Τέσσερις μύγες σε πράσινο βελούδο (Four Flies on Grey Velvet, 1971) Review

Με αυτό το φιλμ ο Ιταλός μετρ Dario Argento ολοκληρώνει την giallo «Τριλογία των Ζώων» που περιλάμβανε επίσης τα «The Bird With the Crystal Plumage»(1970) και «The Cat o’ Nine Tails» (1971). Κατά τη γνώμη μου το παρόν φιλμ είναι το πιο αδύναμο της «τριλογίας» χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι γενικά κακό.

Ακολουθώντας τα γνωστά μονοπάτια των giallo αλλά με αρκετούς πειραματισμούς ο Argento μας διηγείται την αγωνιώδη περιπέτεια του Roberto, ενός ροκά μουσικού ο οποίος κατά λάθος σκότωσε μέσα στο κτίριο μιας όπερας έναν μυστηριώδη άντρα που τον παρακολουθούσε στενά. Τη στιγμή του ατυχήματος μια αλλόκοτη μασκοφορεμένη φιγούρα στέκεται στον εξώστη της όπερας, φωτογραφίζει το συμβάν και εξαφανίζεται. Από την επόμενη μέρα ο Roberto λαμβάνει απειλητικά μηνύματα και φωτογραφίες του συμβάντος από τον παράξενο φωτογράφο ενώ τα άτομα του περίγυρού του αρχίζουν ένα ένα να δολοφονούνται. Ο Roberto δεν μπορεί να νιώθει καθόλου ασφαλής πια ούτε στο ίδιο του το σπίτι. Πρέπει να λύσει το μυστήριο χωρίς να μπλέξει την αστυνομία μιας και ο ίδιος έχει διαπράξει φόνο…

Όπως στις περισσότερες ταινίες του Ιταλού, η υπόθεση διακρίνεται από ένα γοητευτικό μυστήριο. Απομένει λοιπόν το εκτελεστικό κομμάτι για να διαπιστωθεί κατά πόσο αξιόλογη είναι η υλοποίηση της ενδιαφέρουσας κεντρικής ιδέας. Στο «Four Flies on Grey Velvet» (μα τι αλλόκοτο όνομα κι αυτό!) τα πράγματα κυλούν εν μέρει καλά αφού τα προβλήματά στην πλοκή και στην ηθοποιία είναι εμφανή. Υπάρχουν πρόσωπα που δεν αξιοποιούνται όσο θα έπρεπε ενώ υπάρχουν και μερικά άλλα χωρίς καμία ουσιαστική συμβολή στο έργο, που απλά μπήκαν για να μπουν ή στη χειρότερη περίπτωση γελοιοποιούν την εικόνα του φιλμ. Αρκετοί διάλογοι δείχνουν ανούσιοι έως ανόητοι. Η προσπάθεια της ταινίας να προσφέρει χιουμοριστικές στιγμές δεν είναι πάντα επιτυχής. Επίσης το κίνητρο και οι εξηγήσεις του δολοφόνου δεν ικανοποιούν και σίγουρα θα μπορούσε να γίνει πιο προσεγμένη σεναριακή δουλειά. Υπερβολικές είναι και μερικές ιδέες που προβάλλονται στην ταινία όπως αυτή που η αστυνομία προσπαθεί να δει το πρόσωπο του δολοφόνου στο βγαλμένο μάτι ενός θύματος. Ελάχιστο είναι και το gore χωρίς να αποτελεί κάποιο σοβαρό μειονέκτημα απαραίτητα.

Λέγεται ότι στο soundtrack της ταινίας επρόκειτο να συμμετάσχουν οι διάσημοι ροκάδες Deep Purple κάτι που τελικά δεν έγινε.

Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα κι απ’ ό,τι φαίνεται τα θετικά στοιχεία ξεπερνούν εν τέλει τα αρνητικά, έστω και στα σημεία. Οι ευρηματικές και συνάμα αλλόκοτες ιδέες του Argento είναι παρούσες και κάνουν την εμφάνισή τους από την αρχή όπου η μουσική ροκ εναλλάσσεται με την εικόνα μιας καρδιάς που χτυπά. Η ταινία διαθέτει (ευτυχώς) την συνηθισμένη τρομακτική ατμόσφαιρα των ταινιών του Argento, έχει αρκετό σασπένς, και ορισμένες μνημειώδεις σκηνές όπως την αγωνιώδη καταδίωξη της υπηρέτριας του Roberto από τον φονιά σ’ένα πάρκο. Ανατριχιαστική είναι και η μάσκα του δολοφόνου που θυμίζει τις απόκοσμες κούκλες σε μεταγενέστερες ταινίες του Ιταλού όπως το «Deep Red». Το gore μπορεί να είναι ελάχιστο αλλά υπάρχει τουλάχιστον ένας εντυπωσιακός αποκεφαλισμός δοσμένος με αριστουργηματικό τρόπο συνοδεία μελωδικής slow μουσικής! Αααα…ο Argento που αγαπήσαμε αφήνει μερικά δείγματα του ταλέντου του να ξεδιπλωθούν μέχρι να σκάσουν οι επόμενες βόμβες του.

Λέγεται ότι ουσιαστικά το «Four Flies on Grey Velvet» είναι ο προπομπός ταινιών σαν το «Deep Red» και το «Opera» και μάλλον οι φήμες αποδεικνύονται σωστές. Στο παρόν φιλμ ο Argento τοποθέτησε τους πρώτους σπόρους για το ρεσιτάλ τρόμου που επέδειξε στη συνέχεια της καριέρας του. Εδώ μπορεί να μην τα κατάφερε τόσο καλά, όμως ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τη λαμπρή συνέχεια;

Η ενδιαφέρουσα υπόθεση, αρκετό σασπένς, το υπέροχο μουσικό θέμα του Ennio Morricone, μερικές στιγμές σκηνοθετικής ευφυΐας που από νωρίς επιδεικνύει ο Argento.

Υπερφόρτωση με αχρείαστους χαρακτήρες και ύπαρξη άλλων με ελλιπή συμμετοχή, περιστασιακά προβληματική ηθοποιία, ύπαρξη ορισμένων κακογραμμένων διαλόγων, ελλιπής εξήγηση του κινήτρου του φονιά.

Η κωμική και συνάμα απειλητική μάσκα του δολοφόνου όσες λίγες φορές εμφανίζεται μ’ αυτήν.
Η τρομακτική σκηνή καταδίωξης της υπηρέτριας του πρωταγωνιστή στο πάρκο.
Ο τρομερός αποκεφαλισμός σε μια μνημειώδη σκηνή ελαττωμένης ταχύτητας, γεμάτη συναίσθημα και ειρωνεία.