Εισαγωγή
Τα νοσοκομεία σίγουρα δεν ξυπνούν ευχάριστες αναμνήσεις στους περισσότερους από μας. Το αφιλόξενο περιβάλλον ενός νοσοκομείου μπορεί εύκολα να συνδεθεί με εικόνες σοκ, άγχους, ανησυχίας, μακάβριου και -γιατί όχι- τρόμου. Κι ενώ όλοι ευχόμαστε να μένουμε μακριά από αυτά τα κτίρια, δύσκολα κάποιος φίλος του cinema τρόμου θα αρνούνταν να παρακολουθήσει μια ταινία τρόμου που η πλοκή της ξετυλίγεται στους αποστειρωμένους νοσοκομειακούς διαδρόμους. Αυτή είναι και η κεντρική ιδέα πίσω από το ακόλουθο αφιέρωμα. Θα καταγράψουμε με μια ευσύνοπτη χρονολογική παρουσίαση διάφορες ταινίες τρόμου/θρίλερ στις οποίες η δράση ή ένα μεγάλο μέρος της δράσης εκτυλίσσεται μέσα σ’ ένα νοσοκομείο. Παράλληλα εκφράζουμε και μια σύντομη γνώμη για την αξία της κάθε ταινίας.
Στο παρόν αφιέρωμα περιοριστήκαμε σε ταινίες που περιέχουν αυστηρώς νοσοκομεία ως βασικό πεδίο εξέλιξης των γεγονότων και όχι άσυλα φρενοβλαβών, ψυχιατρικά ιδρύματα, νεκροτομεία, γραφεία γιατρών, ορφανοτροφεία ή άλλους παρεμφερείς χώρους ίασης και φροντίδας. Προσπαθήσαμε οι όποιες αποκλίσεις να είναι ελάχιστες και αν υπάρχουν να έχουν μια καλή δικαιολογία για την εμφάνισή τους. Συχνά χρησιμοποιούμε και τη φράση «hospital horror» (όπως και στον τίτλο) για να περιγράψουμε τη συνομοταξία των ταινιών γνωρίζοντας ότι μιλάμε για μια αυτοσχέδια ταμπέλα προσωρινής χρήσεως και όχι για κάποιο ευρέως αποδεκτό παρακλάδι τρόμου.
Ελπίζουμε λοιπόν να βρείτε ενδιαφέρον το αφιέρωμα που ακολουθεί και μέσα απ’ αυτό να εντοπίσετε κάποιες ταινίες που θα προσελκύσουν το ενδιαφέρον σας. Καλοδεχούμενες είναι φυσικά οποιεσδήποτε προτάσεις, απόψεις και συμπληρώσεις. Καλή ανάγνωση!
Δεκαετία 1970
Αφετηρία του ταξιδιού μας τα 70s, μια από τις ποιοτικότερες δεκαετίες του horror κινηματογράφου, δίχως αμφιβολία. Για την hospital horror συνομοταξία, πρέπει να πάμε μάλλον προς τα τέλη της δεκαετίας και συγκεκριμένα στο 1978. Αυτή τη χρονιά συναντάμε τουλάχιστον τρεις ταινίες που θα μας απασχολήσουν.
Το συναρπαστικό θρίλερ μυστηρίου «Coma» (Το Μυστήριο του Θαλάμου 8) με πρωταγωνιστές την σπουδαία Καναδή ηθοποιό Geneviève Bujold και τον διαχρονικό Michael Douglas ενισχύει το κλίμα παράνοιας και συνωμοσιολογίας που επικρατούσε στα 70s μέσα από αγωνιώδεις ταινίες όπως «The Conversation» (1974) και «The Stepford Wives» (1975). Η τρομακτική υπόθεση όπου επιλεγμένοι ασθενείς ενός μεγάλου νοσοκομείου ρίχνονται εσκεμμένα σε κώμα με απώτερο σκοπό να χρησιμοποιηθούν παράνομα τα όργανά τους για μεταμοσχεύσεις, στέλνει ένα ισχυρό σοκ στο κορμί μας προκαλώντας βασανιστικές σκέψεις σχετικά με το πόσο απροστάτευτοι είμαστε άπαξ και βρεθούμε στο χειρουργικό κρεβάτι.
Για το ερασιτεχνικό και εντελώς απαράδεκτο Nurse Sherri του ίδιου έτους, δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Αν θέλετε τόσο πολύ να δείτε μια παρακμιακή νοσοκόμα να καταλαμβάνεται από ένα κακόβουλο πνεύμα που την παρακινεί να σκοτώσει τους ασθενείς (και όχι μόνο) του νοσοκομείου της, τότε δείτε το αλλά μην πείτε ότι δεν σας προειδοποιήσαμε. Αν βέβαια είστε φανατικός λάτρης της grindhouse-exploitation φιλμογραφίας, τότε πάμε πάσο.
