Όσοι παρακολουθούν την πορεία των δημοφιλών franchise στο νεότερο horror κινηματογράφο καταλαβαίνουν πάνω κάτω τι παίζει με τις τελευταίες καταχωρήσεις στη μακρά πορεία τους και αναλόγως χτίζουν τις προσδοκίες τους. Το Insidious franchise δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση με την καταληκτική ταινία να φέρει την αναμενόμενη ποιότητα που διακρίνει και τις αντίστοιχες τελικές ταινίες άλλων franchise.
Με άλλα λόγια οι πιο έμπειροι και υποψιασμένοι μάλλον δεν περίμεναν μεγάλα πράγματα από το «Insidious: The Last Key». Όχι φυσικά επειδή στο σκηνοθετικό τιμόνι βρίσκεται ένας επαγγελματίας μικρότερου βεληνεκούς από τον καταξιωμένο James Wan αλλά επειδή η ιστορία γύρω από τον σκοτεινό κόσμο των κακόβουλων πνευμάτων έχει φτάσει πλέον σε σημείο κορεσμού.
Χρονολογικά η ιστορία στο «Insidious: The Last Key» τοποθετείται δεύτερη μετά τα γεγονότα του prequel που ήταν η τρίτη ταινία του franchise αλλά συνιστούσε το prequel των δύο πρώτων ταινιών Insidious. Ο ρόλος της εν λόγω ταινίας είναι εν μέρει να δέσει το παρελθόν με το παρόν σφυρηλατώντας παράλληλα τη σύνδεση με τις δύο αρχικές ταινίες. Επιπλέον προσπαθεί να εμβαθύνει στη ζωή της παραψυχολόγου Dr. Elise Rainier αναδεικνύοντας την τεράστια σημασία της για τις εφιαλτικές ιστορίες του franchise.
Όχι ότι δεν γνωρίζαμε πόσο σημαντική είναι αλλά όπως και να’ χει το παρόν φιλμ την ανεβάζει ακόμα πιο πολύ στη συνείδησή μας ενισχύοντας τα αισθήματα συμπάθειας που δικαιολογημένα δείχνει το κοινό των ταινιών Insidious. Η ίδια μάλιστα δίνει εξαιρετική ερμηνεία σηκώνοντας ουσιαστικά την ταινία στις πλάτες της. Αυτό είναι καλό από τη μία, από την άλλη όμως είναι πρόβλημα να μην υπάρχει χώρος και για άλλους πρωταγωνιστές.
Ναι, ένα από τα προβλήματα του «Insidious: The Last Key» είναι η αδυναμία ανάδειξης των πρόσθετων χαρακτήρων που εμφανίζονται ως συγγενικά πρόσωπα της Rainier όπως ο αδερφός της και οι ανιψιές της. Οι στιγμές της επανασύνδεση έχουν δομηθεί επιπόλαια λόγω της βιασύνης του σεναρίου να εντάξει τα νέα πρόσωπα στο πλαίσιο της σύγκρουσης με το δαιμονικό όν από τον σκοτεινό κόσμο που γνωρίζουμε στο franchise ως «The Further».
Το «Insidious: The Last Key» είναι η δεύτερη full length ταινία του σκηνοθέτη Adam Robitel. Η πρώτη ήταν το τρομακτικό «The Taking of Deborah Logan» του 2014.
Ένα άλλο πρόβλημα είναι η γενικότερη έλλειψη σασπένς που εν μέρει οφείλεται και στο ίδιο το χρονικό πλαίσιο της ιστορίας. Για παράδειγμα η Dr Rainier και οι μόνιμοι συνεργάτες της Specs και Tucker βρίσκονται μπροστά σε ορισμένες επικίνδυνες καταστάσεις από τις οποίες όμως ξέρουμε ότι θα γλιτώσουν αφού εμφανίζονται στις επόμενες ταινίες όπου τα γεγονότα έπονται αυτών που παρακολουθούμε εδώ! Όταν λοιπόν δεν ανησυχείς για τους 3 βασικούς ήρωες πάει περίπατο και το όποιο σασπένς περίμενες να νιώσεις.
Πάντως το φιλμ έχει και τις δυνατές στιγμές του όπως 1-2 ανατροπές που δεν έβλεπες να έρχονται στην ιστορία. Καλοσκηνοθετημένες είναι και οι σκηνές από την παιδική ηλικία της Rainier με τον βίαιο μεθύστακα πατέρα της να αποτελεί φόβητρο από μόνος του. Τρομακτικός είναι και ο δαίμονας με τα κλειδιά στα χέρια αν και περιμέναμε η ταινία να του δώσει περισσότερο χρόνο και να εξηγήσει καλύτερα τη δράση του.
Συμπερασματικά λοιπόν το «Insidious: The Last Key» είναι ένα φιλμ που φέρει την αναμενόμενα προβληματική εικόνα των τελευταίων ταινιών ενός διάσημου horror franchise όπως το παρόν (αν και ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το ποια θα είναι πραγματικά η τελευταία ταινία). Οι fans των ταινιών Insidious θα το συμπαθήσουν, οι υπόλοιποι δεν χρειάζεται να ασχοληθούν.
