Μια από τις σταθερές τάσεις στη σύγχρονη σκηνή του τρόμου είναι αναντίρρητα τα remakes. Κλασικές ή cult ταινίες τρόμου παλιών δεκαετιών οι οποίες έχουν αφήσει ξεχωριστή στάμπα στον horror κινηματογράφο γίνονται συνεχώς αντικείμενα επανεκτελέσεων από τους νεότερους κινηματογραφιστές με ανάμεικτα αποτελέσματα.
Ο λόγος για αυτή την τάση είναι κυρίως τα χρηματικά οφέλη στα οποία αποσκοπούν οι εταιρίες αφού προωθούν στο κοινό κάτι «γνωστό» και «οικείο», ένα προϊόν με ξακουστή ονομασία που «πουλάει». Επιπλέον, η έλλειψη έμπνευσης για πραγματικά καινοτόμες ιδέες ενισχύει με τη σειρά της τη μόδα των remakes τα περισσότερα από τα οποία υλοποιούνται κάποια στιγμή παίρνοντας το δρόμο είτε του κινηματογράφου ως νέα αυτοτελής ταινία είτε της τηλεόρασης μέσω σειράς τρόμου πολλαπλών επεισοδίων.
Πρόσφατα έπεσε στην αντίληψή μας ένα ενδιαφέρον άρθρο από το διάσημο και έγκυρο site Bloody Disgusting στο οποίο παρουσιάζονται 5 παλιές ταινίες τρόμου οι οποίες για διάφορους λόγους θα μπορούσαν να ξαναγυριστούν με το αποτέλεσμα να είναι ανώτερο από το original. Διότι ας μην ξεχνάμε ένα remake μπορεί να είναι και καλύτερο από την αρχική ταινία αρκεί να έχει φτιαχτεί με τη δέουσα προσοχή. Θυμηθείτε ότι σπουδαίες ταινίες τρόμου όπως The Thing (1982) και The Fly (1986) αποτέλεσαν remakes παλιότερων ταινιών και καθιερώθηκαν ως κλασικές.
Αυτή πρέπει να είναι και η αποστολή ενός remake: να παίρνει την πρώτη ύλη μιας παλιότερης παραγωγής και επιδεικνύοντας τον απαραίτητο σεβασμό να την μετατρέπει σε κάτι πιο φρέσκο και ποιοτικότερο. Ας δούμε τώρα ποιες είναι αυτές οι ταινίες που θα άξιζαν το remake τους σύμφωνα με το προαναφερθέν άρθρο το οποίο έχουμε διανθίσει με δικά μας σχόλια και πληροφορίες.
Maximum Overdrive (1986)
To «Maximum Overdrive» βασίζεται στην σύντομη ιστορία του Stephen King με τίτλο «Trucks». Με τον Emilio Estevez στο ρόλο του πρωταγωνιστή περιέχει πρωτοποριακές σκηνές φόνων με δράστες «τρελά» ακυβέρνητα φορτηγά αλλά κι τις πιο απίθανες μηχανές όπως αυτόματα μηχανήματα αναψυκτικών. Επίσης έχει μείνει στην ιστορία για το ότι είναι η πρώτη και μοναδική ταινία που σκηνοθέτησε ο ίδιος ο Stephen King καθώς και για το έξοχο soundtrack με κομμάτια των θρύλων του Hard Rock AC/DC. Παρότι το «Maximum Overdrive» ασκεί έλξη στους φίλους του παρακμιακού τρόμου των 80s, οι επαγγελματίες κριτικοί το έθαψαν για τα καλά ενώ το έχει αποκηρύξει σε συνέντευξή του και ο Stephen King. Η αλήθεια είναι ότι το φιλμ χωλαίνει ερμηνευτικά και σήμερα είναι ξεχασμένο. Γι’ αυτό λοιπόν ένα περιποιημένο remake που θα έβαζε στο τραπέζι και τη σημερινή εξελιγμένη τεχνολογία φαντάζει απαραίτητο. Η επιτυχία του ενδεχομένως θα ήταν σίγουρη διαφημίζοντας το όνομα του βασιλιά του συγγραφικού τρόμου στην αφίσα και στο trailer.
