Όταν είδα πρόσφατα το συγκεκριμένο φιλμ, σκέφτηκα πάραυτα, ότι έπρεπε να γράψω την κριτική του ανυπερθέτως. Ενώ όλοι γνωρίζουμε την συνεχή άνοδο του ισπανικού κινηματογράφου, με ταινίες που στις περισσότερες πρωταγωνιστεί η σταρ Βelen Rueda, και άλλες που έχει βάλει τις πινελιές του, ο πασίγνωστος Guillermo Del Toro,η θέαση αυτού του έργου, με έκανε να ξεχάσω προς στιγμήν, το φανταστικό στοιχείο που υπάρχει άπλετο σε άλλες ταινίες και να βγάλω το καπέλο μου σε ένα μεστό και σοβαρό αστυνομικό thriller με μπόλικες δόσεις neo-noir, που το συγκρίνω ακόμα και με κυκλοφορίες της δεκαετίας του 60’ ή του 70’.
Η ατμόσφαιρα είναι μοναδική, αφήνοντας κατά μέρος τυχόν χιουμοριστικές ηλιθιότητες και χαζές ατάκες δίχως νόημα και εστιάζοντας ακραιφνώς στην αστυνομική υπόθεση, που διέπεται από σκληρές εικόνες και εγκλήματα. Το δίδυμο των αστυνομικών, αποτελείται από τους Javier Gutierrerz, στον ρόλο του σκληρότερου και από τον νεότερο και πιο σοφιστικέ Raul Arevalo.
Το Marshland (La Isla Minima) κέρδισε 10 ισπανικά βραβεία Goya μεταξύ των οποίων καλύτερης ταινίας, καλύτερης σκηνοθεσίας, καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου και καλύτερου ηθοποιού για τον Javier Gutiérrez.
Ο ένας συμπληρώνει τον άλλον, μια και η ιστορία επικεντρώνεται γύρω από αυτούς, ενώ ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να αποδοθεί και στον δημιουργό της μουσικής υπόκρουσης που σιγοπαίζει στις περισσότερες σκηνές της ταινίας, σε συνάρτηση με τα αψεγάδιαστα ηχητικά εφέ, που δένουν απόλυτα με το όλο σκηνικό.
Ο σκηνοθέτης Alberto Rodriguez, κάνει καλή δουλειά με την σειρά του και δίνει στο φιλοθεάμων κοινό, ένα δημιούργημα γεμάτο ένταση και αγωνία, που κάνει τον πιο έμπειρο θεατή να βρίσκει διάχυτους επηρεασμούς από παλαιότερα αστυνομικά θρίλερ, τα οποία άφησαν εποχή, χωρίς ταυτόχρονα να χάνει την αυθεντικότητα του. Πάντα τέτοια!
