Τα Escape Rooms είναι γνωστά σε πολλούς νέους τα τελευταία χρόνια και συνιστούν μια πρωτότυπη μορφή διασκέδασης. Ο horror κινηματογράφος αποτελεί μάλιστα μια από τις βασικές εμπνεύσεις των εν λόγω εγκαταστάσεων αφού τα σενάρια πολλών Escape Rooms βασίζονται σε ταινίες όπως τα Saw, Hostel, 1408 ή σε έργα διάσημων horror συγγραφέων όπως ο Edgar Allan Poe κ.α.
Αναμενόμενο ήταν λοιπόν να δούμε και ταινίες τρόμου ή θρίλερ που χρησιμοποιούν το θέμα των Escape Rooms ως κινητήριο μοχλό της πλοκής και ως βασικό μέσο για την παραγωγή τρόμου και σασπένς. Το Escape Room του Adam Robitel (The Taking of Deborah Logan, Insidious: The Last Key) είναι μια ταινία που ακολουθεί το συγκεκριμένο μοτίβο δηλώνοντάς το ευθέως στον ίδιο της τον τίτλο.
Κλασικά, μια ομάδα αγνώστων μαζεύεται σε έναν χώρο που αποδεικνύεται μια μεγάλη παγίδα. Όπως συμβαίνει και σε άλλες ταινίες κλειστοφοβικού χαρακτήρα, έτσι και στο Escape Room οι ήρωες πρέπει να συνεργαστούν, να λύσουν γρίφους και να δραπετεύσουν από τα φονικά δωμάτια της εγκατάστασης. Το εγχείρημα είναι εξαιρετικά δύσκολο αφού εκτός από την ίδια τη δυσκολία των γρίφων πρέπει να αντιμετωπίσουν και τις προσωπικές τους φοβίες, το αναδυόμενο στρες και τα αισθήματα αβεβαιότητας που τρέφουν ο ένας για τον άλλο.
Το «Escape Room» είναι η 3η πλήρης ταινία του σκηνοθέτη Adam Robitel.
Μιλάμε για καταστάσεις που έχουμε ξαναδεί σε πολύ καλύτερες ταινίες κλειστοφοβικού τρόμου όπως το κορυφαίο «Cube» (1997) αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το «Escape Room» είναι χαμένος χρόνος. Έχει αρκετές καλές στιγμές, αγωνιώδεις σεκάνς καθώς και πινελιές ευρηματικότητας στους τύπους των επικίνδυνων δωματίων (π.χ. δωμάτια-εξομοιωτές καιρικών συνθηκών).
Από την άλλη πάσχει από τα συνηθισμένα προβλήματα αυτών των ταινιών. Δυσκολεύεται να φανεί ρεαλιστικό σε πολλές περιπτώσεις ενώ αλλού μοιάζει να δίνει στους ήρωες τη λύση απρόσμενα γρήγορα με αποτέλεσμα η πλοκή να κινείται αδέξια. Τα μυστικά που κρύβουν κάποιοι από τους χαρακτήρες είναι προβλέψιμα και δεν σοκάρουν στον βαθμό που περιμέναμε.
Προσωπικά επιζητούσα περισσότερη βία και λεπτομερέστερη απεικόνισή της. Το «Escape Room» όμως είναι υπερβολικά συγκρατημένο στον τομέα του gore. Αχρείαστη θεωρώ και την απόπειρα για ύπαρξη συνέχειας αφού η παρούσα ταινία παρότι συμπαθητική, δεν δημιουργεί τον απαραίτητο ενθουσιασμό για να «αντέξει» sequel.
Γενικά το «Escape Room» παρά την αφέλειά του έχει τη δυνατότητα να σας προσφέρει ένα ευχάριστο και ψυχαγωγικό κινηματογραφικό βράδυ. Σαν ταινία όμως κινείται στη μετριότητα χάνοντας την ευκαιρία να αξιοποιήσει δημιουργικά μια δημοφιλή μορφή εναλλακτικής διασκέδασης. Περιμένουμε περισσότερα στο μέλλον από τον Adam Robitel.