Ίσως η πιο σημαντική ταινία τρόμου της δεκαετίας στην κατηγορία που εξετάζουμε είναι το αυστραλέζικο «Patrick», επίσης του 1978, από τον σκηνοθέτη Richard Franklin (Psycho II). Το φιλμ επικεντρώνεται στον Patrick (όπως υποδηλώνει και ο τίτλος του), έναν νέο με ψυχοκινητικές ικανότητες ο οποίος δολοφόνησε τη μάνα του και τον εραστή της με ηλεκτροπληξία στη μπανιέρα. Μετά το συμβάν ο Patrick βρίσκεται σε κώμα νοσηλευόμενος σ’ ένα ιδιωτικό νοσοκομείο της Μελβούρνης. Εκεί ερωτεύεται τη νοσοκόμα που τον φροντίζει και χρησιμοποιεί τις ψυχοκινητικές ικανότητές του για να επικοινωνεί μαζί της μέσω ενός ηλεκτρικού τυπογράφου. Τις ίδιες ικανότητες χρησιμοποιεί όμως και για να προστατευτεί από την κακόβουλη προϊσταμένη του νοσοκομείου που προσπαθεί να τον σκοτώσει αλλά και για να βλάψει όποιον άντρα μπαίνει στη ζωή της αγαπημένης του νοσοκόμας. Το φιλμ μπορεί να φαίνεται κάπως βαρύ αλλά στο τέλος σε κερδίζει απεικονίζοντας πειστικά το δράμα που εκτυλίσσεται μεταξύ του κατάκοιτου και εντελώς ακίνητου Patrick και της συμπαθητικής νοσοκόμας. Εκείνο δε το τρομακτικό γουρλωμένο βλέμμα του Patrick θα το θυμάστε για καιρό όπως και 2-3 αληθινά τρομακτικές σκηνές με επίκεντρο –ποιον άλλον– τον Patrick που κόβουν την ανάσα….
Δεκαετία 1980
Τα αθάνατα 80s είναι μια παραγωγικότατη δεκαετία έχοντας δώσει πολλές αν και όχι πάντα ποιοτικές ταινίες τρόμου με πεδίο δράσης τα νοσοκομεία.
Η αρχή γίνεται άσχημα με το δυσεύρετο και προχειροφτιαγμένο θρίλερ «Cardiac Arrest» του 1980 (απίθανος ελληνικός τίτλος του VHS: Ο Θάνατός σου η Ζωή μου!), το οποίο μερικοί θεωρούν περισσότερο αστυνομικό δράμα παρά τρόμου ή θρίλερ. Βέβαια το βασικό θέμα του, δηλαδή η χειρουργική εξαγωγή καρδιών από έναν παρανοϊκό δολοφόνο και η πιθανή προώθησή τους στη μαύρη αγορά οργάνων, σίγουρα προκαλεί τρόμο αλλά όχι και το συγκρατημένο αυτό φιλμ συνολικά. Μάλλον έφταιξε εκείνο το ψαρωτικό poster που προϊδέαζε για μεγάλο αιματοκύλισμα. Είναι από τις πιο αδύναμες στιγμές της δεκαετίας αλλά ευτυχώς το ξεχνάμε σύντομα λαμβάνοντας υπόψη αυτό που ακολουθεί…
Το έτος 1981 κυκλοφορεί το πολυαναμενόμενο sequel της ταινίας-ορόσημο του John Carpenter. Το «Halloween 2» (Η Νύχτα με τις Μάσκες No 2) είναι μακράν το καλύτερο sequel του Halloween franchise και τι τύχη για το αφιέρωμά μας που η δράση εκτυλίσσεται σε νοσοκομείο! Και συγκεκριμένα στο νοσοκομείο Haddonfield Memorial όπου μεταφέρεται η Laurie Strode (Jamie Lee Curtis) μετά τις επιθέσεις που δέχτηκε από τον μανιακό αδερφό της τη νύχτα του Halloween στο πρώτο φιλμ. Αυτή τη φορά ο Carpenter συνδράμει στο σενάριο και στην παραγωγή ενώ στην καρέκλα του σκηνοθέτη κάθεται ο Rick Rosenthal (γνωστός από μεταγενέστερες τηλεοπτικές σειρές όπως το Law & Order). Σίγουρα πάντως μια συμβολή του Carpenter και στη σκηνοθεσία υπάρχει αφού το «Halloween 2» διατηρεί κάτι από το τσαγανό του προκατόχου του. Το sequel είναι σαφώς πιο βίαιο, με τον απειλητικό Michael Myers να επισκέπτεται το νοσοκομείο όπου βρίσκεται η αδερφή του για να την αποτελειώσει. Εκεί σκοτώνει και αρκετά μέλη από το προσωπικό που είχαν την ατυχία να κάνουν νυχτερινή βάρδια! Όχι που θα τους άφηνε!
Ένα χρόνο μετά κυκλοφορεί το αιματοβαμμένο slasher με τον απόλυτα ταιριαστό με το αφιέρωμά μας τίτλο «Hospital Massacre», γνωστό επίσης με πολλούς ακόμα τίτλους εκ των οποίων δύο «νοσοκομειακοί» (X-Ray και Ward 13) και ένας «ρομαντικός» (Be My Valentine, or Else…). Ο ρομαντικός τίτλος φυσικά έχει την εξήγησή του αφού λόγω μιας ερωτικής απογοήτευσης των παιδικών του χρόνων, ο παρανοϊκός του φιλμ ντυμένος γιατρός, προσπαθεί να ξανακερδίσει την καρδιά της παλιάς αγαπημένης του –κυριολεκτικά αυτή τη φορά– κυνηγώντας την μέσα σ’ ένα νοσοκομείο όπου η άτυχη γυναίκα πήγε για να κάνει ένα τυπικό check up. Εκεί ο μανιακός σφάζει με το κιλό πολλά μέλη του προσωπικού του νοσοκομείου και όχι μόνο, προτού φτάσει στην καρδιά της αγαπημένης του. Παρότι το σενάριο είναι ουσιαστικά ανύπαρκτο, το «Hospital Massacre» έχει gore, χαβαλέ, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, έντονη μουσική και μπόλικο σασπένς, κρατώντας ευχάριστη συντροφιά για ένα ενενηντάλεπτο περίπου.
