Το «Ma» είναι μια ταινία τρόμου που δεν πολυσυναντάμε στους κινηματογράφους σήμερα. Βλέπετε…τα φιλμ μεταφυσικού τρόμου καρπώνονται τη μερίδα του λέοντος με τις υπόλοιπες horror κατηγορίες να ακολουθούν από αισθητά μεγάλη απόσταση.
Αυτή η άνιση εκπροσώπηση κατηγοριών ταινιών τρόμου στα cinema καθιστά ιδιαίτερα ευχάριστη την εμφάνιση ταινιών όπως το «ΜΑ». Ένα φιλμ τρόμου με ψήγματα πρωτοτυπίας. Αν και γενικά το «Ma» κινείται σε teen/slasher μονοπάτια, η συνολική του εικόνα αναδίδει έναν αέρα φρεσκάδας που σίγουρα δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητος. Συνδυάζει στοιχεία σαδισμού, slasher, μαύρης κωμωδίας και ψυχολογικού τρόμου, κάνοντας ταυτόχρονα αναφορές σε θέματα του cult horror κινηματογράφου των 80s.
Μεγάλος πρωταγωνιστής του φιλμ είναι αναμφίβολα η εξαιρετική ηθοποιός Octavia Spencer (Hidden Figures, The Help). Σε ρόλο «ανταγωνιστή» με το παρατσούκλι Ma, η Spencer δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας στα πλαίσια μιας διασκεδαστικής αλλά και σκοτεινής ιστορίας με ανατροπές και δυναμικές κλιμακώσεις. Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε ότι αυτή ουσιαστικά κρατάει το φιλμ όρθιο αφού η παρουσία των άλλων ηθοποιών ακόμα και της «πρωταγωνίστριας» Diana Silvers (Glass) μοιάζει υπερβολικά δευτερεύουσα.
Ο σκηνοθέτης του «Ma» Tate Taylor ήταν επίσης σκηνοθέτης της ταινίας του 2011 «The Help» χάρη στην οποία η Octavia Spencer κέρδισε το μοναδικό της βραβείο Oscar, μέχρι σήμερα.
Ξεπερνώντας όμως τη συγκεκριμένη ανισότητα, διαπιστώνουμε ότι το «Ma» είναι ένα φιλμ τρόμου που βλέπεται ευχάριστα από μεγάλη γκάμα θεατών. Χτίζει έξυπνα το μοτίβο της σταδιακής, αναδυόμενης απειλής μέσω της κλιμακούμενης κακόβουλης συμπεριφοράς της Ma για να ξεσπάσει δυναμικά στις τελικές σεκάνς βίας και σαδισμού.
Περιστασιακά, αυτή η κλιμάκωση κάνει τα νερά της. Γενικότερα, το φιλμ πάσχει από σεναριακές ατέλειες, όπως συμβαίνει στις περισσότερες ταινίες τρόμου με έφηβους αλλά ευτυχώς δεν ξεπερνά τα όρια του ανεκτού, κάτι που θα στερούσε την διασκέδαση. Από την άλλη περιλαμβάνει πολλές απολαυστικές σκηνές ψυχολογικής και σωματικής βίας, με μερικές να έρχονται κυριολεκτικά από το πουθενά αλλά περιέργως να δένουν καλά με τον «ανισόρροπο» χαρακτήρα του έργου.
Συναντάμε αναφορές στα 80s μέσω αγαπημένων μουσικών θεμάτων ή και του παλιομοδίτικου slasher μοτίβου της κακόγουστης σχολικής φάρσας που παίρνει κακή τροπή. Συναντάμε ακόμα και αναφορές σε άλλες ταινίες τρόμου όπως το «Misery» (1990) όταν η Ma επιστρέφει στο σπίτι της για να βρει ένα πορσελάνινο διακοσμητικό γατί σε άλλη θέση από την αρχική του.
Όλα αυτά μαζί με διάφορα ακόμα καλά στοιχεία μαρτυρούν την δημιουργικότητα του σκηνοθέτη Tate Taylor ο οποίος παρέδωσε ένα φιλμ με ξεχωριστή ταυτότητα. Αν και το «Ma» σαφώς ξεχωρίζει από τον σωρό νεανικών horror ταινιών λόγω του ιδιαίτερου χαρακτήρα του, εντούτοις αφήνει την εντύπωση ότι κάτι του λείπει. Ενώ η συνταγή είναι πετυχημένη, κάτι μέσα της δεν αφήνει το τελικό προϊόν να εκτιναχθεί και να μας παρασύρει στον πολυπόθητο ενθουσιασμό.
Να ήταν τα σεναριακά ατοπήματα με το όχι και τόσο πειστικό κίνητρο των πράξεων της Ma; Να ήταν η χλιαρή παρουσία των περισσότερων ηθοποιών από τους οποίους δεν πήραμε κάτι πραγματικά αξιομνημόνευτο; Να ήταν άραγε η αδικαιολόγητη αυτοσυγκράτηση στην τελική έξαρση βίας που δεν σάρωσε τα πάντα όπως άφηνε να εννοηθεί; Μάλλον ήταν ένας συνδυασμός παραγόντων. Πάντως συνιστούμε να δείτε το «Ma» απλά και μόνο για την φοβερή παρουσία της Octavia Spencer.
