The Devil’s Hand (Where the Devil Hides, 2014) Review

Κάτι πήγε να γίνει εδώ, όμως στην πορεία της παρακολούθησης οι όποιες ελπίδες μου έγιναν καπνός. Για να μην παρεξηγηθώ, το «The Devil’s Hand» του Δανού Christian E. Christiansen δεν είναι κακή ταινία, απλά η απειρία του σκηνοθέτη μαζί με μερικές ακόμα λεπτομέρειες προσγείωσαν το φιλμ ανώμαλα.

Βασικό θέμα του «The Devil’s Hand» είναι η έντονη παράνοια που μπορεί να καλλιεργηθεί σε ένθερμες θρησκευτικές κοινότητες ή σέχτες. Εδώ μας παρουσιάζει μια θρησκευτική κοινότητα που δεν χρησιμοποιεί ηλεκτρικό ρεύμα (κάτι σαν τους Amish στις ΗΠΑ) που ζει υπό τον φόβο της εκπλήρωσης μιας παλιάς τρομακτικής προφητείας. Έξι κορίτσια έτυχε να γεννηθούν την έκτη ημέρα του έκτου μήνα του έτους και μιας και πιάσαμε το υπονοούμενο με τα νούμερα (βλέπε το 666 που σχηματίζεται εύκολα από το προαναφερθέν δεδομένο), κάποια απ’ αυτές λέγεται ότι θα γίνει το «χέρι του διαβόλου» στα δέκατα όγδοα γενέθλια τους.

Καθώς τα δέκατα όγδοα γενέθλια των κοριτσιών πλησιάζουν, ο ηγέτης της κοινότητας με περίσσεια αυστηρότητα προειδοποιεί τα μέλη της για την προφητεία με αποτέλεσμα να σφίγγει ο κλοιός παρακολούθησης των εν λόγω κοριτσιών. Ταυτόχρονα όμως συμβαίνει και κάτι πιο σοβαρό. Μια μυστηριώδης φιγούρα με δρεπάνι εξοντώνει μία προς μία τις κοπέλες. Αυτές πάλι προσπαθούν να προστατευτούν με κάθε τρόπο τόσο από τον φονιά όσο και από την γενικότερη καχυποψία των συντοπιτών τους.

Το «The Devil’s Hand» είναι η έβδομη full length ταινία του σκηνοθέτη Christian E. Christiansen.

Η υπόθεση ακούγεται ενδιαφέρουσα παρά τα ψήγματα κλισαρισμένης κακογουστιάς. Υπάρχει μυστήριο, παρανοϊκή ατμόσφαιρα και μερικές σοκαριστικές σκηνές που περιλαμβάνουν φρικτές αυτοκτονίες μεταξύ άλλων. Επίσης το ταλαντούχο cast με τις αξιόλογες ερμηνείες του προσδίδει στην ταινία την απαραίτητη σοβαρότητα έτσι ώστε να μην καταλήξει άλλη μια παρωδία του ιδιώματος όπως πολλές συγγενικές ταινίες που προδίδονται από το ερασιτεχνικό παίξιμο των ηθοποιών.

Δυστυχώς όμως το «The Devil’s Hand» αποτυγχάνει να πείσει σαν σύνολο. Συχνά δυσκολεύεται να απαλλαχτεί από τα κλισέ που χαρακτήρισαν παρεμφερείς ταινίες τρόμου του παρελθόντος. Η πλοκή ενίοτε μοιάζει να μην «προχωράει» σκαλώνοντας αδικαιολόγητα σε ανούσιες καταστάσεις κουράζοντας τον θεατή. Άλλο ένα σημαντικό μειονέκτημα είναι η επιλογή του σκηνοθέτη να γυρίσει μερικά σημαντικά πλάνα σε βαθύ σκοτάδι εις βάρος της απόλαυσης του θεατή που δεν μπορεί να διακρίνει τι ακριβώς συμβαίνει.

Τέλος το φινάλε πολλοί ενδέχεται να το βρουν από κακό έως γελοίο. Εμένα πάντως δεν με έπεισε παρά την φανερή προσπάθεια να σοκάρει και να εκπλήξει. Άλλη μια ευκαιρία χάθηκε εδώ. Κρίμα…

Ατμόσφαιρα μυστηρίου και παράνοιας, καλές ερμηνείες, μερικές δυνατές σκηνές βίας.

Σε σημεία γίνεται κουραστικό ενώ επίσης μοιάζει υπερφορτωμένο με παραπανίσιους χαρακτήρες. Επιπλέον, ορισμένες σημαντικές σκηνές έχουν γυριστεί σε υπερβολικό σκοτάδι και δεν βλέπουμε σχεδόν καθόλου τι εκτυλίσσεται. Κάποια horror κλισέ υπάρχουν επίσης.

Μια ανατριχιαστική παιδοκτονία μετά από την οποία η μητέρα φόνισσα αυτοκτονεί κόβοντας τον λαιμό της.
Άλλη μια ανατριχιαστική αυτοκτονία όπου το θύμα πηδάει από τη σκεπή ενός κτιρίου και καρφώνεται σ’ ένα αιχμηρό κοντάρι.
Και…όπως αναμενόταν άλλη μια αυτοκτονία στην οποία το θύμα επιλέγει να σπάσει το κεφάλι του έχοντας το δεμένο σε σχοινί που το σέρνει ένα άλογο.