Στο «Visiting Hours» επίσης του 1982 (ελληνικός τίτλος: Το Επισκεπτήριο του Τρόμου) παρακολουθούμε πολυάριθμες σκηνές αγωνίας και τρόμου μέσα σ’ ένα νοσοκομείο με βασικούς αντιμαχόμενους την Lee Grant και τον Michael Ironside. Η πρώτη υποδύεται την δυναμική τηλεπαρουσιάστρια-δημοσιογράφο που μάχεται για τα δικαιώματα των γυναικών ενώ ο δεύτερος τον ψυχάκια μισογύνη με φονικές τάσεις. Όταν λοιπόν η τηλεπαρουσιάστρια βγάζει λόγο-δυναμίτη σε μια εκπομπή προστατεύοντας μια γυναίκα που σκότωσε τον σύζυγό της επειδή την κακοποιούσε, ο μισογύνης που εργάζεται στο προσωπικό καθαρισμού του καναλιού τα παίρνει στο κρανίο και επιτίθεται στην παρουσιάστρια στο ίδιο της το σπίτι. Όταν ο μανιακός μισογύνης μαθαίνει ότι η πρώτη επίθεση δεν την σκότωσε, μεταβαίνει στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται για να την αποτελειώσει. Βέβαια μπορεί η εν λόγω παρουσιάστρια να είναι ο κύριος στόχος του αλλά ενδιάμεσα ο Ironside ξεπαστρεύει και άλλο κόσμο που εργάζεται ή νοσηλεύεται στο νοσοκομείο. Μπορεί το συμπαθητικό αυτό slasherάκι να κατηγορήθηκε για απομίμηση του «Halloween 2», όμως παρά κάποιες αναμενόμενες ομοιότητες διατηρεί την δική του ταυτότητα ως ταινία.
Στα μέσα της δεκαετίας (1985) κυκλοφορεί το παντελώς άγνωστο «Terminal Choice» με χώρα προέλευσης τον Καναδά. Στο εν λόγω φιλμ οι ασθενείς μιας υπερσύγχρονης κλινικής πεθαίνουν κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες την ώρα που το προσωπικό βάζει στοιχήματα για την εξέλιξη της υγείας τους. Ένας γιατρός της κλινικής κατηγορείται για αμέλεια αλλά όταν μια συνεργάτης του πεθαίνει κι αυτή μυστηριωδώς, ο γιατρός αναζητά απαντήσεις μέσα στο διεφθαρμένο περιβάλλον της κλινικής. Πρωτότυπη υπόθεση, φουτουριστική αισθητική, μυστήριο και σποραδικό σασπένς συνθέτουν την εικόνα του «Terminal Choice». Αντίβαρο όμως σ’ αυτά τα προτερήματα αποτελούν οι αδιάφοροι χαρακτήρες, ο αργός ρυθμός και τα σεναριακά προβλήματα. Σίγουρα όμως το φιλμ δεν είναι αδιάφορο ειδικά για όσους αναζητούν σπάνιες ταινίες τρόμου με ασυνήθιστα θέματα από τη χρυσή εποχή των VHS. Και μιας και αναφέραμε τα VHS, αξέχαστος θα μας μείνει εκείνος ο ελληνικός τίτλος της βιντεοκασέτας. «Προγραμματισμός Θάνατος» σου λέει…και όποιος τσιμπήσει!
To 1987 κυκλοφόρησε άλλο ένα αξιόλογο και ιδιαίτερα αποκρουστικό φιλμ τρόμου hospital horror κατεύθυνσης. Πρόκειται για το γαλλικό «Faceless» του βασιλιά των παρακμιακών ταινιών Jesús Franco. Στο «Faceless» (που στην ελληνική αγορά είχε κυκλοφορήσει με τον κατατοπιστικό τίτλο «Δίχως Πρόσωπο») γινόμαστε μάρτυρες αποτρόπαιων αφαιρέσεων προσώπων όμορφων νεαρών γυναικών από έναν πλαστικό χειρούργο, την βοηθό του και έναν πρώην ναζί γιατρό – «ειδικό» στη συγκεκριμένη πρακτική. Σκοπός του εγχειρήματος είναι να χαρίσει ο χειρούργος στην αδερφή του ένα νέο, καθαρό πρόσωπο αφού το δικό της καταστράφηκε ύστερα από ρίψη οξέως από μια σαλταρισμένη πρώην πελάτισσα του χειρούργου της οποίας η πλαστική επέμβαση απέτυχε. Το συγκεκριμένο φιλμ υποστηρίζεται από ένα αξιοπρεπές επιτελείο ηθοποιών μεταξύ των οποίων και από τον δικό μας Telly Savalas και παρά την extreme εικόνα του με τα αποτρόπαια φονικά και τις αιματηρές απολεπίσεις προσώπων, παραμένει ακμαίο στο πέρασμα του χρόνου.
