Ήρθε λοιπόν και το δεύτερο μέρος του πετυχημένου «Insidious» από τον James Wan, έναν ταλαντούχο σκηνοθέτη που μας απασχολεί συχνά τα τελευταία χρόνια με τις ταινίες και τα project του. Το «Insidious: Chapter 2» έχει πραγματοποιήσει σαρωτική πορεία στο box office συγκεντρώνοντας πάνω από 128 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως, δηλαδή σχεδόν 26 φορές το budget του. Τέτοια θεαματικά νούμερα ασφαλώς σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν όλος αυτός ο ντόρος δικαιολογείται από την ποιότητα της ταινίας. Ας την εξετάσουμε λοιπόν αναλυτικά…
Στο δεύτερο μέρος ξαναβλέπουμε την ταλαιπωρημένη οικογένεια Lambert που γνωρίσαμε στο πρώτο «Insidious» να επιχειρεί νέο ξεκίνημα αφήνοντας στο παρελθόν τα δραματικά γεγονότα που την ταλαιπώρησαν. Όμως διάφορα αλλόκοτα περιστατικά υποδεικνύουν ότι οι δεσμοί με τον σκοτεινό κόσμο των πνευμάτων δεν έχουν αποκοπεί εντελώς, με αποτέλεσμα νέα σκοτεινά σύννεφα να συγκεντρώνονται πάνω από το σπιτικό της συμπαθητικής κατά τ’ άλλα οικογένειας διαταράζοντας την γαλήνη της.
Πολλοί ηθοποιοί που έπαιξαν στο πρώτο «Insidious» συμμετέχουν και στο sequel.Το δίδυμο Patrick Wilson – Rose Byrne βγάζει καλή χημεία χωρίς να είναι κάποιας ξεχωριστής πάστας ηθοποιοί. Η συμπαθητική Lin Shaye έχει κι αυτή τη συνεισφορά της στα δρώμενα καταπολεμώντας τα κακά πνεύματα στον σκοτεινό «ενδιάμεσο» κόσμο τους αλλά με ελαφρώς πιο συρρικνωμένο ρόλο. Γενικά στο ερμηνευτικό μέρος δεν έχουμε κάποιο σοβαρό παράπονο, παρά την επιφανειακή ανάπτυξη των περισσότερων χαρακτήρων και παίρνουμε αυτό που χρειάζεται από μια ταινία τρόμου εμπορικού χαρακτήρα. Επίσης –κι αυτό είναι το θετικό της υπόθεσης– δίνεται η εντύπωση ότι το sequel δεν είναι ανούσιο αλλά «χρειαζόταν» κατά κάποιο τρόπο αφού εξηγεί την προέλευση αυτής της σύνδεσης των Lambert με τον υπερφυσικό κόσμο των βασανισμένων ψυχών.
Στο φιλμ συναντάμε και μια cameo εμφάνιση του σκηνοθέτη James Wan, σ’ ένα wallpaper ηλεκτρονικού υπολογιστή μαζί με τον σεναριογράφο Leigh Whannell και τον ηθοποιό Angus Sampson.
Πρέπει να ομολογήσω ότι στο ξεκίνημα και μετά το πέρας μισής και βάλε ώρας δεν ήμουν ιδιαίτερα αισιόδοξος αφού οι εξελίξεις έμοιαζαν υπερβολικά τυποποιημένες και αδιάφορες. Κι ενώ το φιλμ δείχνει ότι κοντεύει να βαλτώσει με τη νωχελική ρότα που ακολουθεί, ξαφνικά ο Wan πατάει γκάζι, «χτυπάει» τις απαραίτητες ενεργειακές ενέσεις σε όλους και εκτινάσσει το έργο του φιλοδωρώντας το κοινό με γερές δόσεις σασπένς, εξαπολύοντας τη μια τρομακτική σκηνή μετά την άλλη. Παράλληλα φροντίζει να διατηρεί την γνωστή αλλά χρήσιμη σκοτεινή ατμόσφαιρα γεμίζοντας τους ήρωες με συναισθήματα αβεβαιότητας και απελπισίας λόγω του δύσκολου εχθρού που καλούνται να αντιμετωπίσουν. Οι εξηγήσεις που δίνονται στο «Insidious: Chapter 2» κρίνονται γενικά ικανοποιητικές αν και θα μπορούσαν να είναι ακόμα καλύτερες.
Ποια είναι λοιπόν η ετυμηγορία μου; Σίγουρα περνάς καλά βλέποντας το «Insidious: Chapter 2». Σαφώς είναι λιγότερο κουραστικό από το βασανιστικά αργόσυρτο «The Conjuring» του ίδιου σκηνοθέτη αλλά δεν προσφέρει κάτι καινούριο στη σκηνή του τρόμου. Έχει όμως νόημα ύπαρξης μέσα στο συνολικό συνδετικό πλαίσιο που έχει οικοδομηθεί από τον προκάτοχό του. Και για να μην παραλείψουμε και την μάλλον απαραίτητη σύγκριση με το αρχικό φιλμ του 2011, έχω την εντύπωση ότι το πρώτο «Insidious» ήταν λίγο ανώτερο και κάπως πιο φρέσκο. Πάντως όσοι ευχαριστηθήκατε το πρώτο μέρος και γενικά γοητεύεστε από την περίτεχνη σκηνοθεσία του James Wan, θα συμπαθήσετε και το sequel.
