«Η ζωή είναι δύσκολη…αλλά κι θάνατος δεν είναι καθόλου ευκολότερος». Αυτή η φράση-σλόγκαν θα μπορούσαμε να πούμε ότι συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο την υπόθεση και τα δρώμενα της αξιοπρόσεκτης αυτής σειράς του BBC. Το «In The Flesh» είναι μια βρετανική mini σειρά που απαρτίζεται από δύο κύκλους που στο σύνολό τους αποτελούνται από 9 επεισόδια (3 ο πρώτος και 6 ο δεύτερος). Η σειρά που μας κράτησε συντροφιά στα έτη 2013 και 2014 πραγματεύεται το θέμα της εξάπλωσης των ζόμπι από μια εντελώς διαφορετική και ασυνήθιστη οπτική σε σχέση με ό, τι συναντάμε συχνά στις ταινίες ή σειρές με ζόμπι.
Εδώ τα ζόμπι έχουν γιατρευτεί από μια επαναστατική θεραπεία που κατάφεραν να βρουν οι επιστήμονες και με κυβερνητική εντολή επιστρέφουν στα σπίτια των οικογενειών τους ως «κανονικοί» άνθρωποι παρά την διαφορετική φύση τους η οποία είναι εμφανής τόσο στις συνήθειές τους (π.χ. δεν χρειάζονται ανθρώπινο φαγητό για να επιβιώσουν) όσο και στην εικόνα τους (αφύσικα φωτεινά χρώματα ματιών, μισοσαπισμένο δέρμα). Βασικό θέμα της σειράς λοιπόν είναι οι δυσκολίες επανένταξης των «ανθρώπινων» ζόμπι στο συγγενικό τους περιβάλλον. Πρωτότυπο ε; Ας θυμηθούμε όμως τι είδαμε στους δύο κύκλους του «In The Flesh» επιχειρώντας παράλληλα και την αξιολόγησή τους.
1ος Κύκλος
Ο νεαρός Kieren Walker είναι ο κεντρικός πρωταγωνιστής και γύρω από αυτόν κινείται ως επί το πλείστον ο κύκλος. Ο Kieren είναι θεραπευμένο ζόμπι ή αλλιώς πάσχει από το «Σύνδρομο Μερικού Θανάτου» όπως το αποκαλούν οι επιστήμονες χρησιμοποιώντας αυτόν τον μαεστρικό ευφημισμό. Στην αρχή του κύκλου γνωρίζουμε και τους άλλους βασικούς χαρακτήρες που θα πρωταγωνιστήσουν. Την αδερφή του Kieren, Jem, η οποία κατά τη διάρκεια της επιδημίας των ζόμπι είχε ενταχθεί στην πολιτοφυλακή της πόλης της και κυνηγούσε ζόμπι, τους γονείς των δύο παιδιών, την πολυλογού Emily, μια φίλη-ζόμπι του Kieren, τους αντιπαθητικούς και καχύποπτους γείτονες, τον φίλο και πρώην ερωτικό σύντροφο (όπως προκύπτει) του Kieren, Rick που είχε σκοτωθεί στον πόλεμο του Αφγανιστάν ωθώντας τον Kieren στην αυτοκτονία και μερικούς ακόμα δευτερεύοντες χαρακτήρες που μπλέκονται στις εξελίξεις.
Ο Kieren λοιπόν επιστρέφει στη γενέτειρά του, στη μικρή (φανταστική) πόλη Roarton της αγγλικής επαρχίας. Οι γονείς του αρχικά τον κρύβουν στο σπίτι καθώς οι διαθέσεις των ντόπιων δεν είναι και οι καλύτερες. Οι πάσχοντες από το «Σύνδρομο Μερικού Θανάτου» αντιμετωπίζονται με καχυποψία η οποία συχνά μετατρέπεται σε απέχθεια και μίσος. Η προκατάληψη και κακομεταχείριση των επαναπατρισθέντων ζόμπι είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο στην πόλη. Θα μπορέσει ο ήρωας μας να επιβιώσει σ’ αυτό το αφιλόξενο περιβάλλον; Και με ποιο τίμημα;
O πρώτος κύκλος είναι πραγματικά πολύ καλός. Η πρωτότυπη προσέγγιση των ζόμπι που επιχειρεί γίνεται εύκολα αποδεκτή από τον ανοιχτόμυαλο θεατή και στη συνέχεια προβάλλει τα θετικά στοιχεία του σε μια καθηλωτική διαδοχή γεγονότων. Πολλές είναι οι ενδιαφέρουσες ιδέες εδώ. Η προσπάθεια των επαναπατρισθέντων ζόμπι να δείχνουν πιο «ανθρώπινα» γίνεται με τη χρήση make-up και φακών επαφής. Οι χαρακτήρες σκιαγραφούνται ικανοποιητικά και με βάθος. Τα σποραδικά flashbacks του πρωταγωνιστή από την περίοδο που αναστήθηκε από τον τάφο και περιφερόταν ως ζόμπι στους δρόμους της πόλης τρώγοντας ανθρώπινους εγκεφάλους βάζουν τις απαραίτητες πινελιές τρόμου σε μια κατά τ’ άλλα έντονα δραματική ιστορία. Το συγκλονιστικό φινάλε μπορεί να προκαλέσει ακόμα και δάκρυα στους πιο ευαίσθητους.