Η δεκαετία του ’80 κάνει βέβαια και τα νερά της όσον αφορά την ποιότητα των hospital horror ταινιών. Οι δύο περιπτώσεις που ακολουθούν δεν συνιστούν απλά κακές στιγμές ή ποιοτικές πτώσεις αλλά…παρακμή σε όλο της το μεγαλείο. Πώς αλλιώς να περιγραφούν τα εντελώς απαράδεκτα και ερασιτεχνικά «Death Nurse» (1987) και «Death Nurse 2» (1988)». Όπως φαίνεται κι από τον τίτλο, ο μανιακός εδώ είναι μια παχουλή νοσοκόμα που μαζί με τον επίσης διεστραμμένο αδερφό της, σκοτώνουν τους ασθενείς μιας «κλινικής» με ποικίλους τρόπους μέχρι που αρχίζουν να κινούν τις υποψίες ενός επιθεωρητή για το φρικιαστικό «έργο» τους. Εμετική ηθοποιία, άθλιο μοντάζ, μη πειστικές σκηνές φόνων, σκηνοθεσία της πλάκας, έλλειψη λογικής, ξεδιάντροπη χρήση αποσπασμάτων άλλης ταινίας (!) και ένα γενικότερο χάλι δίχως τελειωμό, δημιουργούν την αίσθηση περί ερασιτεχνικού homemade βίντεο του χαβαλέ παρά κανονικής ταινίας.
To 1988 συναντάμε ίσως την πιο αλλόκοτη ταινία του αφιερώματος. Πρόκειται για το «Tales from the Gimli Hospital» (Ιστορίες από το Νοσοκομείο Gimli) του παραγωγικού και πολυπράγμονα Καναδού Guy Maddin. Το περίεργο αυτό φιλμ αποτελεί έναν ιδιόμορφο συνδυασμό φαντασίας, τρόμου και δράματος με σήμα κατατεθέν την ασπρόμαυρη φωτογραφία, την σουρεαλιστική ατμόσφαιρα και την αναχρονιστική εν γένει κινηματογράφηση που μας θυμίζει βουβή ταινία παρότι δεν είναι τέτοια. Το φιλμ παρουσιάζει την δραματική και μακάβρια ιστορία δύο νοσηλευόμενων αντρών στο παλιό νοσοκομείου Gimli οι οποίοι ανταγωνίζονται για την προσέλκυση του ενδιαφέροντος των νοσοκόμων που τους περιποιούνται. Την ιστορία διηγείται μια ηλικιωμένη γυναίκα στο ίδιο νοσοκομείο αλλά σε νεότερη εποχή, με ακροατές τα δύο μικρά εγγόνια της που βρίσκονται δίπλα στο κρεβάτι της ετοιμοθάνατης μητέρας τους. Αν αντέχετε τις δύσκολες και δυσνόητες ταινίες και είστε γενικά σινεφίλ τύπος, τότε το «Tales from the Gimli Hospital» σίγουρα έχει να σας πει πολλά…
Η δεκαετία κλείνει με το αδύναμο «Surgikill» του 1989, στο οποίο ένας μασκοφόρος φονιάς εξολοθρεύει γιατρούς, νοσοκόμες, ασθενείς και λοιπό προσωπικό σ’ ένα παρακμιακό νοσοκομείο του Las Vegas. Η συγκεκριμένη κωμωδία τρόμου είναι η τελευταία ταινία του παραγωγικού κινηματογραφιστή Andy Milligan ο οποίος έφυγε από τη ζωή χτυπημένος από AIDS το 1991. Δυστυχώς ο συνδυασμός κωμικών στοιχείων και τρόμου αποτυγχάνει, σε μια παραγωγή που γενικότερα έπασχε από το πρόβλημα της έλλειψης χρημάτων μένοντας σε χαμηλά standards. Όχι ότι ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης μας είχε συνηθίσει σε πληθώρα ποιοτικών ταινιών τρόμου βέβαια…
Δεκαετία 1990
Η πάντα αμφιλεγόμενη δεκαετία του ’90 ξεκινά με δύο εκ διαμέτρου αντίθετες ταινίες όσον αφορά την ποιότητά τους. Από τη μία έχουμε το σκουπίδι «Maniac Nurses» (1990) από την παραδοσιακή μηχανή των B movies Troma Entertainment κι από την άλλη το πολύ ενδιαφέρον και καλοσκηνοθετημένο «The Exorcist III» (επίσης το 1990) το οποίο ακούγεται σαν sequel του κλασικού «Εξορκιστή» αλλά κρίνοντας από το περιεχόμενό του, μόνο τέτοιο δεν είναι. Το «Maniac Nurses» είναι ένα απίστευτα παρακμιακό φιλμ από την Ουγγαρία με αγγλικό ντουμπλάρισμα που περιέχει σεξ, γυμνό, σαδομαζοχισμό και αιματηρά φονικά θυμίζοντας την χρυσή εποχή του exploitation κινηματογράφου των 70s. Μόνο που εδώ δεν υπάρχει τίποτα αξιόλογο για να μνημονεύσουμε και η ταινία βλέπεται μόνο μετά από βαθύ μεθύσι, όταν και δεν θα καταλαβαίνουμε τι βλέπουμε δηλαδή. Αντίθετα το «The Exorcist III» (Ο Εξορκιστής 3) του σπουδαίου William Peter Blatty και συγγραφέα του πρώτου «Εξορκιστή» προσφέρει τρόμο, μυστήριο, σασπένς και καταπληκτικές ερμηνείες μέσα από έναν αξιόλογο κατάλογο ηθοποιών όπως οι George C. Scott, Brad Dourif και Ed Flanders. Από τις λίγες σχέσεις που έχει το συγκεκριμένο φιλμ με τον «Εξορκιστή» είναι η χρησιμοποίηση του αστυνομικού William F. Kinderman σε πρωταγωνιστικό ρόλο να αναζητά τα ίχνη ενός serial killer του οποίου τα αιματηρά έργα συνδέονται με τον σατανισμό.
