Αναγνωρίζω τη δυσκολία θετικής αξιολόγησης ταινιών τρόμου με κούκλες. Λίγο η «παιδική» φύση τους, λίγο τα ελλιπή σενάρια σ’ αυτές τις ταινίες μαζί με άλλες τεχνικές ατέλειες τις ρίχνουν εκ των προτέρων από βαθμολογικής απόψεως. Κι ενώ είναι δύσκολο να εντοπίσουμε αριστούργημα στην εν λόγω συνομοταξία, τουλάχιστον μπορούμε να βρούμε κάποιες ιδιαίτερα αξιόλογες και διασκεδαστικές ταινίες που για τα κυβικά τους αποτελούν έξοχα δείγματα. Το «Dolls» του σπουδαίου Stuart Gordon ανήκει σ’ αυτό το επίπεδο όντας μια ξεχωριστή ταινία τρόμου με σατανικές κούκλες. Χρονικά εντοπίζεται στην τελευταία φάση της Empire Pictures του παραγωγού Charles Band πριν την πουλήσει λόγω οικονομικών προβλημάτων και φτιάξει την Full Moon με την οποία κυκλοφόρησε παρεμφερείς low budget ταινίες.
Η δράση στο «Dolls» εκτυλίσσεται σ’ ένα απομονωμένο επαρχιακό μέγαρο του οποίου ιδιοκτήτες είναι ένα ζευγάρι αλλόκοτων ηλικιωμένων. Οι ίδιοι κατασκευάζουν κούκλες και διατηρούν μια τεράστια συλλογή στο σπίτι τους. Μια βροχερή νύχτα φιλοξενούνται στο σπίτι έξι ξένοι που τα οχήματά τους «κόλλησαν» μυστηριωδώς στη λάσπη. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν ένα συμπαθητικό κοριτσάκι που λατρεύει τις κούκλες, κερδίζοντας αμέσως τη συμπάθεια των οικοδεσποτών και δύο κοπέλες πανκ κουλτούρας για τις οποίες μάλλον ισχύει το αντίθετο. Κι ενώ από μια άποψη οι ξένοι θα μπορούσαν να νιώσουν ανακουφισμένοι που βρήκαν καταφύγιο για τη νύχτα, από την άλλη πρέπει να ανησυχούν καθώς ο τρόμος παραμονεύει στα δωμάτια του σπιτιού. Οι κούκλες βλέπετε είναι ζωντανές…και έχουν άγριες διαθέσεις!
Ο Stuart Gordon κάποια στιγμή εκδήλωσε έντονο ενδιαφέρον να γυρίσει το sequel του «Dolls». Δυστυχώς (ή ευτυχώς; Ποιος ξέρει;) το εγχείρημα δεν καρποφόρησε ποτέ.
Δεν ανέφερα τυχαία την ιδιαίτερη αξία της ταινίας εντός του κλάδου της. Υπάρχουν στοιχεία που την κάνουν πραγματικά να ξεχωρίζει. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα, τα καλά εφέ, το ανεβασμένο για τα standards της υποκατηγορίας της gore, οι εμπνευσμένοι φόνοι και η ατμοσφαιρική μουσική είναι τα βασικότερα απ’ αυτά. Εξαιρώντας λίγες αναμενόμενες αφέλειες που αναπόφευκτα θα υπήρχαν, ο Stuart Gordon δημιουργεί μια σφιχτοδεμένη και ισορροπημένη ταινία τρόμου, με γρήγορο ρυθμό και μετρημένο χαβαλέ, εκεί που χρειάζεται, χωρίς η δουλειά του να γλιστράει στο πεδίο της κωμωδίας. Ένας άλλο χαρακτηριστικό που αξίζει να μνημονευθεί είναι η ύπαρξη νοήματος στο σενάριο. Αυτό έχει να κάνει κυρίως με το γεγονός ότι οι κούκλες σκοτώνουν ακολουθώντας συγκεκριμένη «φιλοσοφία» και όχι όποιον να’ ναι. Ακόμα και η ίδια η φύση των κούκλων δεν είναι αυτή που φαίνεται. Τέτοιες μικροεκπλήξεις κάνουν την ταινία του Gordon περισσότερο ενδιαφέρουσα. Καλές αποδόσεις έχουμε και στις ερμηνείες. Το ζευγάρι των ηλικιωμένων μοιάζει σα να προοριζόταν για αυτήν ακριβώς την θέση, η κακοδιάθετη μητριά του κοριτσιού δεν θα μπορούσε να δείχνει αντιπαθέστερη ενώ ο σύζυγός της ενσαρκώνει άψογα τον loser που αδυνατεί να χειριστεί τις δύσκολες καταστάσεις. Όλη αυτή η πληθώρα καλών στοιχείων δεν μπορεί παρά να επιβραβευτεί από τον οπαδό του horror. Έτσι απλά, χωρίς ενδοιασμούς…
