Από τις ξεχασμένες ταινίες του μεγάλου Wes Craven. Κατά μία έννοια θεωρείται μεταβατικό στάδιο στην καριέρα του Αμερικάνου σκηνοθέτη από τα ωμά δημιουργήματά του των προηγούμενων χρόνων, στα πιο περίτεχνα και εμπορικά των επόμενων ετών. Το «Deadly Blessing» κυκλοφόρησε στις αρχές της δεκαετίας ’80 αποσπώντας κυρίως αρνητικά σχόλια αλλά συν τω χρόνω έχει εκτιμηθεί περισσότερο από τους horror fans. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη ταινία που παρά τις αδυναμίες της έχει πράγματα να δώσει στον λάτρη του cult horror, όχι μόνο από ιστορικής απόψεως όπως η εμφάνιση της Sharon Stone σε δευτερεύοντα ρόλο (από τις πρωιμότερες συμμετοχές της σε ταινία) αλλά και στο εκτελεστικό μέρος, ειδικά με ορισμένες αξιομνημόνευτες cult σκηνές.
Το «Deadly Blessing» είναι ένα ιδιόμορφο μείγμα slasher και ψυχολογικού-μεταφυσικού τρόμου. Επικεντρώνεται σε μια επαρχιακή κοινότητα της οποίας τα περισσότερα μέλη ανήκουν σε μια σκληροπυρηνική και υπερσυντηρητική αίρεση, αποκαλούμενη «Χιττίτες» (κάτι σαν τους σημερινούς Amish). Όταν ένα πρώην μέλος της αίρεσης και παντρεμένος με την πρωταγωνίστρια σκοτώνεται μυστηριωδώς από το τρακτέρ του στον αχυρώνα του σπιτιού τους, πιστεύεται ότι επρόκειτο για ατύχημα. Ύστερα δύο φίλες της άτυχης χήρας την επισκέπτονται το σπίτι της και μένουν λίγες μέρες μαζί της. Εκεί η σχέση τους με τα μέλη των «Χιττιτών» αρχίζει να διαταράσσεται επικίνδυνα, και κυρίως της χήρας στο πρόσωπο της οποίας οι θρησκόληπτοι γείτονες βλέπουν κάθε λογής δαίμονα. Την ίδια στιγμή μια σειρά παράξενων φόνων περιπλέκει την κατάσταση.
Στη σκηνή με την πτώση της αράχνης στο στόμα της Sharone Stone η ηθοποιός αρχικά αρνήθηκε να συμμετάσχει και ο Craven προσπάθησε να τη μεταπείσει κρατώντας ο ίδιος την αράχνη αλλά μάταια. Τελικά η Stone δέχτηκε να γίνει η σκηνή μόνο όταν αφαιρέθηκαν τα δόντια της αράχνης.
Πρωτότυπο για την εποχή σενάριο αν και όχι ιδιαίτερα σφιχτοδεμένο. Απ’ ό,τι φαίνεται είναι υπερφορτωμένο από αχρείαστη πληθώρα χαρακτήρων που ενεργεί εις βάρος της ταινίας. Παρ’ όλα αυτά το «Deadly Blessing» σε κρατάει σε αγωνία μέχρι το τέλος αφού η κρυφή ταυτότητα του δολοφόνου εντείνει το μυστήριο και το σασπένς. Μέχρι το αγωνιώδες φινάλε βέβαια, ο Craven μας προσφέρει μερικές σκηνές ανθολογίας που καρφώνονται για καιρό στη μνήμη. Το φίδι στη μπανιέρα και η πτώση αράχνης στο στόμα (βλέπε Highlights πιο κάτω) είναι από τις πιο χαρακτηριστικές. Άλλοι λόγοι που ξεχωρίζει το «Deadly Blessing» είναι η παρουσία του πάντα συμπαθητικού Ernest Borgenine και του διαχρονικού μούτρου που ακούσει στο όνομα Michael Berryman ο οποίος είχε συνεργαστεί με τον Craven και στο cult classic «Αίμα στους Λόφους» του 1977. Ο πρώτος υποδύεται τον αυστηρό ηγέτη/αρχιερέα των «Χιττιτών» (κακώς τον έθεσαν υποψήφιο για Χρυσό Βατόμουρο κατ’ εμέ, αφού για το χαβαλεδιάρικο κλίμα του φιλμ τα πάει περίφημα) ενώ ο δεύτερος ένα από τα μέλη τους που όμως είναι και ματάκιας. Για όλους τους παραπάνω λόγους νομίζω πως το «Deadly Blessing» αξίζει μιας ματιάς από τους φίλους της horror σκηνής παρά τα εμφανή μειονεκτήματά του. Ο χαβαλές είναι εγγυημένος και δεν εννοώ την ανούσια και καταγέλαστη εμφάνιση ενός δαίμονα (τι το’ θελες αυτό ρε Wes;).