Μόλις και μετά βίας μπορούμε να κάνουμε μνεία και στο «Dr. Giggles» του 1992 που οι παλιότεροι θα θυμούνται από το ψαρωτικό εξώφυλλο του VHS στο οποίο αναγραφόταν ο επιβλητικός όσο και cheesy τίτλος «Ο Γιατρός του Διαβόλου». 3-4 εκτεταμένες χρονικά αλλά και σημαντικές σκηνές σε νοσοκομειακό περιβάλλον μας αναγκάζουν να το συμπεριλάβουμε στο αφιέρωμα. Κατά τα’ άλλα πρόκειται για μέτριο slasherάκι που ανήκει σε εκείνο το κύμα των αμφιλεγόμενων ταινιών τρόμου του πρώτου μισού των 90s και διασώζεται χάρη στην καταιγιστική παρουσία του Larry Drake ως διαβολογιατρού που σκοτώνει με χειρουργικές μεθόδους τους κατοίκους μιας μικρής πόλης.
Στα μέσα της δεκαετίας και συγκεκριμένα το 1995, κυκλοφορεί το ενδιαφέρον αν και λίγο κουραστικό «Exquisite Tenderness» που είναι γνωστό και ως «The Surgeon». Οι Έλληνες διανομείς είναι ανικανοποίητοι από τον ξένο τίτλο (όπως συμβαίνει συχνά) και αποφασίζουν να το κάνουν «Ο Γιατρός με το Ελαφρύ Χέρι»!! Στο φιλμ παρακολουθούμε το φονικό ξέσπασμα ενός άντρα σ’ ένα νοσοκομείο, με δύο γιατρούς και την συνήθως καθυστερημένη αστυνομία να προσπαθούν να τον σταματήσουν. Ο άντρας έγινε δολοφόνος με ιατρικό στιλ επειδή λέει είδε σοκαρισμένος το μικρό αδερφό του να πεθαίνει στο χειρουργικό τραπέζι. Ok, της πλάκας η υπόθεση αλλά η ταινία αρέσει έχοντας το ατού της σπουδαίας ομάδας ηθοποιών. Malcolm McDowell, Peter Boyle, Charles Dance, Isabel Glasser, James Remar, Sean Haberle…μια χαρά παρέα μας κρατούν όλοι αυτοί όπως και τα υψηλά επίπεδα gore…
Δεκαετία 2000
Η προηγούμενη δεκαετία είναι ίσως η καλύτερη και σίγουρα η πλουσιότερη από hospital horror υλικό. Η αρχή γίνεται με το «Anatomy 2» του 2003 (Μαθήματα Ανατομίας 2) από τη Γερμανία. Το αξιόλογο αυτό sequel του «Anatomy» (2000) από τον ίδιο σκηνοθέτη (Stefan Ruzowitzky) ξαναφέρνει στο προσκήνιο τους «Αντι-Ιπποκρατικούς», εκείνη τη μυστική ιατρική οργάνωση χωρίς ίχνος ηθικής που γνωρίσαμε στο πρώτο φιλμ. Εδώ ένας νεαρός γιατρός μετακομίζει στο Βερολίνο για να ολοκληρώσει την πρακτική του άσκηση και έρχεται αντιμέτωπος με το καταχθόνιο κύκλωμα των «Αντι-Ιπποκρατικών». Μπορεί το δεύτερο Anatomy να μην έχει τη φρεσκάδα του προκατόχου του αλλά αποτελεί άξιο συνεχιστή της ενδιαφέρουσας προσπάθειας που ξεκίνησε στην αυγή της δεκαετίας στον τομέα του ιατρικού τρόμου από τον Αυστριακό σκηνοθέτη.
