Ταινίες σαν το «28 Days Later» επιβεβαιώνουν την τεράστια επιρροή της τριλογίας των Ζωντανών Νεκρών του μεγάλου George Romero σε μεταγενέστερες ταινίες τρόμου με ζόμπι ή ιούς που μετατρέπουν τους ανθρώπους σε αφιονισμένα αιμοδιψή όντα. Υπεύθυνος για αυτή την «έκπληξη» από την Μεγάλη Βρετανία είναι ο πολύς Dany Boyle (Trainspotting, Slumdog Millionaire) ο οποίος καταφέρνει να στήσει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ταινία που κινείται μεταξύ περιπέτειας και τρόμου, αφήνοντας παράλληλα διάφορα μηνύματα να αιωρούνται και να προβληματίζουν.
Η ταινία ξεκινάει αινιγματικά με την εισβολή μιας ομάδας ακτιβιστών σ’ ένα επιστημονικό εργαστήριο. Μετά από μια σύντομη αναμπουμπούλα οι μολυσμένοι με λύσσα πίθηκοι διαφεύγουν αφήνοντας πίσω τους κηλίδες αίματος κι από κει και πέρα μεταφερόμαστε στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου. Εκεί βλέπουμε έναν νεαρό άντρα (Cillian Murphy) να συνέρχεται από κώμα 28 μέρες μετά και να ψάχνεται αρχικά στους διαδρόμους, έπειτα στους δρόμους της πόλης όπου εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται να υπάρχει ψυχή ζώσα. Γρήγορα ανακαλύπτει ότι δεν είναι εντελώς μόνος αφού καταδιώκεται από αιμοδιψή πλάσματα τα οποία δεν είναι παρά μολυσμένοι άνθρωποι που διψούν για αίμα. Για καλή του τύχη δεν είναι ο μόνος επιζών αφού ελάχιστοι ακόμα άνθρωποι που δεν μολύνθηκαν από τον ιό, ενώνουν τις δυνάμεις τους μαζί του προσπαθώντας να βρουν μια διέξοδο από το ερειπωμένο και επικίνδυνο Λονδίνο.
Χωρίς να διεκδικεί βραβείο πρωτοτυπίας το «28 Days Later» καταφέρνει να κερδίσει την εκτίμησή μας για πολλούς λόγους. Κατ’ αρχήν το ξεκίνημα αποπνέει μια ατμόσφαιρα απόγνωσης βλέποντας τον ήρωα να περπατά χαμένος στην πόλη, με τις ασυνήθιστες εικόνες του άδειου και μπαχαλοποιημένου Λονδίνου να ενισχύουν την μουντάδα μεταδίδοντας μας την απελπισία του στον μέγιστο βαθμό. Μεγάλο ατού είναι ο ξέφρενος ρυθμός αφού το φιλμ δεν σ’ αφήνει εύκολα να πάρεις ανάσα μετά το εισαγωγικό μέρος. Η ταινία εμπλουτίζεται από μια ποικιλία χαρακτήρων χωρίς όμως να υπάρχει η βαθιά ανάπτυξη στους περισσότερους απ’ αυτούς.
Το «28 Days Later» έλαβε γενικά πολύ θετικές κριτικές από τον διεθνή τύπο ενώ πολλά υπήρξαν και τα βραβεία που κέρδισε. Ένα από τα σημαντικότερα ήταν το Saturn Award για την καλύτερη ταινία τρόμου (2004).
Θετικό χαρακτηριστικό αποτελεί η διαφοροποίηση της πλοκής αφού μετά το μαραθώνιο πρώτο μέρος όπου ο ήρωας καταδιώκεται από τους μολυσμένους και στη συνέχεια συνεργάζεται με τους ελάχιστους επιζώντες διαφεύγοντας από την πόλη, στη συνέχεια μεταφερόμαστε σε μια οχυρωμένη έπαυλη κοντά στο Μάντσεστερ όπου μια ομάδα στρατιωτών μετέδιδε ηχογραφημένο μήνυμα σωτηρίας. Οι στρατιώτες περισυλλέγουν τους επιζώντες αλλά σύντομα οι ήρωες που ξέφυγαν από το Λονδίνο διαπιστώνουν ότι κάτι δεν πάει καλά στο νέο τους καταφύγιο. Βλέπετε η απόγνωση και η έλλειψη του γυναικείου φύλου έχει οδηγήσει τη διμοιρία σε κατάσταση παροξυσμού. Τελικά οι πρωταγωνιστές κινδυνεύουν περισσότερο από τα αιμοβόρα «ζόμπι» ή την ίδια την ανθρώπινη συμπεριφορά που αλλοιώνεται επικίνδυνα όταν βρίσκεται σε κατάσταση απελπισίας; Ιδού ένα ερώτημα προς προβληματισμό…
Από αίμα και φονικά το «28 Days Later» κινείται κάπου στο ενδιάμεσο, χωρίς να είναι ούτε υπέρμετρα βίαιο ούτε υπερβολικά ήπιο. Σίγουρα πρόκειται για μια ιδανική επιλογή κι από τις πιο ιδιαίτερες ταινίες τρόμου της δεκαετίας 2000-2009. Ένα φιλμ που χωρίς να είναι αριστούργημα στέλνει πολλές φιλόδοξες ταινιούλες παραπλήσιας θεματολογίας στο καναβάτσο. Μια ταινία που μπορεί να προβληματίσει πάνω σε θέματα περί animal testing, κοινωνικής αναρχίας, ανθρώπινης ψυχολογίας, ανθρώπινης επιβίωσης κ.α. Μια ταινία γυρισμένη μαεστρικά από έναν σπουδαίο σκηνοθέτη και που εκτός απροόπτου θα έχει το status της «κλασικής» μετά από πολλά χρόνια.
