Η βρετανική εταιρεία παραγωγής «Amicus» έχει προσφέρει αρκετές αξιόλογες ταινίες τρόμου στο στιλ σπονδυλωτών ιστοριών. Μια από τις καλύτερες του καταλόγου της είναι οπωσδήποτε το «Asylum» του 1972. Η κεντρική αφήγηση εκτυλίσσεται σ’ ένα άσυλο ανίατων φρενοβλαβών όπου ένας νεαρός ψυχίατρος καλείται να περάσει ένα τεστ πρόσληψης. Πρέπει να βρει μεταξύ μερικών ασθενών τον πρώην διευθυντή και επικεφαλής γιατρό ο οποίος τρελάθηκε. Παίρνοντας λοιπόν συνεντεύξεις από τους τρόφιμους, μαθαίνει την ιστορία για την οποία κλείστηκαν στο ίδρυμα ενώ ο θεατής παρακολουθεί στην οθόνη του την κάθε διήγηση με τη μορφή σύντομης ταινίας μέσα στην κύρια ταινία.
Στην πρώτη ιστορία παρακολουθούμε την εκδίκηση ενός τεμαχισμένου γυναικείου πτώματος το οποίο επιτίθεται στον σύζυγό της που την κομμάτιασε καθώς και στην ερωμένη του με την οποία σκόπευε να το σκάσει.
Η δεύτερη ιστορία έχει να κάνει μ’ έναν μυστηριώδη άντρα ο οποίος ζητά από ένα φτωχό και χρεωμένο ράφτη να του φτιάξει ένα κουστούμι από ειδικό υλικό απαιτώντας να το δουλεύει μόνο μετά τα μεσάνυχτα για κάποιον περίεργο λόγο.
Η τρίτη ιστορία αφορά μια νεαρή γυναίκα η οποία έχει μόλις πάρει εξιτήριο από ψυχιατρικό ίδρυμα και παρακολουθείται στενά από τον αδερφό της και μια οικιακή νοσοκόμα. Όμως μια μυστηριώδης φίλη της με το όνομα Lucy εισβάλλει στο σπίτι, της βάζει διάφορες πονηρές ιδέες και προσπαθεί να την πάρει μακριά με κάθε κόστος…ακόμα και σε ανθρώπινες ζωές!
Η δεύτερη ιστορία που έχει τον τίτλο «The Weird Tailor» είχε δημοσιευθεί προηγουμένως στο αμερικανικό περιοδικό Weird Tales.
Υπάρχει και μια μικρή τέταρτη ιστορία την οποία όμως δεν παρακολουθούμε ξεχωριστά ως μίνι-ταινία αλλά μαθαίνουμε το περιεχόμενό της από μια σύντομη περιγραφή του ασθενή στον ψυχίατρο. Αφορά κάτι κουκλάκια με ανθρωπόμορφα κεφάλια τα οποία ο ασθενής ισχυρίζεται ότι μπορεί να ζωντανέψει μέσω νοητικής συγκέντρωσης. Το αντικείμενο αυτής της ιστορίας όμως σχετίζεται με το φινάλε της ταινίας οπότε είναι απόλυτα κατανοητή η χρησιμότητά της.
Πολλά είναι τα θετικά στοιχεία του «Asylum». Κατ’ αρχήν η όλη νοσηρή ατμόσφαιρα εντός του ασύλου μας δίνει απ’ την αρχή να καταλάβουμε ότι η ταινία δεν αστειεύεται. Επίσης, δυνατά ονόματα του cast όπως του Peter Cushing ή του Herbert Lom ανεβάζουν κατά πολύ την ποιότητα του «Asylum» που γενικά από ερμηνείες σκίζει. Αξιομνημόνευτη είναι και η πομπώδης, τρομακτική μουσική που μας συντροφεύει ανά διαστήματα αυξάνοντας την γοτθική ατμόσφαιρα τρόμου που επικρατεί. Το φινάλε είναι εντελώς απρόβλεπτο και χαρακτηρίζεται από δυναμικές εκπλήξεις που κανείς δεν περιμένει! Οι επιμέρους ιστορίες έχουν όλα τα απαραίτητα χαρακτηριστικά για να μας σηκώσουν την τρίχα. Η πρώτη είναι άκρως ανατριχιαστική, η δεύτερη περισσότερο σκοτεινή και μακάβρια, ενώ η τρίτη αν και πιο αδύναμη από τις άλλες δύο, καταφέρνει να ξεπεράσει τη μετριότητα κυρίως χάρη στις ερμηνείες των πρωταγωνιστών της και το κλίμα τρέλας. Συνολικά το «Asylum» συνιστά μια ιδανική επιλογή για ένα ευχάριστο 90λεπτο τρόμου και έντονων γοτθικών συναισθημάτων. Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε ότι είναι από τις καλύτερες ταινίες σ’ αυτό το στιλ.