Επόμενος σταθμός το παρανοϊκό «Infection» του 2004, γνωστό στην ελληνική αγορά ως «Ιός του Τρόμου». Και λέμε παρανοϊκό με όλο το νόημα της λέξης. Βλέπετε η ιαπωνική σχολή ξέρει να δημιουργεί μοναδικά τρελές ταινίες τρόμου και με την παρούσα προσθέτει άλλο ένα λιθαράκι στο στέρεο οικοδόμημα της. Στο φιλμ παρακολουθούμε την εξάπλωση ενός φονικού ιού σ’ ένα σχεδόν χρεοκοπημένο νοσοκομείο με ελλιπή εξοπλισμό και συρρικνωμένο –λόγω των καταστάσεων– προσωπικό. Σαρκική αποσύνθεση, παράνοια, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και… πράσινο χρώμα μολυσμένου αίματος είναι με λίγα λόγια τα βασικά υλικά κατασκευής αυτής της δυναμικής ταινίας τρόμου από την Άπω Ανατολή.
Ενδιαφέρουσα δουλειά είναι και το «Fragile» του 2005 το οποίο εκτός από καλογραμμένο σαν φιλμ, προσφέρει δυνατές σκηνές σοκ και τρόμου εστιάζοντας σε ανατριχιαστικά σπασίματα ανθρώπινων οστών. Βλέπετε, εκείνο το μυστηριώδες «μηχανικό κορίτσι» που αναφέρουν συνεχώς τα παιδιά ενός νοσοκομείου παίδων στη νέα τους νοσοκόμα, θέλει να κρατήσει κοντά του για πάντα τους μικρούς φιλοξενούμενούς του νοσοκομείου εξοντώνοντας βίαια όσους στέκονται εμπόδιο στο σκοπό του. Στην ελληνική αγορά θα το βρείτε με τον απλό όσο και τυπικό τίτλο «Το Φάντασμα».
Σίγουρα δεν μπορούμε να εκφράζουμε την ίδια (θετική) άποψη για το άνισο «Boo» (Απόλυτος Εφιάλτης) της ίδιας χρονιάς στο οποίο μια παρέα νέων περνάει τη νύχτα του Halloween σ’ ένα εγκαταλελειμμένο νοσοκομείο αντιμετωπίζοντας τα μοχθηρά φαντάσματα του παρελθόντος του νοσοκομείου. Πέρα από μερικές σκηνές καλού τρόμου και άφθονου gore, το φιλμ βγάζει εν γένει μια ερασιτεχνική εικόνα κουράζοντας την ίδια στιγμή με το ελαττωματικό σενάριό του.
Τα επόμενα χρόνια μέχρι και το 2008 κυκλοφορούν πολλές ταινίες της συνομοταξίας που εξετάζουμε, με τις περισσότερες να είναι τουλάχιστον ενδιαφέρουσες.
Στο «Heartstopper» του 2006 (γραφικός ελληνικός τίτλος: Μανία Για Αίμα) έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε για περιορισμένο διάστημα τον θρύλο του horror cinema Robert Englund στο ρόλο αστυνομικού αλλά δυστυχώς όχι και ένα καλό φιλμ συνολικά. Διότι μπορεί ο αναστημένος θανατοποινίτης να ξεριζώνει εντυπωσιακά καρδιές μέσα σ’ ένα νοσοκομείο, όμως η αφέλεια του σεναρίου, οι αδιάφοροι χαρακτήρες και κάποια παρωχημένα εφέ χαντακώνουν το φιλμ που υπό διαφορετικές συνθήκες θα μπορούσε να δώσει κατιτίς παραπάνω.
Τον Μάρτιο του 2007 κυκλοφορεί το ψυχολογικό φιλμ τρόμου «Sublime» (Εξάχνωση), ένα αρκετά παράξενο έργο με συγκινητικό κλίμα, αρκετή βία και σουρεαλιστική ατμόσφαιρα. Η δράση εκτυλίσσεται σ’ ένα νοσοκομείο όπου εισήχθη ένα άτυχος άνδρας ύστερα από ένα σοβαρό ιατρικό λάθος. Και τι λάθος. Από μια τυπική κολονοσκοπηση που ήταν αρχικά να κάνει, υπεβλήθη σε μια σοβαρότατη χειρουργική επέμβαση που τον άφησε σε μόνιμο κώμα. Ο φουκαράς πρωταγωνιστής έχει πλέον εγκλωβιστεί σ’ έναν εφιαλτικό ενδιάμεσο κόσμο όπου ξεδιπλώνονται βασανιστικά οι χειρότεροι φόβοι του. Παράλληλα η οικογένειά του στον πραγματικό κόσμο αντιμετωπίζει το δίλημμα του αν πρέπει να αποσυνδέσει το καλώδιο που τον κρατά στη ζωή ή όχι. Συμπαθητικό φιλμάκι που σε αγγίζει αλλά ταυτόχρονα σε κουράζει λίγο με την μακροσκελή αφήγησή του και τους αχρείαστους πλατειασμούς.
Το πολυβραβευμένο νοτιοκορεάτικο «Epitaph» του ίδιου έτους (πρωτότυπος τίτλος: Gidam) αφηγείται τα δραματικά αλλά και ανατριχιαστικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα σ’ ένα κορεάτικο νοσοκομείο στη διάρκεια του ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου. Εκεί έφτασε το πτώμα της αρραβωνιαστικιάς ενός γιατρού που εργάζεται στο νοσοκομείο την οποία δεν είχε δει ποτέ! Η δυναμική συνέχεια χαρακτηρίζεται από επισκέψεις φαντασμάτων και ενός serial killer κι έτσι το φιλμ γίνεται ακόμα πιο πικάντικο. Η ταινία είναι πολύ ενδιαφέρουσα αξιοποιώντας αριστοτεχνικά τη δυναμική της αφήγησης, τη μακάβρια ατμόσφαιρα και τα supernatural στοιχεία.
