Ο Μπαμπούλας (The Boogeyman, 2023) Review

Η δεκαετία του ’00 αποτελεί σταθμό για τις ταινίες που σχετίζονται με τον θρύλο του γνωστού σε όλους «Μπαμπούλα», που κρύβεται κάτω από κάθε σκοτεινό κρεβάτι και πάντα θα είναι ο μεγαλύτερος φόβος κάθε παιδιού. Ωστόσο, η ταινία «The Boogeyman» των Scott Beck και Bryan Woods βασισμένοι στην ιστορία του Stephen King δίνει μια διαφορετική χροιά στον θρύλο που μέχρι τώρα ξέραμε.

Η υπόθεση ξεκινά με την οικογένεια Χάρπερ, η οποία προσπαθεί να συνέλθει από τον χαμό της μητέρας και συζύγου Χάρπερ. Οι κόρες Σέιντι (Sophie Thatcher) και Σόγιερ (Vivien Lyra Blair) έχοντας μεγάλη θλίψη γίνονται τα πρώτα θύματα του θρυλικού τέρατος. Όλα ξεκινάνε όταν ο ψυχοθεραπευτής πατέρας Γουίλ (Κρις Μεσίνα) δέχεται έναν απρόσμενο ασθενή, ο οποίος ισχυρίζεται ότι στοιχειώνεται από ένα πνεύμα που σκότωσε τα παιδιά του, μη έχοντας απομείνει τίποτα να τον κρατήσει στην ζωή ο άντρας Λέστερ (Ντέιβιντ Νταστμάλτσιαν) αυτοκτονεί μέσα στο σπίτι των Χάρπερ. Επόμενα θύματα γίνονται οι κόρες του γιατρού.

Η μεγαλύτερη κόρη αντιλαμβάνεται γρήγορα τον κίνδυνο από την περίεργη και εχθρική οντότητα και ξεκινάει μια προσπάθεια να μάθει περί τίνος πρόκειται για να προστατέψει την υπόλοιπη οικογένεια και κυρίως την μικρή της αδερφή, εφόσον ο πατέρας βρίσκεται σε άρνηση και αγνοεί τον κίνδυνο. Όταν μαθαίνει ότι το πνεύμα τρέφεται από την θλίψη και τον τρόμο αποφασίσει να το πολεμήσει με κάθε μέσο για να σωθούν.

Κάποιες σκηνές ήταν τόσο έντονες κάνοντας το κοινό να φωνάξει τόσο δυνατά, με αποτέλεσμα να χαθούν σημαντικοί διάλογοι. Έτσι, στο editing αλλάχθηκαν οι σκηνές και οι παύσεις ώστε να ακούγονται οι διάλογοι κανονικά.

Πράγματι, ο Μπαμπούλας αυτός διαφέρει από τους υπόλοιπους, καθώς σχετίζεται άμεσα με την ψυχολογία και τα συναισθήματα και κυρίως τη στεναχώρια, τον πόνο, την απώλεια παραλληλίζοντας «το τέρας του κρεβατιού» με «το τέρας της κατάθλιψης» που βιώνει κάθε άνθρωπος μετά από την απώλεια κάποιού αγαπημένου προσώπου. Αυτή η διαφορετική σκοπιά που παρουσιάζεται ο Μπαμπούλας, η συναισθηματική σκοπιά, είναι ένα από τα άκρως θετικά στοιχεία της ταινίας καθώς εκτός από τον τρόμο δημιουργεί και την ατμόσφαιρα ενός έντονου ψυχολογικού θρίλερ ανάμεσα σε αρνητικά συναισθήματα.

Η ταινία ανεξαρτήτως, την ψυχολογική χροιά αποτελεί μια τρομακτική πλοκή, εμπλουτισμένη με πολλές gore σκηνές και αρκετά καλοστημένα jump scare, για τους λάτρες της αδρεναλίνης και εξαιρετικές ερμηνείες από ανερχόμενους ηθοποιούς. Επιπλέον, τα εφέ και τα ενδιαφέροντα σκηνοθετικά πλάνα με τα ιδιαίτερα φώτα και τις διαφορετικές κινήσεις της κάμερας δημιουργούν γρήγορά ένα άβολο σκοτεινό και ανατριχιαστικό κλίμα που θα σας τρομάξει. Εξάλλου ποιος θα αρνηθεί τον φόβο κάθε φορά που κοιτάμε κάτω από το μαύρο κενό του κρεβατιού μας?!

Ανατριχιαστική και σκοτεινή ατμόσφαιρα, εξαιρετικές ερμηνείες, gore σκηνές, περιπετειώδης πλοκή, διαφορετικές τεχνικές σκηνοθεσίας.

Αρκετά στοιχεία δραματικής ταινίας με αποτέλεσμα να χάνεται σε ορισμένα σημεία ο τρόμος.

Η σκηνή όπου η Σόγιερ χάνει το μισοβγαλμένο δόντι της που είναι δεμένο στο πόμολο από το δυνατό τράβηγμα της πόρτας που θα έκανε τάχα η Σέιντι αλλά καταλήγει να κάνει ο Boogeyman.
Η στιγμή όπου η Σόγιερ βλέπει για πρώτη φορά τον Boogey κάτω από το κρεβάτι της, με ένα ανατριχιαστικό jump scare.
Η σκληρή face to face συνάντηση της Σέιντι με τον Boogey την ώρα που την κλειδώνουν οι «φίλες» της στο δωμάτιο όπου αυτοκτόνησε ο Λέστερ.
Η τελική μάχη με τον πατέρα και της κόρες Χάρπερ να καίνε τον τρομακτικό Boogeyman.