Το The Manor είναι μια παραγωγή της Blumhouse, η οποία μάς έχει συνηθίσει στα φιλμ υπερφυσικού τρόμου, χαρίζοντάς μας μερικές εκπληκτικά δημοφιλείς horror παραγωγές. Αποτελεί την 8η ταινία στο project-ανθολογία Welcome to the Blumhouse που δημιούργησε η εν λόγω εταιρία για λογαριασμό του δικτύου Amazon Prime.
Η υπόθεση ακολουθεί την εβδομηντάχρονη Judith, η οποία στα νιάτα της ήταν χορεύτρια και πλέον έχει γίνει δασκάλα χορού. Η άτυχη γυναίκα, αφού γλιτώνει από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο, στη συνέχεια διαγιγνώσκεται με Parkinson, με αποτέλεσμα η οικογένειά της να την στείλει – με τη θέλησή της – σε ένα γηροκομείο. Το γηροκομείο όμως κρύβει ένα σατανικό μυστικό· κάτι ή κάποιοι «ρουφάνε» τις ζωές των ανυποψίαστων ηλικιωμένων έγκλειστων.
Η Judith αντιλαμβάνεται γρήγορα ότι κάτι δεν πάει καλά στο νέο της περιβάλλον και προσπαθεί να πείσει τους δικούς της να την απομακρύνουν από το ίδρυμα. Κι ενώ αντιμετωπίζει δυσπιστία – ειδικά από την αυστηρή κόρη της – οι κίνδυνοι στο γηροκομείο ζυγώνουν και απειλούν και την ίδια. Μόνη της ελπίδα, ο πιο ανοιχτόμυαλος ανιψιός της. Ένας αγώνας δρόμου και επιβίωσης ξεκινά, που κρύβει αλλόκοτες δυνάμεις έξω από τα πλαίσια της λογικής.
Σίγουρα η κεντρική ιδέα δεν είναι και τόσο πρωτότυπη, αφού αντί για το κλασικό «σπίτι του τρόμου» έχουμε ένα γηροκομείο. Καθώς όμως η πλοκή ξετυλίγεται, εθιζόμαστε όλο και περισσότερο στην ιστορία του The Manor. Αντιπαθητικοί, βλοσυροί νοσοκόμοι, σκοτεινές ανθρωποειδείς φιγούρες και παραληρηματικοί τρόφιμοι διαμορφώνουν ένα ατμοσφαιρικό κλίμα ανησυχίας που σε καθηλώνει. Ταυτόχρονα, πινελιές μυστηρίου μέσα από την έρευνα που κάνει η ηλικιωμένη Judith με τη βοήθεια του ανιψιού της εντείνουν το ενδιαφέρον.
Το «The Manor» ήταν η τελευταία ταινία όπου συμμετείχε η ηθοποιός Fran Bennett η οποία απεβίωσε λίγο πριν την κυκλοφορία του φιλμ.
Περιστασιακά βλέπουμε και μερικές αδυναμίες της ταινίας να ανακύπτουν, όπως οι ξύλινες ερμηνείες (πλην της πρωταγωνίστριας) και οι σεναριακές ευκολίες – όπως ο ανιψιός που μπουκάρει όποτε θέλει στο γηροκομείο – πικραίνοντας λίγο τη γεύση που λαμβάνουμε μέχρι τότε. Ωστόσο, κανένα από τα στραβά δεν μπορεί να συναγωνιστεί σε αποτυχία το ανεκδιήγητο φινάλε. Αποφεύγοντας τα spoilers, θα πω μόνο πως αυτή η απρόσμενη και εύκολη επιλογή της σεναριογράφου κατάφερε να ξενερώσει ακόμα και τον πιο ευχαριστημένο μέχρι εκείνη τη στιγμή θεατή· ένα άθλιο τελείωμα, συνώνυμο της τεμπελιάς και της κινηματογραφικής αυτοκτονίας.
Αλλά ας μην μακρηγορώ. Ήμουν κοντά στο να βάλω μια βαθμολογία που θα περνούσε τη βάση, αλλά σκεπτόμενος όλα τα προβλήματα σωρευτικά – εκτός από το τραγικό φινάλε – δεν μπορώ παρά να «κόψω το καρπούζι στη μέση», που λέμε λαϊκά. Νομίζω ότι αυτή είναι η πιο δίκαιη τοποθέτηση. Διότι σίγουρα διασκέδασα, αλλά παράλληλα με ενόχλησαν οι σεναριακές γκέλες που ξεπετάγονταν από δω κι από εκεί. Το άθλιο φινάλε του The Manor γκρέμισε ακόμη περισσότερο την ψυχαγωγία μου.
