Το «Deadtime Stories» (μα τι περιπαικτικός τίτλος) είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του κινηματογραφιστή Jeffrey Delman. Πρόκειται για μια ξεχασμένη και κατά τη γνώμη μου υποτιμημένη ανθολογία τρόμου που οι φίλοι της συγκεκριμένης υποκατηγορίας θα πρέπει να αναζητήσουν. Εντάξει δεν ήταν κάποια ανθολογία που έφερε «επανάσταση» αλλά είχε τις δικές της ιδιαιτερότητες ως ταινία εισάγοντας στοιχεία παραμυθιών στην πλοκή των ιστοριών της, μαζί με πινελιές μαύρου χιούμορ.
Στην κεντρική ιστορία βλέπουμε έναν ανήσυχο μπόμπιρα να μην μπορεί να κοιμηθεί και ο θείος του που έχει αναλάβει καθήκοντα babysitting τού διηγείται τρεις τρομακτικές ιστορίες. Κανονικά θα αρκούσε μία ιστορία αλλά κάθε φορά που ο θείος φεύγει από το δωμάτιο ο πιτσιρικάς αισθάνεται κάτι τρομακτικό στο χώρο και καλεί πίσω τον θείο του για μία ακόμα ιστορία. Να ενημερώσουμε ότι οι ιστορίες δεν έχουν ονομασίες αλλά η δεύτερη και η τρίτη βασίζονται σε δύο πολύ γνωστά παραμύθια.
Στην πρώτη ιστορία ο γιος ενός φτωχού ψαρά γίνεται σκλάβος δύο κακομούτσουνων, μοχθηρών μαγισσών που τις βοηθάει στα θελήματά τους. Οι μάγισσες σκοπεύουν να επαναφέρουν στη ζωή τη νεκρή αδερφή τους και γι’ αυτό χρειάζονται ανθρωποθυσίες. Μέχρι πού μπορεί να φτάσει όμως η υπακοή του νέου; Θα ενδίδει συνεχώς στις αποτρόπαιες πράξεις ή θα καταλάβει κάποια στιγμή το κακό που προξενούν οι μάγισσες;
Ένα μεγάλο μέρος των γυρισμάτων της πρώτης ιστορίας έλαβε χώρα στην ίδια την αυλή του σπιτιού του σκηνοθέτη της ταινίας, Jeffrey Delman.
Η δεύτερη ιστορία διασκευάζει την «Κοκκινοσκουφίτσα». Μια νεαρή γυναίκα παίρνει κατά λάθος από το φαρμακείο τα φάρμακα ενός λυκάνθρωπου και τα πηγαίνει στη γιαγιά της. Ο λυκάνθρωπος είναι όμως αποφασισμένος να κάνει τα πάντα προκειμένου να πάρει τα φάρμακά του πίσω. Η τρίτη ιστορία διασκευάζει το παραμύθι «Η Χρυσομαλλούσα και οι τρεις αρκούδες» αλλά με έναν εντελώς παρανοϊκό τρόπο. Τρεις φρενοβλαβείς το σκάνε από το τρελοκομείο τους και πηγαίνουν στο εξοχικό τους το οποίο μοιράζονται με μια serial killer. Θα καταφέρει αν τους πιάσει η αστυνομία;
Η ταινία παίρνει τους πόντους της από τις δύο πρώτες ιστορίες κυρίως που έχουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον καθώς και κάποια αγωνία στην πλοκή τους. Έχουν επίσης πλούσιο gore, σοκαριστικές σκηνές φόνων και ορισμένα καλά εφέ για τα δεδομένα της εποχής. Σίγουρα εκείνη η «επαναφορά» στη ζωή μιας μάγισσας θυμίζει μια αντίστοιχη σκηνή «ανάστασης» του Freddie Krueger από το «The Dream Master» (την τέταρτη ταινία του franchise). Είναι εντυπωσιακή όπως και τα πρώτα στάδια μεταμόρφωσης σε λυκάνθρωπο από την δεύτερη ιστορία.
Κι ενώ έχουμε μείνει σχετικά ικανοποιημένοι από το λουτρό αίματος, τα δουλεμένα εφέ και την ευφυή διασκευή της Κοκκινοσκουφίτσας, έρχεται η άνοστη τελευταία ιστορία για να μας ξενερώσει. Ήταν σίγουρα το πιο αδιάφορο segment παρότι είχε κι εδώ ορισμένα μακάβρια στοιχεία και μπόλικες κωμικές ερμηνείες. Η σεναριακή αμηχανία είναι έκδηλη με την πλοκή να προσπαθεί να πάει κάπου αλλά να μην πηγαίνει πουθενά τελικά. Απογοητευτική είναι και η ιστορία-περιτύλιγμα στην κατάληξή της αφού περιμέναμε κάτι καλύτερο και πιο ευρηματικό από την προχειρότητα που είδαμε. Ήταν που ήταν ψιλοχαλαρή σε όλη τη διάρκειά της, ήρθε και η χλαπάτσα για να την γελοιοποιήσει.
Νομίζω λοιπόν ότι η πιο δίκαιη αξιολόγηση για το «Deadtime Stories» είναι να κόψουμε το καρπούζι στη μέση. Ίσως μερικοί θεωρήσουν υπερβολική ακόμα κι αυτήν την ετυμηγορία. Το καταλαβαίνω εν μέρει αφού πράγματι το φιλμ μοιάζει αστείο για τα σημερινά δεδομένα και ξεπερασμένο από το χρόνο σε πολλά σημεία. Όμως δεν γίνεται να μην εκτιμήσω τα καλά στοιχεία του που προαναφέρθηκαν και τις σποραδικές στιγμές δημιουργικότητας. Το ότι χαρακτηρίζεται και κωμωδία τρόμου δικαιολογεί μερικές «παράλογες» ερμηνείες που διαφορετικά θα ήταν εκτός κλίματος. Οι φανατικοί φίλοι των σπονδυλωτών ταινιών τρόμου ας ρίξουν μια ματιά εδώ.
