Τα ημερολόγια του Τσερνομπίλ (Chernobyl Diaries, 2012) Review

Είναι αλήθεια ότι ταινίες τρόμου με εκμετάλλευση ενός τραγικού πυρηνικού ατυχήματος δεν βλέπουμε συχνά. Η αρχική ιδέα λοιπόν μου δημιούργησε συγκρατημένα χαμόγελα ελπίδας πιστεύοντας ότι θα παρακολουθήσω ένα αξιοπρεπές και σχετικά πρωτότυπο φιλμ τρόμου. Δυστυχώς δεν άργησα πολύ να διαψευστώ…

Το «Chernobyl Diaries» του 2012 θυμίζει στο κοινό το πολύ δυσάρεστο συμβάν του Απριλίου του 1986 όταν εξερράγη ο αντιδραστήρας 4 του Πυρηνικού Σταθμού Chernobyl σκοτώνοντας και μολύνοντας χιλιάδες ανθρώπους και ζώα στην ανατολική Ευρώπη. Η ουκρανική πόλη Pripyat που μέχρι τότε είχε εξελιχθεί σε τόπο κατοικίας των εργαζομένων του Σταθμού, έχει πλέον εγκαταλειφθεί, όντας κυριολεκτικά αυτό που αποκαλούμε πόλη-φάντασμα. Σ’ αυτή την πόλη λοιπόν επιλέγουν να κάνουν τουρισμό έξι νέοι ταξιδιώτες πληρώνοντας μάλιστα και έναν ξεναγό «extreme» τουρισμού για να τους οδηγήσει στον προορισμό τους. Κι ενώ οι τουρίστες καταφέρνουν να μπουν στην Pripyat ξεπερνώντας το αρχικό εμπόδιο του στρατιωτικού μπλοκ, θα αντιληφθούν σύντομα ότι δεν είναι μόνοι στην εγκαταλειμμένη πόλη. Μια τρομακτική απειλή παραμονεύει με εξαιρετικά άγριες διαθέσεις…

Ωραία ακούγονται όλα αυτά αλλά τι γίνεται στο καθαρά εκτελεστικό κομμάτι; Δυστυχώς έχουμε μια μεγάλη απογοήτευση με ελάχιστες καλές στιγμές. Αρχικά ας αναφέρουμε ότι δίνεται η εντύπωση πως το φιλμ θα προβάλλεται μέσα από την προσωπική κάμερα των πρωταγωνιστών (σε στιλ found footage δηλαδή). Γρήγορα όμως διαφαίνεται η παραδοσιακή μέθοδος των γυρισμάτων παρά κάποιες ατυχείς λήψεις που η κάμερα κουνιέται εκνευριστικά. Εν πάση περιπτώσει, στη συνέχεια γνωρίζουμε τους χαρακτήρες που θα πρωταγωνιστήσουν και χωρίς πολλές χρονοτριβές οι νέοι με τον ξεναγό τους καταφτάνουν στην Pripyat. Εκεί αρχίζουν τα περίεργα γεγονότα και βαθμιαία ο τρόμος και το σασπένς εισάγονται στην ταινία μέχρι τέλους. Βέβαια οι σποραδικές σκηνές τρόμου και αγωνίας δεν στέκονται αρκετές για να κερδίσουν τον θεατή καθώς τα αρνητικά στοιχεία ξεπερνούν τα όποια θετικά.

Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στην Σερβία και στην Ουγγαρία ενώ το φιλμ δεν προβλήθηκε νωρίτερα από την καθιερωμένη ημερομηνία κυκλοφορίας για να αξιολογηθεί από τους κριτικούς.

Πρώτον, δεν υπάρχει ούτε ένας συμπαθητικός χαρακτήρας, ούτε ένας που να μπορείς να ταυτιστείς μαζί του ρε παιδί μου ή έστω να σου ταρακουνήσει ελαφρώς τον ψυχικό σου κόσμο. Δεύτερον, συναντάμε μη ρεαλιστικές έως και αφελείς καταστάσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σκηνή που οι τουρίστες εξερευνούν ένα κτιριακό συγκρότημα όταν ξαφνικά πετάγεται από ένα δωμάτιο μια καφέ αρκούδα! Η αρκούδα κάνει μια ξέφρενη κούρσα σε έναν διάδρομο περνώντας ανάμεσα από τους τουρίστες και χάνεται στο κτίριο σα να μη συμβαίνει τίποτα! Άλλο παράδειγμα αποτελεί η εξωπραγματική συμπεριφορά των πρωταγωνιστών που ενώ έχουν παγιδευτεί στην πόλη για 1,5-2 μέρες κανείς τους δεν παραπονιέται για πείνα ή δίψα.

Τρίτον, τα κλισέ είναι για άλλη μια φορά παρόντα σε ενοχλητικό βαθμό (αυτοκίνητα που χαλάνε, επικοινωνίες που αποτυγχάνουν κλπ) με την ταινία να πάσχει στην διαμόρφωση ξεχωριστής ταυτότητας. Τέταρτον, η ελλιπής απεικόνιση της απειλής που περιστοιχίζει τους τουρίστες περισσότερο ξενερώνει παρά τρομάζει. Σίγουρα σε κάποιες ταινίες τρόμου η φειδωλή προβολή των «κακών» της υπόθεσης αυξάνει το σασπένς και τον τρόμο, όμως στο «Chernobyl Diaries», η συγκεκριμένη επιλογή αυτοσυγκράτησης δεν λειτουργεί αποτελεσματικά. Πέμπτον, η σκηνοθεσία είναι γενικά αδύναμη και ανεπαρκής. Επομένως…

Πρωτότυπος τόπος εξέλιξης της δράσης, περιστασιακές σκηνές αγωνίας και τρόμου.

Αδύναμη σκηνοθεσία, ανολοκλήρωτες ιδέες στο σενάριο, αρκετά κλισέ, μη ρεαλιστικές και γελοίες ενίοτε καταστάσεις, αδιάφοροι χαρακτήρες.

Η σκηνή που ένα καθηλωμένο ζευγάρι δέχεται άγρια επίθεση από άγνωστους δράστες μέσα στο βαν τους. Η σκηνή ξεχωρίζει κάπως από τις υπόλοιπες λόγω του ότι κινηματογραφείται από τα ίδια τα θύματα.
Άλλη μια καλοφτιαγμένη σκηνή όπου οι πρωταγωνιστές αντικρίζουν ένα μικρό, ακίνητο παιδί (κατά τα φαινόμενα) την ώρα που στην άλλη πλευρά μια σκοτεινή φιγούρα παραμονεύει…