Ας μπούμε κατευθείαν στο ψητό: αυτό θα πει παρακμιακή ταινία! Ταινίες όπως το «Death Bed: The Bed That Eats» του George Burry πρέπει να βλέπονται με μπόλικη χαβαλεδιάρικη διάθεση διότι αν το πάρετε στα σοβαρά, μάλλον θα απογοητευτείτε αναρωτώμενοι «γιατί κάθισα και είδα αυτό το τρελό πράγμα;». Η κλισέ φράση που λέμε στην πιάτσα «τόσο κακό που είναι καλό» περιγράφει ιδανικά την συγκεκριμένη ταινία.
Η υπόθεση είναι εντελώς αλλόκοτη. Ένα αιμοβόρο, δαιμονικό κρεβάτι καταβροχθίζει τους ανυποψίαστους επισκέπτες που θα ξαπλάρουν σε αυτό και γινόμαστε μάρτυρες αυτών των πρωτοφανών ορέξεών του. Η ταινία εξιστορεί τα παρελθοντικά γεύματα του κρεβατιού μεταξύ των οποίων έχουν συμπεριληφθεί ένας ιερέας, μια πλούσια ηλικιωμένη γυναίκα, ένα πιτσιρίκι, διάφοροι εγκληματίες κ.α.
Ωστόσο ένα από τα σημαίνοντα θύματα είναι αυτό ενός άρρωστου καλλιτέχνη ο οποίος λόγω της θανατηφόρου ασθένειάς του καταδικάστηκε να ζει ως «πνεύμα» (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων) πίσω από έναν πίνακα δίπλα στο κρεβάτι. Δυστυχώς για τα επόμενα θύματα ο παγιδευμένος καλλιτέχνης δεν μπορεί να κάνει και πολλά για να τα βοηθήσει από τη θέση που βρίσκεται.
Το «Death Bed: The Bed That Eats» είναι η μοναδική ταινία που δημιούργησε ο George Burry.
Έτσι λοιπόν, μια παρέα νέων καταφθάνει στην εγκαταλελειμμένη οικία όπου βρίσκεται το μοχθηρό κρεβάτι, για να αρχίζει -όπως ήταν ανεμενόμενο- να συμπληρώνει τα γεύματά του. Ένα προς ένα τα διάφορα νεαρά άτομα (κοπέλες κυρίως) αρχίζουν να καταβροχθίζονται από το πεινασμένο κρεβάτι με ευρηματικά παρανοϊκούς τρόπους.
Η καταβρόχθιση των θυμάτων γίνεται με βασανιστικά αργό τρόπο κατά τον οποίο το κρεβάτι τα ρουφά στο εσωτερικό του στρώματος στο οποίο φαίνονται να «κολυμπούν» μέσα σ’ ένα κίτρινο υγρό (ίσως τα υγρά χώνευσης του κρεβατιού!), μέχρι να ξεσκίσει κάθε σπιθαμή του σαρκώδους μέρους τους αφήνοντας εν τέλει σκέτους σκελετούς…άντε και κανά μάτι!
Επιπλέον, το κρεβάτι διαθέτει ορισμένες ψυχοκινητικές και τηλεπαθητικές ικανότητες επηρεάζοντας τα όνειρα των θυμάτων του ή τραβώντας τα με το σεντόνι κοντά του! Όσο για την προέλευση του κρεβατιού, μην περιμένετε κάποια σοβαρή αιτιολόγηση. Θα πούμε απλά ότι ο σεναριογράφος προσπαθεί να δώσει μια πινελιά δράματος αλλά και αυτή εντάσσεται στην ευρύτερη cult γραφικότητα που χαρακτηρίζει σχεδόν ολόκληρο το φιλμ.
Ο «κακός» της ταινίας παντελώς ξένος με οτιδήποτε έχουμε παρακολουθήσει στις ταινίες τρόμου. Σίγουρα είναι ενδιαφέρουσα η ασυνήθιστη ιδέα της προσήλωσης στον «ανταγωνιστή», δηλαδή το δαιμονικό κρεβάτι. Οι διάλογοι και οι ερμηνείες κυμαίνονται κάτω του μετρίου, ενώ υπάρχουν και ορισμένες “cult” σκηνές που βολοδέρνουν μεταξύ σαπίλας και γελοιότητας. Μου άρεσε όμως η σουρεαλιστική ατμόσφαιρα και η εξωπραγματική αίσθηση που αναδύεται.
Παρά τα μειονεκτήματά του, τους ποικίλους ερασιτεχνισμούς και τις συχνές κακοτοπιές, το «The Death Bed» καταφέρνει να σταθεί όρθιο κυρίως λόγω της πρωτοτυπίας του και του νοσηρού κλίματός του. Σίγουρα είναι σκοτεινή ταινία και κυριαρχεί μια εικόνα απελπισίας και μακαβριότητας που κερδίζουν την εκτίμηση του μυημένου θεατή. Του μυημένου είπα και πολύ σωστά…διότι οι ανεξοικείωτοι με νοσηρές b-movies όπως το «Death Bed: The Bed That Eats» μπορεί και να πετάξουν την ταινία από το παράθυρο.
