Τι να πρωτογράψει κανείς για μια από τις καλύτερες ταινίες του γαλλικού κινηματογράφου; Τι να πρωτοαναλύσουμε για ένα από τα ευφυέστερα και ανατρεπτικότερα θρίλερ μυστηρίου που γυρίστηκαν ποτέ; Το «Les Diaboliques» του σπουδαίου Γάλλου κινηματογραφιστή Henri-Georges Clouzot μοιάζει με ταινία του Alfred Hitchcock αλλά παραδόξως δεν είναι! Πάντως θα μπορούσε να είναι αν ο «Alfie» είχε προλάβει να αποκτήσει τα δικαιώματα του βιβλίου «Celle qui n’était plus» των Pierre Boileau και Thomas Narcejac. Οι φήμες λένε ότι τα έχασε για ένα μικρό διάστημα λίγων ωρών. Ευτυχώς όμως η συγκεκριμένη κατάληξη δεν απέβη μοιραία αφού ο Γάλλος συνάδελφος του «Hitch» κατάφερε να δημιουργήσει ένα θεσπέσιο φιλμ ψυχολογικού τρόμου που έμεινε στην ιστορία ως κλασικό δικαιώνοντας τον δημιουργό του.
Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από δύο γυναίκες που συνεργάζονται για την επιτέλεση μιας αποτρόπαιης πράξης. Πρόκειται να δολοφονήσουν τον σύζυγο της μίας και το ακόμη πιο αξιοσημείωτο είναι ότι η άλλη γυναίκα υπήρξε για ένα διάστημα ερωμένη του συζύγου. Οι δύο «διαβολογυναίκες» φέρνουν τελικά εις πέρας την αποστολή τους παρά κάποιους αρχικούς δισταγμούς. Έλα όμως που συμβαίνει κάτι αναπάντεχο που θα περιπλέξει την κατάσταση: το πτώμα εξαφανίστηκε! Οι φόνισσες το έριξαν στην πισίνα της κατοικίας του θύματος (που είναι ταυτόχρονα και οικοτροφείο) αλλά κανένας πλέον δεν μπορεί να το εντοπίσει. Και σα να μην έφταναν αυτά, μια σειρά περίεργων γεγονότων όπως η αποστολή των ενδυμάτων του θύματος στο διαμέρισμά τους, θέτουν συνεχώς σε ανησυχία τις δύο γυναίκες και απειλούν να θρυμματίσουν το τέλειο κατά τα φαινόμενα σχέδιο που είχαν εφαρμόσει. Τι μπορεί να συμβαίνει;
Πραγματικά η έννοια μυστήριο αξιοποιείται μαεστρικά στο «Les Diaboliques» και θέτει το κοινό στο ευχάριστο παιχνίδι μαντικής για το τι έχει συμβεί. Ο τρόμος συμπληρώνει το μυστήριο και ειδικά προς τις τελικές σεκάνς παίρνει τα σκήπτρα οδηγώντας το φιλμ σε ένα αξιοζήλευτο αποτέλεσμα. Το ευφυές και σφιχτοδεμένο σενάριο υποστηρίζεται άριστα από την αψεγάδιαστη και ατμοσφαιρική σκηνοθεσία του Clouzot. Οι δύο πρωταγωνίστριες βγάζουν καταπληκτική χημεία ενσαρκώνοντας δύο εκ διαμέτρου αντίθετους χαρακτήρες. Η Simogne Signoret υποδύεται την σκληρή και αποφασισμένη femme fatale όντας μπροστάρισσα στην ενορχήστρωση του ειδεχθούς εγκλήματος. Στον αντίποδα βρίσκεται η Véra Clouzot παίζοντας τον ρόλο της διστακτικής και ενοχικής συζύγου που ναι μεν επιθυμεί διακαώς την απαλλαγή από το φασιστικό καθεστώς του συζύγου της, αλλά η έλλειψη ψυχικών αποθεμάτων την ωθεί σε μια πιο παθητική στάση.
Ένας λόγος που το «Les Diaboliques» απέκτησε μεγάλη δημοσιότητα στα media της εποχής και κατέστη τρομακτικότερο είναι ο θάνατος της πρωταγωνίστριας Véra Clouzot 5 χρόνια μετά την ταινία από ανακοπή καρδιάς. Βλέπετε στην ίδια την ταινία η Clouzot υποτίθεται ότι αντιμετώπιζε πρόβλημα με την καρδιά της…
Το μνημειώδες φινάλε του «Les Diaboliques» με τις μεγάλες ανατροπές μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί ως ένα από τα πιο συγκλονιστικά στο cinema τρόμου, ειδικότερα όσον αφορά το στοιχείο της έκπληξης. Πιθανότατα θα σας θυμίσει τελειώματα μεταγενέστερων ταινιών καθώς η επίδραση του «Les Diaboliques» υπήρξε βαθιά και διαπεραστική στους κινηματογραφιστές των ταινιών αγωνίας όπως και στον ίδιο τον Hitchcock. Για την εποχή του ήταν πραγματικά πολύ μπροστά αλλά και σήμερα δεν μπορεί να μην σε ταρακουνήσει ακόμα κι αν έχεις ψιλιαστεί την ρότα που θα πάρει η ταινία βλέποντάς την.
Μη χάσετε σε καμία περίπτωση αυτό το γαλλικό διαμάντι ψυχολογικού τρόμου. Η πυκνή ατμόσφαιρα μυστηρίου που αναδίδει θα σας καθηλώσει. Αν δεν σας πείθει η κριτική τότε αναρωτηθείτε γιατί ο άρχοντας του σασπένς επιθυμούσε διακαώς να αποκτήσει τα δικαιώματα του «Les Diaboliques». Προφανώς κάτι θα ήξερε παραπάνω δε νομίζετε; Για την ιστορία να προσθέσουμε ότι στη χώρα του την Γαλλία όταν κυκλοφόρησε έκανε μεγάλο πάταγο προσελκύοντας 3.674.380 θεατές στους κινηματογράφους. Φυσικά και το άξιζε…
