Η Μάριαν και ο Μπεν, μαζί με τον γιο τους Ντέιβιντ, πηγαίνουν στην εξοχή για να δουν μια έπαυλη που σκοπεύουν να νοικιάσουν για τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Φτάνοντας στην έπαυλη, γνωρίζουν τα δυο αδέρφια ιδιοκτήτες, οι οποίοι τους φαίνονται κάπως περίεργοι. Η Μάριαν ερωτεύεται το σπίτι και επιμένει να το νοικιάσουν αμέσως αλλά ο Μπεν έχει κάποιους ενδοιασμούς, ειδικά όταν μαθαίνει για το ιδιαίτερα χαμηλό ενοίκιο του σπιτιού, για το ότι θα πρέπει να φροντίζουν το σπίτι οι ίδιοι και ότι μαζί τους θα μένει και η 85χρόνη μητέρα των ιδιοκτητών. Παρ’ όλους τους ενδοιασμούς του, ο Μπεν υποχωρεί στην επιθυμία της Μάριαν και τελικά μετακομίζουν στην έπαυλη με τον γιο τους και την θεία τους Ελίζαμπεθ. Σιγά σιγά όμως αρχίζουν να διαπιστώνουν αλλαγές όχι μόνο στους ίδιους αλλά και στο σπίτι, το οποίο από ότι φαίνεται επηρεάζει δραματικά τους ενοίκους του.
Αν πριν από το «Burnt Offerings» έχετε δει την «Λάμψη» τότε θα διαπιστώσετε τρομακτικές ομοιότητες. Ουσιαστικά η «Λάμψη» είναι μια κόπια του «Burnt Offerings». Το τελευταίο είναι νουβέλα του 1973 από τον Robert Marasco ενώ η «Λάμψη» είναι του 1977 από τον πολυαγαπημένο μου Stephen King. Βλέποντας την ταινία απογοητεύτηκα απίστευτα από την αντιγραφή που έχει γίνει από τον δεύτερο. Φυσικά το «Burnt Offerings» δεν υπολείπεται σε τίποτε από την «Λάμψη». Αντιθέτως, είναι μια αριστουργηματική ταινία, με εξαιρετική φωτογραφία, απίστευτες ερμηνείες, επιβλητική και τρομακτική ατμόσφαιρα.
Είναι μια από τις αγαπημένες ταινίες του Stephen King. Το καταλάβαμε άλλωστε!!!!
Ο Oliver Reed είναι εξαιρετικός στο ρόλο του επιθετικού πατέρα, η Karen Black ξεχωρίζει στο ρόλο της ευάλωτης και ευσυνείδητης οικοδέσποινας του σπιτιού ενώ εκείνη που κλέβει την παράσταση είναι η μια και μοναδική Betty Davis ως η ενεργητικότατη και αξιαγάπητη θεία. Δεν θα δείτε γαλόνια αίματος ούτε περίεργους ήχους ούτε σκιές. Με έναν μοναδικό τρόπο, η ταινία καταφέρνει να σε ανατριχιάζει χωρίς να δείχνει απολύτως τίποτα.
Αν και η ταινία είναι δίωρη, δεν κάνει κοιλιά και δεν κουράζει. Δεμένο σενάριο, εξαιρετική σκηνοθεσία και μια απόκοσμη ατμόσφαιρα που σε αιχμαλωτίζει. Οι σκηνές όπου το σπίτι επηρεάζει την συμπεριφορά των ενοίκων του είναι μοναδικά δοσμένες. Η επιρροή πάνω στον πατέρα με της χρήσης της απίστευτα ανατριχιαστικής φιγούρας ενός σοφέρ, στην θεία όπου αρχίζει να χάνει την πάλαι ποτέ ενεργητικότητά της και αρχίζει να αμφιβάλλει πια και για την μνήμη της και στην μητέρα όπου αρχίζει να βυθίζεται όλο και περισσότερο στα θέλω του σπιτιού αποτυπώνονται κλιμακωτά και με μεγάλη ένταση. Το θέμα του «ζωντανού» σπιτιού είναι χιλιοπαιγμένο αλλά σε αυτή την περίπτωση είναι ένα αριστούργημα.
