To «Deadly Game» είναι μια άγνωστη τηλεταινία που κάποιοι πιθανώς θα θυμούνται από την χρυσή εποχή των VHS. Είναι κι αυτή εμπνευσμένη από το επιδραστικό διήγημα του Richard Connell «The Most Dangerous Game» (1924) όπου ο άνθρωπος γίνεται το θήραμα άλλων ανθρώπων μέσα στην άγρια φύση.
Θετική εντύπωση μου προκάλεσε αρχικά η συμμετοχή του Michael Beck, του θρυλικού ηγέτη των «The Warriors» στην cult ταινία (1979) του Walter Hill καθώς και του σπουδαίου Roddy McDowall τον οποίο το κοινό του τρόμου έχει απολαύσει μεταξύ άλλων στα «Fright Night» ως τον περιβόητο ηθοποιό-δολοφόνο βρικολάκων.
Ας αφήσουμε όμως θέματα που ενδεχομένως να αποτελούν περισσότερο κολλήματα του γράφοντος κι ας διεισδύσουμε στην ταινία. Δυστυχώς όπως εύκολα υποψιάζεται το μάτι του έμπειρου horror fan, το «Deadly Game» παρουσιάζει άνιση εικόνα, γι’ αυτό κιόλας έχει αυτό το ξεχασμένο, περιθωριοποιημένο στάτους όντας γνωστό μόνο σε ψαγμένους και retro maniacs.
Η άφιξη των πρωταγωνιστών στο νησί και η γνωριμία τους με τον νεφελώδη Osiris γίνεται υπερβολικά απότομα, αποκαλύπτοντας μια αδυναμία στο χτίσιμο μιας καθώς πρέπει, προσεγμένης εισαγωγής που θα μας βάλει ομαλά στο κλίμα. Επιπλέον οι μη ρεαλιστικές, ξύλινες αντιδράσεις των υποψήφιων θυμάτων όταν μαθαίνουν ότι θα συμμετάσχουν σ’ αυτό το θανάσιμο παιχνίδι κυνηγιού επιβεβαιώνουν την μέτρια έως επί το πλείστον ηθοποιία που δυστυχώς υπάρχει σε όλη τη διάρκεια του φιλμ.
Τα γυρίσματα έγιναν στην πλειοψηφία τους σε τοποθεσίες της πολιτείας Oregon των ΗΠΑ και λιγότερα στο Seattle και στην Washington.
Η πλοκή στη συνέχεια επιδεικνύει ουκ ολίγες αφέλειες και υπερβολές προδίδοντας την εν γένει ελαττωματική δομή του σεναρίου. Βέβαια δεν είναι όλα τόσο άσχημα. Φωτίζοντας και την καλή πλευρά του «Deadly Game» πρέπει να παραδεχτούμε ότι έχει μυστήριο, έχει στιγμές με υψηλό σασπένς καθώς και μερικές απολαυστικές σκηνές βίας. Ειδικά οι περιπτώσεις με κομμένα κεφάλια θα ικανοποιήσουν πλήρως τους λάτρεις του gore.
Ίσως το πιο τρομακτικό στοιχείο του σεναρίου είναι ότι τα υποψήφια θύματα έχουν συναντήσει στο παρελθόν τον Osiris αλλά η συμπεριφορά τους προς αυτόν δεν ήταν η πρέπουσα. Κι εδώ είναι που μπαίνει το στοιχείο της εκδίκησης. Οι παρελθοντικές ιστορίες συναντήσεων με τον Osiris παρουσιάζουν σκαμπανεβάσματα από άποψη ενδιαφέροντος και έμπνευσης αλλά ήταν απαραίτητες για την δικαιολόγηση των γεγονότων ενώ παράλληλα λειτουργούν και ως ευχάριστο διάλειμμα, σπάζοντας κάπως τη μονοτονία από τις εξελίξεις στο καταπράσινο περιβάλλον του νησιού.
Μια τρομερή ανατροπή προς το τέλος προσθέτει λίγα χαμόγελα ακόμα. Κρίμα που το φιλμ είχε ήδη χάσει από νωρίς την ευκαιρία να είναι πολύ πιο αξιόλογο. Αν είστε από εκείνους που αναζητούν παλιά, low budget φιλμ, ελάχιστα γνωστά στο ευρύ κοινό και με αέρα cult-ίλας δώστε μιας ευκαιρία στο «Deadly Game».