The Boneyard (1991)
Αυτό το άγνωστο φιλμ τρόμου από τα πρώιμα 90s αποτελεί ιδανική επιλογή για remake. Πρόκειται για παρακμιακή πλην όμως ατμοσφαιρική ταινία τρόμου με ασυνήθιστη υπόθεση και αλλόκοτους πρωταγωνιστές. Μια γεματούλα γυναίκα με ιδιαίτερες παραψυχικές ικανότητες ή πιο απλά «μέντιουμ» συνεργάζεται με έναν ντετέκτιβ για τη διερεύνηση μια περίπτωσης δολοφονίας παιδιών. Η έρευνα θα τους οδηγήσει σε ένα νεκροτομείο του οποίου ο ιδιοκτήτης και βασικός ύποπτος εξηγεί ότι τα τρία μικρά μουμιοποιημένα πτώματα που φυλάσσονται στο χώρο δεν είναι παιδιά αλλά αρχαίοι δαίμονες που επιζητούν ανθρώπινη σάρκα την οποία και τους παρέχει. Μετά τη σύλληψη του ιδιοκτήτη τα μουμιοποιημένα πτώματα ξυπνούν πεινασμένα και σκορπούν τον τρόμο στο προσωπικό του νεκροτομείου και στους πρωταγωνιστές που έχουν παγιδευτεί εκεί.
Η ταινία κλιμακώνεται με την αναμέτρηση των ηρώων με ένα γιγάντιο, τερατώδες κανίς (!!!) που υπήρξε αρχικά θύμα των δαιμόνων. Ναι όλα αυτά ακούγονται κιτς και cheesy αλλά με το κατάλληλο «λίφτινγκ» θα μπορούσαν να αποτελέσουν βασικά στοιχεία ενός μοντέρνου φιλμ τρόμου που θα ήταν πιο προσεγμένο σε όλα τα επίπεδα. Διατηρώντας την ατμόσφαιρα και βελτιώνοντας ταυτόχρονα την εικόνα των πρωταγωνιστών και τα ειδικά εφέ των δαιμονικών πλασμάτων το φιλμ θα ήταν πιο σοβαρό και σοκαριστικό. Επίσης για την τελική αναμέτρηση φρόνιμο θα ήταν να εμφανιστεί ένα άλλο τέρας που θα πείθει περισσότερο. Δεν λέω, είχε την πλάκα του το σκυλάκι αλλά κανείς δεν θα λάβει στα σοβαρά ένα γιγάντιο κανίς τη σήμερον ημέρα. Εκτός αν το πάνε για κωμωδία τρόμου. Διότι και αυτό θα μπορούσε να παίξει ως επιτυχημένο remake…
C.H.U.D. – Τρόμος Κάτω Από την Πόλη (1984)
Οι άστεγοι που κατοικούσαν στους υπονόμους της Νέας Υόρκης έχουν μεταμορφωθεί σε κανιβαλιστικά κτήνη μετά την επαφή τους με τοξικά απόβλητα. Αφού τους τελειώνει η τροφή στους υπονόμους αρχίζουν να βγαίνουν σιγά σιγά στην επιφάνεια αρπάζοντας ανυποψίαστους πολίτες τους οποίους κατασπαράζουν. Παρακμιακός sci-fi τρόμος με ανθρωποφάγα ανθρωποειδή τέρατα και τις απαραίτητες πινελιές κυβερνητικής συνωμοσίας και συγκάλυψης. Αυτή η cheesy συνταγή μπορεί να ακούγεται ξεπερασμένη και γελοία αλλά μετά από την κατάλληλη περιποίηση θα μπορούσε να μεταμορφωθεί σε μια πιο ενδιαφέρουσα και διασκεδαστική ταινία τρόμου.
Ποια στοιχεία θα μπορούσαν να βελτιωθούν λοιπόν σε ενδεχόμενο remake; Κατ’ αρχήν τα ίδια τα τέρατα των οποίων τα κουστούμια είναι επιεικώς απαράδεκτα. Κατά δεύτερον το σενάριο και ο ρυθμός που εμφανίζουν μια ενοχλητική νωχέλεια. Τέλος θα θέλαμε και καλύτερους πρωταγωνιστές που θα τεθούν αντιμέτωποι με τα τερατώδη ανθρωποειδή αφού οι πρωταγωνιστές του C.H.U.D. είναι κάπως άχρωμοι και ξύλινοι – ένα φαινόμενο που συναντούσαμε συχνά στις παρακμιακές ταινίες τρόμου της δεκαετίας του ’80.
