Ομολογώ ότι το διασκέδασα! Παρότι το «Drive Thru» έχει όλα τα χαρακτηριστικά του κακού slasher, εν τούτοις κερδίζει ψήγματα εκτίμησης κυρίως λόγω του γνήσιου χαβαλέ του και ορισμένων πολύ μα πολύ ζουμερών και εμπνευσμένων φόνων. Ο σφαγέας εδώ είναι η μασκότ-κλόουν ενός φαστφουντάδικου που με βασικό όπλο έναν μεγάλο μπαλτά καθαρίζει νεαρά άτομα της γύρω περιοχής ακολουθώντας συγκεκριμένο «σχέδιο». Μια νεαρή κοπέλα με την παρέα της προσπαθούν να σταματήσουν τον αδίστακτο φονιά πριν τους σφάξει και στην πορεία φέρνουν στο φως κρυμμένα μυστικά που οδήγησαν στο φονικό ξέσπασμα του μυστηριώδη κλόουν.
Τα ‘χουμε ξαναδεί αυτά θα μου πείτε. Δεν πειράζει λέω εγώ αφού είναι αδύνατο να μην διασκεδάσει ένας horror fan (ειδικά του slasher ιδιώματος) με το «Drive Thru». Κατ’ αρχήν η φιγούρα της μασκότ που ονομάζεται «Horny the Clown» κερδίζει αμέσως τις εντυπώσεις. Στο πλαίσιο του χαβαλέ που κινείται το φιλμ, ο συγκεκριμένος παλιάτσος φαίνεται ιδανική επιλογή για σφαγέας. Περισσότερο αξιομνημόνευτοι είναι οι ποικίλοι τρόποι που δολοφονεί (δείτε παρακάτω στα highlights κάποια παραδείγματα). Από εκεί και πέρα έχουμε τις συνηθισμένες χαζοπαρέες εφήβων των οποίων οι ερμηνείες κινούνται στο ίδιο χαβαλεδιάρικο tempo που έχει υιοθετήσει το φιλμ. Κάποιες αναφορές στο «A Nightmare on Elm Street» συναντάμε περιστασιακά όπως όταν ο Horny the Clown τρίβει τον μπαλτά του στα μεταλλικά μαθητικά ντουλάπια (όπως ο Freddy έσερνε τα ξυράφια του στα κάγκελα του λεβητοστάσιου) αλλά και στις μεταφυσικές πινελιές που εισάγονται στην πλοκή. Βέβαια το σενάριο κάνει τα αναμενόμενα νερά, υιοθετώντας αχρείαστες υπερβολές που ξεχειλώνουν το έργο, εξού και η συγκράτηση μου στην τελική αξιολόγηση.
Το ειρωνικό στοιχείο στο «Drive Thru» είναι ότι ο Morgan Spurlock που υποδύεται τον ιδιοκτήτη του φαστ-φουντ έχει δημιουργήσει ένα ντοκιμαντέρ εναντίον των φαστ-φουντ με τίτλο «Super Size Me» (2004).
Οπωσδήποτε το «Drive Thru» δεν είναι 100% τρόμου αλλά διαθέτει και κωμικά στοιχεία ενώ κάποιοι θα ψάξουν βαθύτερα μηνύματα και συμβολισμούς ερμηνεύοντας το πιθανώς ως καμουφλαρισμένη δυσφήμιση των φαστ-φουντ και της βλαβερής ποιότητας των φαγητών τους που μετά μανίας καταβροχθίζει ο σύγχρονος δυτικός κόσμος. Κάποιοι θα το τοποθετήσουν κάτω του μετρίου στην κρίση τους, κάποιοι άλλοι λίγο πάνω από τη μετριότητα. Εγώ εκτιμώντας όλα τα παραπάνω θα ακολουθήσω τη μέση οδό. Μάλλον πρόκειται για άλλη μια περίπτωση του «τόσο κακό που είναι καλό». Ok, μην ξεκινήσετε από εδώ την αναζήτησή σας στα σύγχρονα slasher διότι το «Drive Thru» δεν αποτελεί μπροστάρη του ιδιώματος. Προτιμήστε το όμως από πολλά κατώτερα ψευτοslasher χαζοταινιάκια που απέτυχαν τόσο να σοκάρουν όσο και να διασκεδάσουν, εν αντιθέσει με το «Drive Thru».
