Η μεγάλη εισπρακτική επιτυχία του αρχικού «Creepshow» οδήγησε αναμενόμενα στο sequel που παραδόξως δεν ήρθε πολύ γρήγορα αλλά μετά από 5 περίπου χρόνια. Με τρεις ιστορίες αυτή τη φορά, γραμμένες από τον Stephen King , με τον George Romero να επιμελείται γενικά το σενάριο και με αλλαγή σκηνοθέτη (στη θέση του Romero βρίσκεται ο όχι και τόσο επιτυχημένος Michael Gornick) έρχεται το πολυπόθητο από πολλούς «Creepshow 2» για να συνεχίσει το κωμικό και τρομαχτικό ταξίδι του πρώτου φιλμ.
Στην πρώτη ιστορία που τιτλοφορείται «Old Chief Wood’nhead» παρακολουθούμε την εκδίκηση ενός ξύλινου διακοσμητικού ινδιάνου απέναντι σε αυτούς που σκότωσαν τον κατασκευαστή του και έκλεψαν τον ιερό θησαυρό του λαού του. Συμπαθητική ιστορία καίτοι προβλέψιμη. Ξεχωρίζει ο George Kennedy (Cool Hand Luke) και φυσικά ο ίδιος ο ινδιάνος που τιμωρεί απολαυστικά τους κακούς της υπόθεσης.
Η δεύτερη ιστορία ονομάζεται «The Raft» και μας αφηγείται τη δραματική περιπέτεια τεσσάρων νέων που εγκλωβίστηκαν σε μια ξύλινη πλατφόρμα σε μια λίμνη όπου τους επιτίθεται ένα σαρκοφάγο υδρόβιο φυτό. Είναι πρωτότυπη, αγωνιώδης και αιματοβαμμένη. Είναι αναμφισβήτητα η καλύτερη ιστορία του φιλμ και μαζί με την ιστορία «The Crate» από το πρώτο «Creepshow» αποτελούν τις κορυφαίες στιγμές των δύο ταινιών.
When The Curtain Goes Up, The Terror Begins!
Στην τρίτη ιστορία με τίτλο «The Hitchhiker» παρακολουθούμε την επιστροφή μιας άπιστης συζύγου στο σπίτι της τη νύχτα. Την περιμένουν όμως μερικές δυσάρεστες εκπλήξεις. Αρχικά χτυπάει με το όχημά της έναν νέγρο που έκανε ωτοστόπ και μιας και δεν υπήρξαν μάρτυρες αποχωρεί αφήνοντας το πτώμα στο δρόμο. Λίγο αργότερα θα δεχτεί επιθέσεις στη διαδρομή της από τον ίδιο το νέγρο ο οποίος επιστρέφει απειλητικά εν είδει νεκροζώντανου για να «ευχαριστήσει» την οδηγό για την κούρσα. Είναι η πιο αιματοβαμμένη ιστορία απ ‘όλες αλλά ταυτόχρονα είναι και η λιγότερο εμπνευσμένη και σε σημεία γίνεται βαρετή. Δεν την λες πάντως άσχημη με τίποτα.
Τις ιστορίες προλογίζει σε cartoon πλαίσια η τρομακτική μορφή του Creep που εμφανίζεται και στο πρώτο «Creepshow» ενώ τα κινούμενα σχέδια μεσολαβούν μεταξύ των ιστοριών ως ένα ευχάριστο διάλειμμα. Σαν ταινία το «Creepshow 2» αναμφίβολα δεν είναι άσχημο απλά είναι φανερή η έλλειψη μιας υψηλού επιπέδου, περίτεχνης σκηνοθεσίας ενώ και οι ερμηνείες ικανοποιούν μόνο μερικώς. Ενώ για παράδειγμα ο George Kennedy και η Dorothy Lamour (The Greatest Show on Earth) πιάνουν υψηλές αποδόσεις δεν συμβαίνει το ίδιο με τους υπόλοιπους που κινούνται άλλοτε σε ανεκτά και άλλοτε σε μέτρια επίπεδα. Υπάρχει επίσης μια σύντομη αλλά αδιάφορη εμφάνιση του Stephen King ως οδηγός φορτηγού στην τελευταία ιστορία καθώς και μια πιο ενδιαφέρουσα αλλά επίσης σύντομη παρουσία του μάγου των αιματηρών ειδικών εφέ Tom Savini στο ρόλο του αφηγητή Creep προτού «καρτουνοποιηθεί».
Γενικά η πλειοψηφία των φίλων του τρόμου θεωρεί «ανώτερο» και κλασικό το πρώτο «Creepshow». Η δική μου εκτίμηση είναι ότι και τα δύο φιλμ κινούνται στα ίδια περίπου συγκρατημένα επίπεδα. Είναι διασκεδαστικά με ανάλαφρο «παιδικό» χαρακτήρα (ειδικά το πρώτο), οι ιστορίες τους παρουσιάζουν ενδιαφέρον αλλά μέχρι εκεί. To «Creepshow 2» όμως είναι λίγο πιο αιματοβαμμένο και βίαιο από τον προκάτοχό του. Αυτός είναι και ο λόγος που μου αρέσει λίγο περισσότερο.