Στο θεότρελο ταϊλανδέζικο φιλμ «Sick Nurses» (πρωτότυπος τίτλος: Suay Laak Sai) γινόμαστε μάρτυρες αποτρόπαιων φόνων νοσοκόμων που προκαλεί το πνεύμα μιας άλλης νοσοκόμας την οποία οι συναδέλφισσες της σκότωσαν ομαδικά. Το αιματηρό μενού περιλαμβάνει ανατριχιαστικούς ακρωτηριασμούς, αποκοπές σαγονιών, πνιγμούς σε ενυδρείο και αποκεφαλισμούς από…τσάντες (!) μεταξύ άλλων ενώ επιφυλάσσει και μια άρρωστη έκπληξη για το φινάλε. Τελικά αυτή η παρανοϊκή ευρηματικότητα των Ασιατών κινηματογραφιστών δεν φαίνεται να στερεύει με τίποτα!
Η πρωτοτυπία και ο καλοφτιαγμένος ψυχολογικός-συνωμοσιολογικός τρόμος είναι σήματα κατατεθέν του θρίλερ «Awake» (Σιωπηλός Εφιάλτης) που είδε το φως της κυκλοφορίας στα τέλη του 2007. Με αξιοπρόσεκτο cast (Jessica Alba, Hayden Christensen, Terrence Howard κ.α.) το φιλμ αφηγείται τις δραματικές στιγμές ενός νεαρού άντρα ο οποίος κατά τη διάρκεια μιας σοβαρής εγχείρισης καρδιάς παραμένει ξύπνιος παρά την χορήγηση αναισθητικού, νιώθοντας κάθε σωματικό πόνο. Πέρα από τον απόλυτο εφιάλτη που είναι αναγκασμένος για κάποιες ώρες να περάσει, θα βρεθεί μπροστά και σε τρομακτικές αποκαλύψεις για τον ρόλο της αρραβωνιαστικιάς του.
Το έτος 2008 έχει να επιδείξει άλλες δύο ενδιαφέρουσες και ιδιαίτερα αιματηρές ταινίες τρόμου όπου η δράση εκτυλίσσεται στο νοσηρό περιβάλλον νοσοκομείων: το αμερικάνικο «Autopsy» και το νορβηγικό «Fritt Viltt II» (ή Cold Prey 2) – το sequel του επιτυχημένου Fritt Viltt (Cold Prey – Λεία Στο Χιόνι) του 2006. Το «Autopsy» επικεντρώνεται σε μια παρέα νέων που μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο οποίο συμμετείχαν, οδηγούνται από ένα ασθενοφόρο σ’ ένα μυστηριώδες νοσοκομείο του οποίου το ιατρικό προσωπικό αρέσκεται στο να σφάζει ανηλεώς τους επισκέπτες στα πλαίσια ενός πειράματος που επιθυμεί να ολοκληρώσει ο ιθύνων νους του χώρου για να σώσει την ετοιμοθάνατη γυναίκα του. Άφθονα λίτρα αίματος και ανθρώπινων κομματιών κυριαρχούν στις οθόνες μας. Στο ιδιαίτερα αγωνιώδες «Fritt Viltt II» (Πιο Λεία Στο Χιόνι), η πρωταγωνίστρια της πρώτης ταινίας έχει μεταφερθεί σε νοσοκομείο μετά τα αιματηρά γεγονότα του πρώτου μέρους. Εκεί όμως έχει μεταφερθεί και ο μανιακός φονιάς «Mountain Man» που τρομοκράτησε την παρέα της και τώρα οι δυο τους θα έχουν νέο δυναμικό τετ-α-τετ με πολλές παράπλευρες απώλειες φυσικά…
Πάντως στα τέλη της δεκαετίας σημειώνεται μια «κοιλιά» στην ποιότητα των hospital horror ταινιών. Το action-horror φιλμ «Against The Dark» του 2009 στο οποίο ο αγέραστος και διαχρονικά αντιπαθητικός macho man Steven Seagal εξολοθρεύει μολυσμένους ζομποειδείς ανθρώπους σ’ ένα εγκαταλελειμμένο νοσοκομείο ενός μετα-αποκαλυπτικού κόσμου, δύσκολα θα το βρείτε συμπαθητικό, ακόμα κι αν τυχαίνει να είστε fan του εν λόγω «καρατέκα». Η νωχελική κωμωδία τρόμου «Diagnosis: Death» του ίδιου έτους στην οποία δύο άνθρωποι γίνονται πειραματόζωα σ’ ένα πιθανώς στοιχειωμένο νοσοκομείο αφήνει πικρή γεύση παρότι μερικές σκηνές χαβαλέ και καλού gore την διασώζουν από ολικό ναυάγιο.