Rawhead Rex – Το Ξύπνημα του Δαίμονα (1986)
Είναι μια ταινία που οι παλιότεροι θα θυμούνται να φιγουράρει στα ράφια των video clubs με τον γλαφυρό μεταφρασμένο τίτλο «Το Ξύπνημα του Δαίμονα». Το «Rawhead Rex» βασίζεται στην ομότιτλη ιστορία τρόμου από τα «Βιβλία του Αίματος» του πρωτοποριακού συγγραφέα Clive Barker. Το περιεχόμενό της είναι απλό, διασκεδαστικό και γελοίο ταυτόχρονα. Ένας αρχαίος παγανιστικός δαίμονας-θεός απελευθερώνεται κατά λάθος από έναν εργάτη και σπέρνει τον τρόμο στην ιρλανδική επαρχία. Το remake πρέπει να θεωρείται επιβεβλημένο γι’ αυτήν την ταινία που μπορεί να μας ψυχαγώγησε στο παρελθόν αλλά σήμερα μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να ληφθεί.
Ο κύριος λόγος είναι η ίδια η φιγούρα του δαίμονα που είναι από τις χειρότερες που έχουμε δει με…εμφανή ψεύτικη μάσκα, κιτς κόκκινα φωτεινά μάτια ενώ και οι προβληματικές κινήσεις του λόγω του άβολου κουστουμιού φανερώνουν πρόσθετο ερασιτεχνισμό – αποτέλεσμα του χαμηλού budget. Το gore επίσης δεν είναι τόσο εκτεταμένο όσο περιμέναμε από ταινία με τέρατα. Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι ο Clive Barker έχοντας μείνει ανικανοποίητος από το αποτέλεσμα ήθελε να φτιάξει remake αλλά ακύρωσε τα πλάνα του λόγω της ενασχόλησής του με τις ταινίες Hellraiser. Ας ελπίσουμε αν ποτέ υλοποιηθεί το remake να μην σχεδιάσουν τον δαίμονα ούτε όπως περιγράφεται στην ιστορία του Barker -σαν γιγάντιος φαλλός με κοφτερά δόντια- αφού και πάλι το αποτέλεσμα θα είναι καταγέλαστο…
Dark Night of the Scarecrow – Η Νύχτα με τα Σκιάχτρα (1981)
Ο αγαπημένος μας Dr. Giggles (1992) ή «Ο Γιατρός του Διαβόλου» όπως τον μάθαμε στην ελληνική VHS έκδοση πρωταγωνιστεί ως θύμα και θύτης σ’ αυτό το ξεχασμένο cult φιλμ τρόμου από την αυγή των 80s. Ο λόγος για τον αγαπητό Larry Drake που έφυγε από κοντά μας το 2016. Εδώ ο Drake υποδύεται έναν άντρα με διανοητικά προβλήματα ονόματι Bubba που πιάνει φιλία με ένα κοριτσάκι. Όταν το κοριτσάκι δέχεται επίθεση από ένα σκύλο ο Bubba κατηγορείται άδικα για την επίθεση (παρότι έσωσε τη μικρή στην πραγματικότητα) και στη συνέχεια δολοφονείται από μια συμμορία εκδικητικών συντοπιτών του. Οι δολοφόνοι αθωώνονται στο δικαστήριο αλλά αυτό θα είναι η αρχή του εφιάλτη τους καθώς ένας ένας φονεύονται από ένα μυστηριώδες σκιάχτρο το οποίο δεν είναι άλλο από τον Bubba που επέστρεψε από τον τάφο για να τους εκδικηθεί!
Τώρα γιατί θα ήταν ευπρόσδεκτο ένα remake του Dark Night of the Scarecrow; Για διάφορους λόγους. Κατ’ αρχήν επρόκειτο για τηλεταινία χαμηλού προϋπολογισμού κι αυτό της στέρησε τη λάμψη που δικαιούταν. Επίσης οι φόνοι, παρότι ευρηματικοί στη σύλληψη ήταν λίγοι σε αριθμό και υπερβολικά «διακριτικοί» χωρίς τις μεγάλες ποσότητες gore που θα τους έκαναν απολαυστικότερους. Τέλος οι ταινίες τρόμου με σκιάχτρα είναι ελάχιστες στον horror κινηματογράφο και σίγουρα μερικές ακόμα θα το εμπλούτιζαν με μια από τις πιο ασυνήθιστες και τρομακτικότερες φιγούρες. Διότι αντικειμενικά η μορφή ενός σκιάχτρου είναι τρομακτική από μόνη της, πόσο μάλλον όταν λαμβάνει φονική δράση…