Η δεκαετία του ’70 έγραψε το όνομά της με χρυσά γράμματα στις ταινίες τρόμου. Οι περισσότερες έγιναν κλασικές, με τα ριμέικ τους να μην αγγίζουν καν το πρωτότυπο και να θεωρούνται απογοήτευση. Βασικά, δε θα έπρεπε να έχουν υπάρξει ριμέικ, καθώς οι περισσότερες ταινίες του είδους σε αυτή τη δεκαετία είναι αρτιότατες.
Από τις παιδικές μου εξορμήσεις στο video club της γειτονιάς μου (τότε που ήταν υπήρχαν οι παραδοσιακές βιντεοκασέτες και έψαχνες μόνος σου αρκετή ώρα), ένα εξώφυλλο είχε «γράψει» στο μυαλό μου. Αυτό της Carrie, η οποία είναι μέσα στα αίματα και βγαίνοντας εκτός ορίων, εφαρμόζει καταστροφικά τις κρυφές τηλεκινητικές ικανότητες που διαθέτει.
Η Carrie White ανήκει για την κρίση μου, στις πιο στενάχωρες πρωταγωνίστριες της κινηματογραφικής ιστορίας. Η ηρωίδα ενσαρκώνεται αριστοτεχνικά από την εξαιρετική Sissy Spacek, της οποία τα μόνιμα μελαγχολικά μάτια και η χαμηλών τόνων προσωπικότητα σε κάνουν να τη συμπαθείς, ακόμα και αν στο τέλος ξεσπά τόσο δολοφονικά.
Η πρώτη σπουδαία ταινία του Brian DePalma, η οποία είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Stephen King (αν και η ταινία δέχτηκε ορισμένες αλλοιώσεις συγκριτικά με το βιβλίο). Θα μπορούσα να πω πως δεν είναι μόνο μία ταινία τρόμου; είναι και μία αναφορά στον σχολικό εκφοβισμό, μία ταινία που δείχνει την ψυχολογική και συναισθηματική πίεση που δέχονται διαχρονικά ορισμένοι πιο ευάλωτοι μαθητές από πιο σκληρά παιδιά που τα βλέπουν ως θύματα. Θα την πρότεινα ως ταινία κατά του σχολικού εκφοβισμού, διότι αναδεικνύει τον πόνο της ηρωίδας από τη γελοιοποίηση που υφίσταται, η οποία την αναγκάζει να βγει εκτός ορίων.
Αν και έχουν περάσει χρόνια, η διαχρονικότητα και η φρεσκάδα της ταινίας παραμένουν αναλλοίωτες: και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό, στις συγκλονιστικές ερμηνείες της Spacek και της Piper Laurie, η οποία υποδύεται τη θρησκόληπτη μητέρα της (και οι δύο ήταν υποψήφιες για Όσκαρ Α’ και Β’ γυναικείου ρόλου αντίστοιχα). Και φυσικά, την υπέροχη μουσική επένδυση του Πίνο Ντονάτζιο.
Η ταινία περιστρέφεται γύρω από τη ζωή της ηρωίδας Carrie. Και έχει ως άξονα ειδικότερα τις σχέσεις με τις συμμαθήτριές της στο σχολείο και στην κλειστή οικογενειακή ζωή που διάγει με την υπερβολική καταπίεση της θρησκόληπτης μητέρας της.
Η αθωότητά της αναδεικνύεται από την πρώτη κιόλας στιγμή όπου η άγνοια για τη γυναικεία έμμηνο ρύση με τον ερχομό της πρώτης της περιόδου, την καθιστά αντικείμενο γελοιοποίησης από τις υπόλοιπες συμμαθήτριες και συμμαθητές της. Στη συνέχεια, γινόμαστε γνώστες της καταπίεσης που βιώνει από την φανατικά Χριστιανή μητέρα της, η οποία θεωρεί την πρώτη περίοδο της κόρης της τιμωρία του Θεού για τις λάγνες σκέψεις της.
Η Carrie είναι μόνη και αδύναμη. Η μόνη της κρυφή δύναμη είναι οι τηλεκινητικές δυνάμεις που ανακαλύπτει ότι διαθέτει.
Δεν κρύβω τη λύπη που ανέκαθεν αισθανόμουν για τη ηρωίδα αυτή. Εντελώς μόνη και αφημένη στο έλεος εκείνων που την μισούν, η μοναδική της ασπίδα είναι αυτή η υπερφυσική της δύναμη. Και αυτή η κρυφή της δύναμη την καθιστά μεγαλύτερη το γεγονός πως οι άλλοι δεν τη γνωρίζουν..
Ακόμα και αν τα τελευταία λεπτά της ταινίας κρύβουν όλο το νόημα και το σασπένς, η πορεία προς αυτά δεν είναι καθόλου βαρετή. Και σε αυτό καταλυτικό ρόλο παίζει και η εξαιρετική σκηνοθεσία του De Palma.
Πραγματικά, μία ταινία τρόμου που βλέπεις και ξαναβλέπεις. Και δεν μπορείς να διακρίνεις τίποτα το αρνητικό, κανένα ψεγάδι.
