Μετά το αμφιλεγόμενο The Wolfman του 2010 ήρθε η σειρά ενός ακόμη κλασικού τέρατος της Universal για να γίνει μοντέρνο remake. Ο λόγος φυσικά για το κλασικό The Invisible Man το οποίο έλκει την καταγωγή του από το ομότιτλο μυθιστόρημα του H.G. Wells (του 1897 παρακαλώ!). Έχουμε δει κι άλλες μεταφορές ή ιστορίες βασισμένες σε αυτό το βιβλίο αλλά τολμώ να πω ότι η παρούσα είναι μια από τις καλύτερες.
Η ιστορία έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό σε σχέση με το βιβλίο. Η μεγάλη αυτή αλλαγή όμως είναι από τα δυνατότερα σημεία του έργου. Ο καταξιωμένος και αναμφίβολα προικισμένος κινηματογραφικά Leigh Whannell (Saw, Insidious) έκανε εξαιρετική δουλειά τόσο στο σενάριο όσο και στη σκηνοθεσία. Έφτιαξε μια εθιστική ιστορία γεμάτη αγωνία, τρόμο και βία (ψυχολογική αλλά και σωματική) την οποία ενίσχυσε με την ευφυή σκηνοθεσία του.
Το στήσιμο και οι εναλλαγές των πλάνων πραγματικά δίνουν ρεσιτάλ. Σε κρατάνε καθηλωμένο στη θέση σου αναμένοντας όλο και κάτι τρομακτικό να ξεπεταχτεί από εκεί που δεν το περιμένεις. Την ευρηματική σκηνοθεσία συμπληρώνει η φοβερή ερμηνεία της Elisabeth Moss (The Handmaid’s Tail, Mad Men). Παίζοντας την ψυχικά διαταραγμένη σύζυγο που πιστεύει ότι καταδιώκεται από τον κατά τα φαινόμενα νεκρό άντρα της και λαμπρό επιστήμονα στον τομέα της οπτικής, η Moss παίρνει άριστα με τόνο!
Φαίνεται κατάλληλη για ρόλους που αποδίδουν πειστικά τα αισθήματα απόγνωσης και παράνοιας. Οι εκφράσεις του προσώπου της όταν εστιάζει σε κάτι απειλητικό αρκούν για να μας παγώσουν το αίμα. Η απόδοσή της είναι τόσο καλή που παραγκωνίζει για πλάκα τους άλλους ηθοποιούς οι οποίοι είναι απλά ok στο δικό τους κομμάτι. Για ένα μεγάλο διάστημα η ταινία παρακινεί τον θεατή στις γνωστές ασκήσεις μαντικής για το τι συμβαίνει. Αλλά κι όταν αποφασίζει να ανοίξει εντελώς τα χαρτιά του το κάνει με τρόπο κομψό και ισορροπημένο.
Ο αρχικός σεναριογράφος ήταν ο David S. Goyer (Batman Begins, The Dark Night) ο οποίος είχε προσληφθεί από το 2007 και παρέμεινε στο project μέχρι το 2011.
Το «The Invisible Man» είναι μια ταινία τρόμου προορισμένη για το ευρύ κοινό μεν αλλά παρά την «ευκολία» της διατηρεί μια ιδιαίτερη ταυτότητα και πολλά ποιοτικά στοιχεία που την κάνουν να ξεχωρίζει. Τρομάζει, αναστατώνει, συναρπάζει. Ακόμα και οι jump scares διαθέτουν ευρηματικότητα. Πουθενά δεν κάνει κοιλιά κι ας έχει μεγάλη διάρκεια (λίγο παραπάνω από δύο ώρες) . Αντιθέτως από την αρχή σε πιάνει από το γιακά και δεν σ’ αφήνει να πάρεις ανάσα.
Το gore δεν είναι άφθονο, αλλά σε λίγες σεκάνς η βία εκτινάσσεται απότομα και είναι απολαυστική ακόμα κι αν δεν είναι πάντοτε θανατηφόρα. Ελάχιστα σεναριακά φάουλ γίνονται εύκολα ανεκτά. Το σύνολο δείχνει απρόσμενα σφιχτοδεμένο και πλήρες. Ο Leigh Whannell θριαμβεύει και δείχνει το δρόμο στους συναδέλφους του. Μακάρι και οι μελλοντικές επανεκτελέσεις των κλασικών τεράτων της Universal να παραδειγματιστούν από το The Invisible Man.
