Ok, δεν περίμενα σε καμία περίπτωση καινοτομίες από το «Hatchet». Πράγματι «Ο Μπαλτάς» όπως είναι ο ελληνικός τίτλος περιγράφοντας επακριβώς αυτή τη φορά την ξένη ονομασία, περιέχει όλες τις τυπικότητες και τα χιλιοπαιγμένα κλισέ που συναντάμε στη slasher συνομοταξία με την ειδοποιό διαφορά ότι προσπαθεί να τα διακωμωδήσει, όχι πάντα με πετυχημένο τρόπο. Εκτός από τα slasher, το φιλμ ανήκει και στο πεδίο της κωμωδίας, ένα είδος προς το οποίο στρέφονται συχνά τα φιλμ τρόμου της νεότερης εποχής επιδιώκοντας την διαφοροποίηση και την ανάδειξή τους μέσα από τον σωρό.
Το «Hatchet» συστήνει έναν νέο σφαγέα-κακό, τον τερατώδη Victor Crowley, σε μια προσπάθεια να καθιερώσει ένα ακόμα horror icon στη σκηνή του τρόμου. Αν και οποιαδήποτε σύγκριση με τα ιερά τέρατα του παρελθόντος είναι ιεροσυλία, ο ογκώδης αυτός χαρακτήρας κερδίζει κάποιες εντυπώσεις και αποτελεί το νούμερο ένα λόγο για να ασχοληθεί κανείς με το έργο. Οι φόνοι που πραγματοποιεί ο Crowley είναι απίστευτα βίαιοι και διεκπεραιώνονται μέσα από μια ανεξάντλητη ποικιλία αιματηρών μεθόδων. Διαμελισμοί, ανοίγματα κεφαλιών, ξερίζωμα χεριών, αποκεφαλισμοί και πολυάριθμα ακόμα αιματηρά μοτίβα συνθέτουν το κατακόκκινο από αίμα μενού της φονικής μανίας του Crowley.
Θύματά του μια αταίριαστη ομάδα τουριστών που έκαναν το λάθος να επισκεφτούν το λημέρι του στους αφιλόξενους βάλτους της Louisiana μέσω ταξιδιού αναψυχής με σκάφος. Πίσω από τον φονιά υπάρχει και ο τρομακτικός θρύλος που αρχικά δεν γίνεται πιστευτός από τους τουρίστες που τον θεωρούν άλλο ένα τρικ εντυπωσιασμού προς όφελος των ενασχολούμενων με τον τουρισμό. Όλα αλλάζουν όμως όταν ο σιχαμερός και τεράστιος Crowley πιάνει δουλειά, σφάζοντας τους τουρίστες σαν τα πρόβατα.
Από τα ατού του «Hatchet» είναι σίγουρα οι αιματηροί φόνοι. Το gore φτάνει στα ύψη και ταυτόχρονα ο φονιάς φροντίζει να μην γίνεται βαρετός, αλλάζοντας συχνά τον τρόπο θανάτωσης των θυμάτων του. Η φωτογραφία από τους βάλτους και τα δάση της Louisiana δίνει επιπλέον πόντους στο φιλμ κάνοντάς το πιο απειλητικό. Ο κωμικός του χαρακτήρας το καθιστά διασκεδαστικό με εξαίρεση σποραδικές κρυάδες και πλήρως αποτυχημένες ατάκες. Όσο για τα κλισέ των slasher που αναφέραμε, αυτά δυστυχώς είναι πολλά, ενοχλητικά αν και το φιλμ καταβάλλει μια φιλότιμη προσπάθεια να τα διακωμωδήσει δρώντας κατά κάποιο τρόπο αυτοσαρκαστικά. Εδώ είναι που χωλαίνει αισθητά και χάνει μερικούς πόντους.
Παρότι ο τίτλος του φιλμ αναφέρεται σε μπαλτά, ο φονιάς Victor Crowley σκοτώνει μόλις ένα άτομο με το εν λόγω εργαλείο.
Τέλος, η παρουσία πολλών ηθοποιών που έχουν πρωταγωνιστήσει σε ταινίες ή σειρές τρόμου φαίνεται πως λειτουργεί υπέρ του «Hatchet». Αλλά ρε παιδιά τόσο μικρή συμμετοχή για τους Robert Englund και Tony Todd; Ειδικά η αναφορά του πρώτου στο εξώφυλλο της ελληνικής έκδοσης μας προϊδεάζει για μια πιο εκτεταμένη χρονικά παρουσία του αγαπημένου μας «Freddy». Η απελπιστικά συρρικνωμένη συμμετοχή τέτοιων σούπερ-σταρ ξενερώνει και υποβαθμίζει την όλη προσπάθεια πίσω από το «Hatchet». Τέλος πάντων, ας αρκεστούμε στον Kane Hodder, που κάποτε είχε την τιμή να φορά το φονικό «κοστούμι» ενός Jason Voorhees…
