Όταν μαθαίνεις ότι το cast μιας ταινίας τρόμου περιλαμβάνει τα τεράστια ονόματα των Jack Nicholson και Michelle Pfeiffer καθώς και τον εκκεντρικό James Spader αυτόματα οδηγείσαι σε διάφορους συνειρμούς. Είναι το λαμπερό cast εγγύηση για μια ποιοτική ταινία στον χώρο; Ή μήπως η γκλαμουριά που κουβαλούν τα ονόματα είναι κυρίως επιδερμική και λιγότερο ουσίας στην ταινία; Το «Wolf» βρίσκεται σε μια ιδιόρρυθμη κατάσταση το ξεσκαρτάρισμα της οποίας αποτελεί περίπλοκη διαδικασία.
Ο Will Randall (Jack Nicholson) επιστρέφοντας σπίτι του τη νύχτα, χτυπάει με το αμάξι του έναν λύκο και βγαίνει εκτός πορείας. Η συμπόνια του για το άτυχο ζωντανό «ανταμείβεται» με ένα απότομο δάγκωμα του ζώου το οποίο εξαφανίζεται μέσα στα δέντρα. Πέρα από αυτή την άτυχη στιγμή το μέλλον επιφυλάσσει δύο ακόμα δυσάρεστες εκπλήξεις στον ήρωά μας. Αρχικά πληροφορείται από το αφεντικό του ότι χάνει τη θέση του στον εκδοτικό οίκο όπου εργάζεται την οποία παίρνει ο άλλοτε «μαθητευόμενός» του αλλά και μεγάλος γλείφτης Stewart Swinton (James Spader).
Επίσης μαθαίνει ότι η γυναίκα του διατηρεί δεσμό με τον μισητό αντικαταστάτη του. Ο σοκαρισμένος αλλά και διψασμένος για εκδίκηση Will θέλει να αντιδράσει και να την φέρει στον Stewart με διάφορα τεχνάσματα αλλά σύντομα θα υπεισέρθει και μια νέα «παράμετρος» στο παιχνίδι. Ο Will νιώθει πολύ διαφορετικός, σα να αποκτά μια απρόσμενη νεότητα, μια αστείρευτη ζωτική ενέργεια. Οι αισθήσεις του είναι οξυμένες πέρα από τα φυσιολογικά επίπεδα και η αλτική του ικανότητα ξεπερνά για πλάκα οποιονδήποτε αθλητή του στίβου.
Η Michelle Pfeiffer έπαιξε το ρόλο της Laura ύστερα από άρνηση της Sharone Stone να τον αναλάβει.
Εκείνες τις μέρες τυχαίνει να γνωρίσει και την Laura (Michelle Pfeiffer), την όμορφη κόρη του εργοδότη του (Christopher Plummer) με την οποία αναπτύσσει ένα δυναμικό ειδύλλιο. Ωστόσο, η κατάσταση του Will σοβαρεύει επικίνδυνα και τις νύχτες η εσωτερική ορμή του λύκου τον κυριεύει ωθώντας τον στην αναζήτηση θηράματος εκεί έξω…
Λοιπόν, ας γίνουν τώρα οι απαραίτητες διευκρινίσεις. Κατ’ αρχήν πρέπει να παραδεχτώ ότι ο Nicholson έχει όλα τα φόντα για να υποδυθεί τον «λυκάνθρωπο». Θέλετε το κοφτερό και ζοφερό βλέμμα του, θέλετε το σχήμα των μαλλιών του, θέλετε η πειστικά απειλητική του διάθεση…Όπως και να το δούμε ως επιλογή είναι ιδανική. Δυστυχώς όμως ενώ περιμένουμε μια μεγάλη και εφετζίδικη ολική μεταμόρφωση για να μας «στείλει αδιάβαστους», το φιλμ αυτοπεριορίζεται σε εκνευριστικό βαθμό και αυτό που βλέπουμε είναι μια εκδοχή ενός άγριου…Wolverine α λα X-Men φάση (δείτε την τριχοφυΐα του Nicholson στην ταινία και θα με θυμηθείτε!).
Ο υπεύθυνος του μακιγιάζ Rick Barker παρότι μας έχει συνηθίσει σε εντυπωσιακό έργο (βλέπε «An American Werewolf In London»), στο Wolf κάνει πολύ διακριτικό παιχνίδι περνώντας απαρατήρητος. Οι επιθέσεις του αλαφιασμένου Will ως «ημιμεταμορφωμένο» ανθρωπόμορφο κτήνος είναι υπερβολικά συγκρατημένες από άποψη βίας αν και αυτό ταιριάζει με το μήνυμα που επιχειρεί να μεταδώσει το «Wolf», ότι η λυκανθρωπία δεν ταυτίζεται αποκλειστικά με αιματηρή «κατάρα» αλλά μπορεί να ιδωθεί κι από μια περισσότερο «θετική» οπτική γωνιά.
Το σενάριο κάνει μερικές τρύπες, τα νεκρά σημεία μειωμένου ενδιαφέροντος είναι εμφανή και η γενικότερη εντύπωση που μένει είναι ότι οι συντελεστές προσπάθησαν να χώσουν με το στανιό μια ιστορία λυκανθρώπου σε μια κοινωνική και ερωτική ιστορία που θα μπορούσε να λειτουργήσει μια χαρά και χωρίς το στοιχείο της λυκανθρωπίας.
Βέβαια δεν είναι όλα τόσο άσχημα και προς Θεού το «Wolf» δεν είναι κακή ταινία. Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές, το ξεκίνημα ατμοσφαιρικό, η μουσική του Ennio Morricone για μία φορά ακόμα καταπληκτική και το ιντριγκαδόρικο περιβάλλον στον χώρο εργασίας του Will δίνει τα δικά του μηνύματα για το πόσο σάπιο μπορεί να είναι ένα σύστημα εκ των έσω.
Αυτό που ξεχωρίζει όμως περισσότερο απ’ το φιλμ είναι οι γραφικές slow motion σεκάνς όπου ο Will αναλαμβάνει δράση τόσο για να βρει το μεζέ του όσο και για να προστατέψει την αγαπημένη του όταν τα πράγματα οδεύουν προς την τελική, κρίσιμη ευθεία. Πραγματικά μιλάμε για πολύ δυνατές σκηνές γεμάτες ένταση και μαγεία. Το φινάλε αφήνει κάποια ωραία υπονοούμενα που μπορούν να ερμηνευθούν ποικιλοτρόπως.
Δραματικό love story με ολίγο από τρόμο και λυκανθρωπία; Κάπως έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εναλλακτικά το «Wolf». Δεν είναι 100% ταινία τρόμου ούτε κλασική ταινία με λυκάνθρωπους. Έχει όμως το ενδιαφέρον της και βλέπεται ευχάριστα, ειδικά παρέα με το ταίρι σας…
