Η αναζωογόνηση του slasher μπορεί να οφείλεται ως επί το πλείστον στο «Scream», παρόλα αυτά υπήρχαν και 2-3 ακόμα παραπλήσια νεανικά ταινιάκια teen horror στο δεύτερο μισό των 90s που δικαιούνται μνείας, ενισχύοντας την ώθηση που έδωσε το φιλμ του Craven. Το «I Know What You Did Last Summer» του 1997 είναι ένα απ’ αυτά. Δεν χρειάζεται να μείνουμε στο θάψιμο των κριτικών για την εν λόγω ταινία. Αυτό έτσι κι αλλιώς λίγο θα απασχολούσε τους συντελεστές της, δεδομένης της υπερεπιτυχημένης απόδοσης στο box office με 125 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως.
Επικεντρώνοντας λοιπόν την προσοχή μας στην υπόθεση του «Ξέρω τι Κάνατε Πέρυσι το Καλοκαίρι» διαπιστώνουμε μια από τα ίδια, τουτέστιν η γνωστή παρέα νέων που απειλείται από τις δολοφονικές διαθέσεις ενός μανιακού. Κίνητρο των πράξεών του φαίνεται πως είναι η εκδίκηση για το ατύχημα που του προκάλεσαν οι 4 νέοι, χτυπώντας τον με το αυτοκίνητό τους ένα βράδυ καθώς γυρνούσαν από ένα πάρτι. Μάλιστα τον πέταξαν στη θάλασσα προσπαθώντας να εξαφανίσουν τα ίχνη του και συμφώνησαν να μη μιλήσουν σε κανέναν για το τραγικό συμβάν. Ένα χρόνο μετά, την ημέρα εορτασμού της αμερικανικής 4ης Ιουλίου οπότε και συνέβη το ατύχημα, οι 4 φίλοι που ξανασυναντήθηκαν στην πόλη του «εγκλήματος» δέχονται αρχικά απειλητικές προειδοποιήσεις από κάποιον που «ξέρει τι έκαναν το περσινό καλοκαίρι» και στη συνέχεια γίνονται αποδέκτες της δολοφονικής μανίας του μανιακού. Όπλο του…ο γάντζος!
Το σενάριο του «I Know What You Did Last Summer» είναι γραμμένο από τον Kevin Williamson που επιμελήθηκε το σενάριο του «Scream». Μάλιστα γράφτηκε πριν το «Scream» αλλά δεν κατάφερε να το πουλήσει παρά μόνο όταν η Columbia Pictures βλέποντας την τεράστια επιτυχία της ταινίας του Craven αποφάσισε να το προωθήσει. Δεν είναι τόσο καλογραμμένο όσο του Scream αλλά μια ωραία ανατροπή προς την τελική κορύφωση της αγωνίας αποδεικνύει την έμπνευση του Williamson έστω και την τελευταία στιγμή. Το σασπένς σίγουρα δεν λείπει από το έργο. Πολλά κλισέ των slashers εμφανίζονται στο φιλμ όπως η ιστορία τρόμου γύρω από τη φωτιά, οι απότομες εμφανίσεις ατόμων, η υπερβάλλουσα αντοχή του κακού κ.α. Αυτά δεν ενοχλούν τόσο όσο η άτολμη σε αρκετά σημεία σκηνοθεσία του Jim Gillepsie (D-Tox, Venom). Η επιλογή του γάντζου ως φονικού μέσου προϊδεάζει για μεγάλη σφαγή αλλά δυστυχώς η απεικόνισή των φονικών είναι διακριτική – πιθανώς και οι παραγωγοί να έβαλαν το χέρι τους εδώ. Κάποιες μη αληθοφανείς σκηνές όπως η εξαφάνιση σε χρόνο dt ενός πτώματος περιλουσμένου με καβούρια από ένα πορτ-μπαγκάζ μέρα μεσημέρι προκαλούν μικρή αγανάκτηση αλλά σε γενικές γραμμές η σοβαρότητα υπερισχύει των ατοπημάτων.
Η ταινία γυρίστηκε σε 50 μέρες και είναι χαλαρά βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του 1973 της Αμερικανίδας συγγραφέως Lois Duncan.
Ευτυχώς οι νέοι ηθοποιοί αποδεικνύονται επαρκείς για τις απαιτήσεις της ταινίας και δεν είναι τυχαίο ότι μερικοί απ’ αυτούς συνέχισαν την καριέρα τους σε παρόμοιου στιλ ταινίες. Θετικό γνώρισμα είναι και ο ταχύς ρυθμός του φιλμ που τελικά βλέπεται ευχάριστα, τουλάχιστον τα σαββατόβραδα με καλή παρέα και το απαραίτητο φαγοπότι (για πόσες ταινίες το έχουμε πει αυτό ε;). Ο αντίκτυπός του «I Know What You Did Last Summer» δεν ήταν καθόλου αμελητέος. Τα sequels και οι ταινίες παρωδία που προσπαθούν να το διακωμωδήσουν δηλώνουν εμμέσως πλην σαφώς το έντονο ενδιαφέρουν του horror κοινού (ιδίως των νεαρών ηλικιών) για το έργο.