Μικρή όαση στο τέλος της δεκαετίας αποτελεί η περιορισμένης διάρκειας ιστορία τρόμου από την ταϊλανδέζικη ανθολογία «Phobia 2» ή «Ha phraeng». Η ιστορία τιτλοφορείται απλώς «Ward» και μας δείχνει τα τρομακτικά γεγονότα στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου όπου ένας νεαρός ασθενής δέχεται επίθεση από τον ηλικιωμένο του διπλανού κρεβατιού που μόλις πέθανε μετά από παρατεταμένη παραμονή του σε κώμα! Πολύ τρομακτικό segment εμποτισμένο με την παραδοσιακή ασιατική κινηματογράφηση που προκαλεί ανατριχίλα αλλά δυστυχώς δεν μιλάμε για ολόκληρη ταινία εδώ.
Δεκαετία 2010
H τρέχουσα δεκαετία δεν έχει να επιδείξει μέχρι στιγμής ούτε σημαντική ποσότητα αλλά ούτε και ποιότητα στις hospital horror ταινίες. Η αρχή γίνεται με το αργόσυρτο και αρκετά μπερδεμένο σεναριακά «The Sylvian Experiments» του 2010 (πρωτότυπος τίτλος: Kyôfu, ελληνικός τίτλος: Ανθρώπινα Πειράματα). Σ’ αυτό το κουραστικό ιαπωνικό φιλμ τρόμου/sci-fi γινόμαστε μάρτυρες ανατριχιαστικών πειραμάτων που περιλαμβάνουν εγχειρίσεις εγκεφάλων σε εγκαταλελειμμένο νοσοκομείο τα οποία μια αντιπαθητική γιατρός επαναλαμβάνει με πειραματόζωα τις κόρες της. Απώτερος σκοπός των πειραμάτων η απόκτηση γνώσεων για το ασαφές πεδίο μεταξύ ζωής και θανάτου. Ok, δεν το λες εντελώς αδιάφορο σαν φιλμ αλλά παραείναι βαρύ και δυσνόητο. Σίγουρα δεν σε διασκεδάζει…
Το 2013 είναι το τελευταίο έτος από την τρέχουσα δεκαετία που θα μας απασχολήσει στο παρόν αφιέρωμα αφού στη διάρκειά του κυκλοφόρησαν άλλες δύο ταινίες τρόμου hospital horror κατεύθυνσης. Το cheesy αλλά συμπαθητικό «Nurse 3D», στο οποίο μια παρανοϊκή νοσοκόμα καθαρίζει με αιματηρές διαδικασίες άπιστους άντρες καθώς και άτομα που παρεμποδίζουν την επιδιωκόμενη σχέση της με μια όμορφη συνάδελφό της, προσφέρει ατελείωτα λουτρά αίματος, ανατριχίλας και χαβαλέ εντός νοσοκομειακού χώρου και όχι μόνο. Η αισθησιακή πρωταγωνίστρια-δολοφόνος ονόματι Abby, κερδίζει αμέσως τις εντυπώσεις με την εκρηκτική και αδυσώπητη παρουσία της. Σίγουρα κανείς σώφρων άνθρωπος δεν θα ήθελε να την έχει αποκλειστική του…
Από την άλλη το ελεεινό, τρισάθλιο και απελπιστικά ερασιτεχνικό «The Hospital» δεν βλέπεται ούτε για χαβαλέ. Έτσι για την ιστορία, αναφέρουμε ότι επικεντρώνεται σ’ έναν ψυχάκια, βιαστή, σαδιστή και φονιά που κρύβεται σ’ ένα εγκαταλελειμμένο νοσοκομείο πραγματοποιώντας αποτρόπαιες πράξεις με θύματα νεαρές κοπέλες. Στο νοσοκομείο καταφτάνουν ερευνητές του παραφυσικού για να μελετήσουν τους τοπικούς θρύλους για φαντάσματα που κατοικούν εκεί αλλά πετυχαίνουν τον ψυχάκια. Αλλά και τα φαντάσματα ετοιμάζονται να κάνουν ντου με το χάος και το αιματοκύλισμα να είναι οι αναμενόμενες εξελίξεις. Κρίμα όμως που όλο αυτό το χάος παρουσιάζεται με απογοητευτικά πρόχειρο και τσαπατσούλικο τρόπο. Πιθανώς βέβαια το «The Hospital» να αρέσει λίγο στους φίλους του sexploitation και του sleaze, αν και σε αυτές τις ξεπεσμένες κατηγορίες συναντάμε ανώτερες ταινίες από αυτήν εδώ.
Επίλογος
Κάπου εδώ φτάνουμε στο τέλος και αυτού του αφιερώματος. Όπως σε κάθε horror συνομοταξία, έτσι και στην ιδιαίτερη ομάδα των hospital horror ταινιών συναντάμε καλές και κακές στιγμές. Γενικότερα όμως, και σύμφωνα πάντα με τα κριτήρια της συντακτικής μας ομάδας, οι αξιόλογες ταινίες είναι μάλλον περισσότερες. Μην χάνετε λοιπόν χρόνο και αναζητήστε τις ταινίες που σας έκαναν εντύπωση από τις σύντομες αναφορές που διαβάσατε. Ας ελπίσουμε ότι και στο εγγύς μέλλον θα δούμε ενδιαφέρουσες ταινίες τρόμου στην hospital horror κατηγορία παρότι οι ενδείξεις από την τρέχουσα δεκαετία δεν είναι και οι πιο ενθαρρυντικές…
