Άλλη μια χαζο-αμερικανιά με την τυπική παρέα νέων που απομονώνεται σ’ έναν έρημο τόπο για να πέσει θύμα αιμοδιψών πλασμάτων, όχι ακριβώς ανθρώπινων εδώ βέβαια (η τυπικούρα όμως παραμένει). Το «The Forgotten Ones» πάσχει από όλα τα κακά που χαρακτηρίζουν τέτοιου είδους κλισαρισμένα θριλεράκια του χαβαλέ. Τετριμμένες φιγούρες νεαρών πρωταγωνιστών, ψεύτικοι έρωτες, κακή ηθοποιία, σεναριακές κακοτοπιές και αστειότητες, προβλέψιμες εξελίξεις, σπασμωδικές αντιδράσεις των πρωταγωνιστών καθώς και μια σειρά μη ρεαλιστικών σκηνών που προκαλεί τη νοημοσύνη μας.
Η τυπικότητα και οι προχειρότητες φαίνονται ήδη από το πρώτο εικοσάλεπτο. Σ’ αυτό παρακολουθούμε βαρετές σκηνές πάνω στο πολυτελές κότερο όπου οι νέοι διασκεδάζουν χορεύοντας, άλλοτε λογομαχώντας ή ζηλεύοντας τη γκόμενα του άλλου κλπ. Κάποια στιγμή το σκάφος τους συντρίβεται (υπερβολικά εύκολα θα έλεγα) στα βράχια για να βρεθούν εγκλωβισμένοι σ’ ένα άγνωστο και μη χαρτογραφημένο νησί κάπου στις Αντίλλες.
Κι εκεί ξεκινάει ο εφιάλτης τους (για μας κακόγουστος χαβαλές). Πρώτα χάνεται ένας εξ αυτών και οι υπόλοιποι ύστερα από μια σύντομη διαφωνία εισέρχονται στη ζούγκλα του νησιού αναζητώντας τον φίλο τους. Κάπου εδώ επιβεβαιώνεται ο αρχικός μας φόβος για την συνολική προχειρότητα του «The Forgotten Ones».
Το φιλμ κυκλοφορεί και με τους εναλλακτικούς τίτλους «The Tribe» και «After Dusk They Come».
Η κάμερα μας μεταφέρει στον χαμένο φίλο τους που συνέρχεται βαριά τραυματισμένος στο πόδι με το κόκαλο να προεξέχει. Ένας τόσο βαρύς τραυματισμός κι όμως ο τυπάς (που μοιάζει με τον ποδοσφαιριστή Χριστοδουλόπουλο) δεν φαίνεται να ένιωθε τίποτα όσο «κοιμόταν» ενώ αργότερα δεν θα έχει πρόβλημα να τρέχει καταδιωκόμενος από τα τερατώδη πλάσματα του νησιού. Άλλο ένα κραυγαλέο ψέμα συνίσταται στην πτώση ενός άντρα από δέντρο κι από αρκετά μεγάλο ύψος χωρίς όμως να τραυματιστεί συνεχίζοντας ακάθεκτος την πορεία του.
Η κοπέλα που ξεχωρίζει από την παρέα ως ο τελικός πρωταγωνιστής δείχνει αρκετά ανθεκτική σε σχέση με τους υπόλοιπους, λες και έχει ικανότητες super ήρωα. Λίγος ρεαλισμός δεν βλάπτει αγαπητέ σκηνοθέτα. Πέραν τούτων δεν υπάρχει καμία αξιόλογη ανάπτυξη χαρακτήρων με αποτέλεσμα να μη μπορούμε να ταυτιστούμε με κανέναν από τους «ήρωες» ούτε να νιώσουμε την αγωνία τους.
Οι κακοί της υπόθεσης θυμίζουν ελαφρώς τον εξωγήινο από το «Predator». Πρόκειται για αιμοβόρα πιθηκοειδή πλάσματα που ο χρόνος και η εξέλιξη έχει «ξεχάσει». Σας θυμίζει τίποτα; Κάτι σαν το «The Descent» ας πούμε; Φυσικά.
Δεν θα ήταν υπερβολή να συμπεραίναμε ότι η ταινία είναι ένας κακοσκηνοθετημένος αχταρμάς με συστατικά από το «King Kong», το «Predator» και το «The Descent».
Αν υπάρχει κάτι θετικό αυτό εντοπίζεται στην σχετικά όμορφη φωτογραφία του κατάφυτου νησιού αλλά σαφώς δεν αρκεί όταν επιζητούμε μια καλή ταινία τρόμου. Δεν αξίζει να χάσετε το χρόνο σας γι’ αυτό το ανέμπνευστο, ανιαρό και κακοφτιαγμένο φιλμάκι.
Θετικά: Η όμορφη φωτογραφία του καταπράσινου νησιού, λίγο κυνηγητό, λίγη βία και δράση.
Αρνητικά: Υπερβολικά κοινότοπο και αφελές σενάριο, αδύναμη ηθοποιία, αδιάφοροι χαρακτήρες, προκλητικά ψεύτικες σκηνές, βαρετή εξέλιξη και μεγάλη έλλειψη ρεαλισμού.
Συμπέρασμα: Κακό φιλμ με κύρια μειονεκτήματα την έλλειψη ρεαλισμού και την κουραστική κοινότοπη πλοκή.
Βαθμός:
Gore:
👆 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Η δυναμική εισαγωγή με μεταφορά στο 1922 παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον γνωστοποιώντας μας τη σκοτεινή φύση του νησιού. Δυστυχώς όμως η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη.
