίες η λογοκρισία θα έπρεπε να έχει απαγορευτεί με ποινικούς νόμους, γιατί αποτελεί ένα είδος δολοφονικού μέσου, όπου το θύμα είναι ο θεατής, αναγνώστης, δημιουργός που στερείται την πολυφωνία στην οποία έχει δικαίωμα.

Βλέπετε ταινίες τρόμου και θρίλερ γενικότερα;

Βλέπω περισσότερο suspense thrillers παρά splatter. Ταινίες τρόμου που μου πάνε είναι το είδος του Insidious oπου το στοιχείο «τρόμος» είναι subliminal και δεν κόβονται χέρια, πόδια, κεφάλια. Αν δει κανείς το IOD που εκ πρώτης όψεως είναι ταινία βίας, θα διαπιστώσει πως η βία είναι πάντα subliminal και ο θεατής φαντάζεται περισσότερα απ’ όσα βλέπει.

Θα μπορούσατε να μας πείτε τις αγαπημένες σας ταινίες τρόμου/θρίλερ; Έχετε κάποιο top-5 που θα μπορούσατε να μας παρουσιάσετε;

Σίγουρα το πρώτο horror που είδα με τα μάτια σχεδόν κλειστά, ο κλασικός «Δράκουλας» με τον Κρίστοφερ Λη. Ανάμεσα στα κλασικά που τα βλέπω ξανά με ηδονή, είναι το «Ψυχώ» του Χιτς, το Omen, το Exorcist και το Alien.

Από τις ταινίες της φιλμογραφίας σας υπάρχουν κάποιες που προτιμάτε περισσότερο;

Οι αγαπημένες μου είναι το The Wind, το Zero Boys και το Blind Date.

Θα θέλατε να ξαναγυρίσετε κάποια από τις ταινίες σας ως «remake»; Κι αν ναι ποια;

Δουλεύω ήδη για IOD2-Intoxicating Evil και έχω πολλές προτάσεις για remake του Zero Boys.

Θυμάστε κάποια ιδιαίτερη, αστεία στιγμή ή κάποιο ευτράπελο κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων μιας ταινίας σας που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;

Μπορεί να σου φανεί ευτράπελο αλλά για μένα ήταν δραματική εμπειρία: Η Ναστάζια Κίνσκι, σε ταινία που γυρίστηκε μόνο νύχτα, ήταν ναρκοληπτική και κοιμόταν μονίμως, ακόμη και όταν φώναζα “action.” Δεν μας είχε αποκαλύψει αυτή την σπάνια και αθεράπευτη ασθένεια της και με ταλαιπώρησε στο έπακρο. Κάποια στιγμή θα ανεβάσω το βίντεο με τις σκηνές που κοιμάται μπροστά στην κάμερα.

Υπάρχουν κάποιοι κινηματογραφιστές που σας επηρέασαν ως σκηνοθέτη ή σεναριογράφο;

Από τον Χίτσκοκ και τον Μπραϊαν Ντε Πάλμα στον Σπίλμπεργκ και τον Νόλαν, από τον Ακιβα Γκολντσμαν και τον Λώρενς Κασνταν, δεν ξέρω πόσο αλλά σίγουρα μου άλλαξαν τρόπο σκέψης και έκφρασης.

-Η τελευταία σας ταινία ήταν το θρίλερ «.com for Murder» του 2002. Υπήρχαν κάποιοι λόγοι που δεν κυκλοφορήσατε άλλη ταινία από τότε;

Ναι, πέθανε η αγορά του B+ movie και του βίντεο, ακόμη και το DVD πέθανε και καταλήξαμε να έχουμε μόνο μια πηγή εισοδήματος κι αυτή ισχνή, το VOD.

Έχετε πλάνα για νέα ταινία στο κοντινό μέλλον;

Παράλληλα με τις low budget που προγραμματίζω, συνεργάζομαι σε διάφορα projects με τη Warner Bros εδώ και πέντε χρόνια και αυτή τη στιγμή είμαστε σε ένα αποφασιστικό σημείο για μια τεράστια παράγωγη που μόλις ανατέθηκε για σενάριο.

Έχετε ασχοληθεί επαγγελματικά με πολλές δραστηριότητες. Δημοσιογραφία, τηλεόραση, κινηματογράφος, ραδιόφωνο, θέατρο. Ποια από αυτές έχει τις υψηλότερες απαιτήσεις και τις περισσότερες δυσκολίες κατά τη γνώμη σας;

Oλες, τουλάχιστον για μένα, είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Έκανα τις μεταβάσεις από τη μια στην άλλη γιατί με μόνο μια θα είχα ζήσει βαρετά την επαγγελματική μου ζωή. Η ευκολότερη είναι σίγουρα το ραδιόφωνο, γιατί εκεί αν έχεις στοιχειώδη αισθητική λόγου, η υπόλοιπη είναι θέμα της μουσικής που παίζεις. Και σίγουρα πιο δύσκολη είναι ο κινηματογράφος όπου μαθαίνεις κάθε μέρα και ποτέ δεν έχεις μάθει αρκετά.

Θεωρείτε εφικτή τη διαμόρφωση μιας ισχυρής ελληνικής σκηνής γύρω από τον τρόμο και τα θρίλερ; Έχετε υπόψη σας συγκεκριμένες δυσκολίες ή προϋποθέσεις που πρέπει να ξεπεραστούν;

Δεν έχουμε λιγότερο ταλέντο από τους Ιάπωνες, τους Κορεάτες και όλους τους άλλους που ανέπτυξαν μια σημαντική βιομηχανία horror και τη νέμονται άνετα. Όταν έκανα το IOD η ελπίδα μου ήταν πως θα ακλουθούσαν κι άλλοι, για να φτιάχναμε μια βιοτεχνία εξαγωγής, του μόνου genre που έχει ζήσει αιώνες. Άλλωστε τέτοιες ταινίες θα ήταν και το καλύτερο μέσο εξαγωγής ταλέντου στη διεθνή αγορά.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον Έλληνα σκηνοθέτη σήμερα;

Αυτό που ήταν πάντα. Να βρει χρηματοδότηση.

Δεδομένης της εμπειρίας σας στον κινηματογράφο, υπάρχει κάποια συμβουλή που θα δίνατε στους νέους της χώρας μας οι οποίοι θα ήθελαν να ασχοληθούν με τη δημιουργία ταινιών;

Ο νέοι filmmakers μπορούν να κάνουν ταινίες showcase με το κινητό τους και τους φίλους τους, κάτι που οι σκηνοθέτες της δικής μου γενιάς δεν μπορούσαν. Σήμερα 12χρονα παιδιά όχι μόνο τραβάνε αλλά μοντάρουν και κάνουν και ειδικά εφέ σε πειραματικές ταινίες. Στο αντίποδα, βέβαια, όλοι πια είναι σκηνοθέτες και το youtube είναι καργαρισμένο από τέτοιου είδους wannabes. Οπότε το ζητούμενο είναι ταλέντο και αυθεντικότητα. Κι αν έπρεπε να δώσω μια συμβουλή σε όσους επιχειρήσουν είναι να θυμούνται ότι το καλό σενάριο φτιάχνει καλές ταινίες. Και να γράψουν στ’ αγγλικά γιατί η Ελλάδα δεν έχει αγορά πια, είναι μια χώρα-έρημος για τους δημιουργούς.