Ένα ακόμα δυνατό ισπανικό φιλμ τρόμου από τα πολλά της σύγχρονης εποχής. Δεν υπάρχει περίπτωση αυτοί οι Ισπανοί να μην απασχολήσουν στον horror κινηματογράφο ρε παιδί μου. Ευφυείς ιδέες όπως αυτή στην οποία στηρίζεται το The Platform αποδεικνύουν ότι το ευρωπαϊκό cinema τρόμου έχει ακόμα πολλή ζωή και ενδιαφέροντα πράγματα να μας δείξει.
Αν και κυκλοφόρησε στη χώρα του το 2019, το The Platform έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές αφού προβλήθηκε μέσα από το Netflix σε παγκόσμια κλίμακα κατά τη διάρκεια της καραντίνας που επέφερε η πανδημία του κορωνοϊού το 2020. Ο λόγος δεν είναι μόνο το σοκαριστικό θέμα του και η ποιότητά του σαν ταινία τρόμου-θρίλερ αλλά και ότι άγγιξε τις ευαίσθητες χορδές των θεατών οι οποίοι ευρισκόμενοι σε μια ασυνήθιστη περίοδο υγειονομικής κρίσης πήραν μια γεύση από τις εύθραυστες ισορροπίες της ανθρώπινης ύπαρξης όταν ο πολιτισμός μας καταρρέει.
Η ειδικά διαμορφωμένη φυλακή του The Platform με τα κάθετα κελιά και τη μοιρασιά φαγητού από πάνω προς τα κάτω είναι ένα θέμα-γροθιά στο στομάχι μας τόσο ως ιδέα όσο και ως αποκρουστικό θέαμα (οι άνθρωποι να τρώνε τα αποφάγια των άλλων). Οι φυλακισμένοι πρέπει να φάνε μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα διανομής του φαγητού μέσω της πλατφόρμας σερβιρίσματος σε ένα σύστημα εξ’ορισμού άδικο αφού ευνοεί τους τοποθετημένους στα ψηλότερα κελιά.
Το «The Platform» είναι η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα σε ταινία μεγάλης διάρκειας του σκηνοθέτη και παραγωγού Galder Gaztelu-Urrutia.
Το φιλμ ουσιαστικά αποτελεί αλληγορία για την κοινωνία όπου τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα απολαμβάνουν τον πλούτο εις βάρος των κατώτερων, όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτή η προσέγγιση. Οι αλληγορίες όμως συνεχίζονται και σε άλλα επίπεδα όπως αυτό της ανάγκης για ένα δικαιότερο κοινωνικό σύστημα και της ανάδειξης «μεσσιών»-μεταρρυθμιστών που πιάνουν την κοινωνία από το χέρι και πότε με το λόγο, πότε με πιο δραστικά μέσα προσπαθούν να την οδηγήσουν σε ένα καλύτερο αύριο.
Οι πιο παρατηρητικοί θεατές (ειδικά αυτοί που αρέσκονται στα νούμερα και τον αποκρυφισμό) θα προσέξουν και άλλες αλληγορίες όπως για την ίδια την κόλαση. Γενικότερα πρόκειται για μια καλοσκηνοθετημένη προσπάθεια με καλούς ηθοποιούς, δυναμικές ερμηνείες και σποραδικά ευρηματικές ιδέες που ξεδιπλώνονται και σε καθηλώνουν. Επίσης υπάρχει πλούσιο αιματοκύλισμα το οποίο παραδόξως λειτουργεί υπέρ της ταινίας χωρίς να της στερεί τον φιλοσοφικό χαρακτήρα της.
Η αίσθηση απελπισίας και το απορρέον νοσηρό κλίμα πραγματικά σοκάρουν. Υφολογικά το φιλμ φαίνεται μοιάζει με ένα μείγμα παραπλήσιων ταινιών κλειστοφοβικού τρόμου όπως τα Cube, The Experiment και House of 9. Το σημαντικό όμως είναι ότι διαθέτει τη δική του ξεχωριστή ταυτότητα και δεν αντιγράφει με στείρο τρόπο τις επιτυχημένες συνταγές του παρελθόντος. Κι αυτό δεν είναι ασήμαντο στοιχείο όταν έχουμε φτάσει στο 2020 έχοντας δει αμέτρητες ταινίες θρίλερ με κλειστοφοβικό στιλ.
Τα κύρια παράπονά μας εντοπίζονται στην έλλειψη καθαρών απαντήσεων καθώς και σε διάφορες σεναριακές κακοτοπιές όπως είναι π.χ. η βεβιασμένη εισαγωγή νέων χαρακτήρων με στόχο να συντηρηθεί το ενδιαφέρον. Να πούμε επίσης ότι καλό είναι να αποφύγετε τα εδέσματα κατά την παρακολούθηση καθώς τα αποφάγια που περνούν συχνά στην οθόνη μπορεί να σας προκαλέσουν αναγούλα μαζί με τις λοιπές ωμότητες και τις βρώσεις ανθρώπινης σάρκας.
Κοντολογίς, το The Platform παρότι δεν είναι αριστούργημα και μάλλον είναι κατώτερο από πολλές σπουδαίες ισπανικές παραγωγές της τελευταίας δεκαετίας, μπορεί εύκολα να σας σοκάρει και να ταρακουνήσει τις ψυχικές ευαισθησίες σας. Αν μη τι άλλο είναι διαφορετικό από πολλά φιλμ της ισπανικής σχολής. Αναμετρηθείτε μαζί του αν τολμάτε!
