Ιταλικά φιλμ τρόμου δεν βλέπουμε συχνά στον νεότερο κινηματογράφο τρόμου είναι η αλήθεια. Εντάξει η Ιταλία κάποτε μας έδωσε τα ιστορικά giallo με τα οποία αρκετοί φίλοι του τρόμου μεγαλώσανε. Όμως κάποια στιγμή η ιταλική σκηνή θα πρέπει να ξεπεράσει το ένδοξο παρελθόν της και να δει τι μπορεί να προσφέρει στη σύγχρονη κινηματογραφική πραγματικότητα. Με βάση αυτό το σκεπτικό ήμουν πολύ ψημένος να δω το «A Classic Horror Story». Οι προσδοκίες μου δεν ήταν υψηλές αλλά στο τέλος μου άφησε ελαφρώς γλυκιά γεύση.
Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από μια αταίριαστη ομάδα νεαρών ατόμων που για τους δικούς τους λόγους ταξιδεύουν με το βαν ενός μπλόγκερ. Καθώς περνούν μέσα από τα απέραντα δάση της Απουλίας, ένα οδικό ατύχημα θα τους εγκλωβίσει στα δάσος και στη συνέχεια σε ένα ξέφωτο όπου δεσπόζει ένα μυστηριώδες σπίτι. Σύντομα οι νέοι θα διαπιστώσουν ότι μια ιδιόρρυθμη σέχτα που κατοικεί στην περιοχή σκοπεύει να τους θυσιάσει σε τρεις ντόπιες θεότητες. Ένας άνισος αγώνας επιβίωσης ξεκινά…
Ωμή βία, αποτρόπαια φονικά, κρυφτό μέσα στο αχανές δάσος και στο σπίτι του ξέφωτου και τρεις απόκοσμες μασκοφόρες φιγούρες στο πλαίσιο μιας διαβολικής σέχτας είναι τα βασικά υλικά κατασκευής του «A Classic Horror Story». Υπάρχουν μερικές σκηνές που θα σας προκαλέσουν τόνους σοκ όπως το σπάσιμο ποδιών με βαριοπούλα (θυμάστε καθόλου το Misery;). Συναντάμε βέβαια και τα γνωστά κλισέ τέτοιων φιλμ όπως τα κινητά που δεν έχουν σήμα ή τον αρχετυπικό χαρακτήρα του άμυαλου γόη που συνήθως δεν έχει ευχάριστη κατάληξη στη ροή των γεγονότων.
Τα γυρίσματα έγιναν στην Απουλία της νότιας Ιταλίας.
Το αξιοπρόσεκτο με το «A Classic Horror Story» είναι ότι καταπιάνεται με θέματα ασυνήθιστα για ταινία τρόμου. Η ιταλική μαφία για παράδειγμα και οι εσωτερικοί της κανόνες είναι ένα από αυτά. Ο αστικός θρύλος του 15ου αιώνα για τους αδερφούς Osso, Mastrosso και Carcagnosso που στο φιλμ παρουσιάζεται αρκετά αλλαγμένος αναφερόμενος σε θεότητες αφθονίας που απαιτούσαν ανθρωποθυσία, παρουσιάζει κι αυτός ενδιαφέρον.
Μαζί με όλα αυτά εισέρχεται στην πλοκή και η ιδέα των snuff ταινιών παράλληλα με τη μανία του απλού κόσμου για απεικόνιση της βίας. Πώς χωράνε τόσα ετερόκλητα στοιχεία σε ένα φιλμ τρόμου τώρα; Το ερώτημα είναι εύλογο. Η αλήθεια είναι ότι το φιλμ μοιάζει παραγεμισμένο με ανολοκλήρωτες ιδέες. Ωστόσο, αν δεν τις είχε εκτιμώ ότι θα έμοιαζε με άλλο ένα αδιάφορο φιλμ τρόμου, αυτά που λέμε «της σειράς». Οι πρωτότυπες πινελιές του έδωσαν μια ξεχωριστή νότα καθιστώντας το αξιομνημόνευτο.
Επιπλέον συναντάμε και κάποια απρόσμενα «metafilm» στοιχεία που έρχονται από εκεί που δεν το περιμένεις. Είναι φανερό ότι ο σεναριογράφος του «A Classic Horror Story» ήθελε να δώσει κάτι παραπάνω στο φιλμικό πόνημά του, έναν κατά κάποιο τρόπο αυτοαναφορικό χαρακτήρα που διακρίνουμε ακόμα και στον ίδιο τον τίτλο. Μπορούμε να πούμε ότι τα κατάφερε σχετικά καλά. Η δίψα του κοινού για βία και την καταγραφή της είναι ένα από τα φανερά «κοινωνικά» μηνύματα που προσπαθεί να περάσει το έργο. Αυτό φαίνεται ιδιαίτερα στις τελευταίες σεκάνς.
Εν κατακλείδι, το «A Classic Horror Story» είναι ένα βίαιο φιλμ τρόμου με ορισμένα πολύ ιδιαίτερα στοιχεία. Δεν είναι το φιλμ που θα σας ενθουσιάσει ή θα αλλάξει τα δεδομένα στην υποκατηγορία των ταινιών τρόμου με αιμοδιψείς σέχτες. Είναι όμως ένα φιλμ με ταυτότητα και ξεχωρίζει από πολλές συγγενικές του ταινίες. Αν καταφέρετε να ξεπεράσετε τον κάπως αργό ρυθμό και τα μεγάλα διαστήματα με αδιάφορες εξελίξεις θα περάσετε καλά βλέποντάς το.
