Μη σβήσεις το φως (Lights Out, 2016) Review

Το ντεμπούτο του David F. Sandberg στον horror κινηματογράφο σαρώνει στα ταμεία καλύπτοντας πλήρως το κόστος παραγωγής ήδη από την πρεμιέρα του στις αίθουσες. Τέτοιες επιτυχίες συνήθως ακολουθούν τη γνωστή συνταγή που επιβάλλει ο σύγχρονος τρόμος. Δηλαδή εστίαση στο μεταφυσικό στοιχείο, τουλάχιστον μία τρομακτική οντότητα, πληθώρα jump scares, πολλές εντάσεις με δυναμική κλιμάκωση προς την τελική ευθεία κλπ. Το «Lights Out» δεν θα μπορούσε να μην έχει αυτά τα στοιχεία όντας γενικά μια ταινία τρόμου προορισμένη για το ευρύ κοινό, με εύκολα θέματα και αμεσότητα στην παραγωγή τρόμου χωρίς πολλά «εγκεφαλικά», δυσνόητα παιχνίδια, χωρίς περίπλοκες αλληγορίες και συμβολισμούς. Σημαίνουν άραγε όλα τα παραπάνω ότι είναι κακή ταινία; Βασικά θα μπορούσε να είναι αλλά ευτυχώς για τον πρωτάρη κινηματογραφιστή και το πόνημά του δεν ισχύει αυτό.

Το «Lights Out» ναι μεν ακολουθεί συνηθισμένα μοτίβα όπως η συντριπτική πλειοψηφία των ταινιών τρόμου της νεότερης εποχής αλλά το συνολικό δείγμα γραφής σε κερδίζει. Όντας αρκετά τρομακτικό σε πολλά σημεία, το φιλμ κυλάει γοργά και ευχάριστα, έχει αληθινή ένταση και σασπένς, συμπαθητικούς χαρακτήρες και επαγγελματικό στήσιμο γενικότερα. Υπάρχουν προβλήματα στο σενάριο (δύσκολο να μην υπήρχαν άλλωστε) καθώς και μια γενικότερη εικόνα «βιασύνης» στο χτίσιμο των γεγονότων. Αλλά ξεπερνιούνται σχετικά εύκολα αν δεν έχεις από πριν πολύ υψηλές απαιτήσεις.

Το φιλμ βασίζεται στην ομότιτλη ταινία μικρού μήκους του ίδιου σκηνοθέτη που γυρίστηκε το 2013 και κέρδισε αμέσως τις εντυπώσεις και τον θαυμασμό του κοινού.

Πολύ τρομακτικό είναι και το υπερφυσικό πλάσμα, που στην όψη του μοιάζει περισσότερο με εκείνες τις απολαυστικές μορφές δαιμόνων από cult ταινίες τρόμου των 80s παρά με φάντασμα. Σημειώστε επίσης ότι ο Sandberg χρησιμοποίησε σε μεγάλο βαθμό πρακτικά εφέ αποφεύγοντας το πολύ CGI φτάνοντας σε πολύ καλά αποτελέσματα. Οπωσδήποτε κι αυτό είναι κάτι που με έκανε να εκτιμήσω λίγο παραπάνω το «Lights Out».

Μικρός σκηνοθετικός θρίαμβος είναι και το επαναλαμβανόμενο αναβοσβήσιμο των φώτων εντός του οποίου κινείται απειλητικά η οντότητα προς τα θύματά της εντείνοντας το άγχος του θεατή. Πάντως ο Sandberg θα πρέπει να βελτιωθεί αν θέλει να καθιερωθεί στη σκηνή του μοντέρνου τρόμου όπως έκαναν άλλοι συνάδελφοί του. Ας ελπίσουμε το «Annabelle 2» να αποτελέσει σημείο εκκίνησης αυτής της βελτίωσης.

Δυνατές ερμηνείες από πρωταγωνίστρια και τη μάνα της, καλοφτιαγμένα ειδικά εφέ, τρομακτικό πλάσμα, γρήγορος ρυθμός.

Το ότι αυτοπεριορίζεται και προσπαθεί να ξεμπερδέψει γρήγορα με τις εκκρεμότητες υποπίπτοντας έτσι σε απλοϊκές και βιαστικές απαντήσεις. Επίσης τα πολλά κλισέ και οι αναρίθμητες jump scares δεν μπορούν να θεωρηθούν πλεονέκτημα.

Η αρχική επίθεση της σκοτεινής οντότητας στο εργοστάσιο υφαντουργίας.
Η τρομακτική εμφάνιση και επίθεση της οντότητας στο σπίτι της ηρωίδας.
Η αιματηρή μάχη της οντότητας με δύο αστυνομικούς.