Η τραγικότητα του πρωταγωνιστή και του φίλου του δεν προκύπτει μόνο από την νεκροζώντανη ταυτότητά τους αλλά και από την απαγορευμένη σχέση τους η οποία δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από τον φονταμενταλιστή πατέρα του Rick και άλλα μέλη της κοινότητας. Ουσιαστικά εδώ έχουμε μια αλληγορική αναφορά στην δυσκολία των συντηρητικών κλειστών κοινωνιών να δεχτούν κάτι διαφορετικό όπως η ομοφυλοφιλία. Τα ζόμπι λειτουργούν ως προκάλυμμα για την ανάδειξη αυτού του «δύσκολου» θέματος.
2ος Κύκλος
Ο δεύτερος κύκλος, παρότι είναι αξιόλογος, θεωρώ πως υστερεί σε ποιότητα ιδεών σε σχέση με τον πρώτο. Υπάρχουν κάποιοι νέοι χαρακτήρες που παρουσιάζουν ένα ενδιαφέρον όπως η βουλευτής που καταφτάνει στο Roarton και μισεί (φαινομενικά τουλάχιστον) τα επαναπατρισθέντα ζόμπι και ο νέος φίλος του Kieren, Emmett ο οποίος διατηρεί στενούς δεσμούς με μια οργάνωση που επιδιώκει έναν νέο ξεσηκωμό των ζόμπι και υπεραμύνεται των δικαιωμάτων των θεραπευμένων ζόμπι.
Αυτό που με ενόχλησε στον δεύτερο κύκλο ήταν η ανολοκλήρωτη εικόνα ορισμένων καλών αρχικά ιδεών. Σίγουρα έχει μερικές πολύ δυνατές σκηνές (ειδικά προς το τέλος) καθώς και λίγες ακόμα πρωτότυπες ιδέες (βλέπε π.χ. οίκο ανοχής με ζομπογυναίκες για πόρνες, κατανάλωση μυαλών προβάτου αντί για χαπάκια σε νυχτερινό club). Η έλλειψη απαντήσεων για διάφορα θέματα όπως π.χ. ποιος κρύβεται πίσω από την φιγούρα του προφήτη που προσπαθεί να ξεσηκώσει τους νεκροζώντανους είναι άλλο ένα μειονέκτημα. Με χάλασαν επίσης ορισμένες μη ρεαλιστικές σκηνές και σεναριακές ευκολίες όπως ο υπερβολικά «εύκολος» θάνατος του εφημέριου της πόλης.
Χαρακτήρες που έδειχναν σημαντικότεροι υποβαθμίζονται με τον κύκλο να μην τολμά να κάνει υπερβάσεις και να τρέξει λίγο τον ρυθμό. Μεταξύ των επεισοδίων του δεύτερου κύκλου υπάρχουν εκτεταμένα διαστήματα μειωμένου ενδιαφέροντος που δεν προσφέρουν σχεδόν τίποτα στην ιστορία. Ο κύκλος τελειώνει κι αυτός δραματικά αφήνοντας υπονοούμενα για μια συνέχεια, την οποία όμως δεν βλέπουμε πουθενά στον ορίζοντα…
Συμπέρασμα
Το «In The Flesh» είναι μια ιδιαίτερη σειρά, αρκετά καλογραμμένη και πλαισιωμένη από ικανούς ηθοποιούς που με τις ερμηνείες τους κρατούν το επίπεδο ψηλά. Μέσα από την αποκατάσταση των θεραπευμένων ζόμπι η σειρά εξερευνά θέματα ταμπού όπως η ξενοφοβία, η ομοφυλοφιλία και η προκατάληψη, δίνοντας ένα ηχηρό ράπισμα στον συντηρητισμό, ειδικά στο περιβάλλον των κλειστών κοινωνιών. Η παρακολούθηση της σειράς δεν είναι εύκολη, ούτε και η αποδοχή της ακριβώς λόγω της ιδιόμορφης φύσης της. Ζόμπι-δράμα; Μα ποιος θα το περίμενε; Κι όμως, αν καταφέρετε να εισέλθετε στον αλλόκοτο κόσμο του «In The Flesh» θα εκτιμήσετε την αξιέπαινη αυτή προσπάθεια παρά τα περιστασιακά μειονεκτήματά της.
