Mama Review

Η μητρική αγάπη έχει την τιμητική της σ’ αυτήν εδώ την ελαφρώς παραμυθένια ταινία τρόμου. Το «Mama» είναι μια ταινία που σίγουρα δεν καινοτομεί. Επιλέγει τα γνώριμα και ασφαλή μεταφυσικά μονοπάτια που το ευρύ horror κοινό λατρεύει και αποδέχεται εύκολα στις μέρες μας αφήνοντας στην άκρη τις πιο ψαγμένες αναζητήσεις που ενδεχομένως μπορούσε να αναπτύξει σ’ ένα εναλλακτικό σενάριο. Για κάποιον που έχει μπουχτίσει από τα κλισέ του supernatural πεδίου, η προαναφερθείσα εικόνα χτυπάει σαν καμπανάκι κινδύνου. Ευτυχώς όμως η προσεγμένη δουλειά στη σκηνοθεσία και η αμυδρή αίσθηση αυτοτέλειας που δίνεται μέσω μιας υποβόσκουσας παραμυθένιας αισθητικής, καθιστούν το «Mama» συμπαθητικό στα μάτια μου παρότι δεν με εντυπωσίασε σε καμία περίπτωση. Το όνομα του μεγάλου Guillermo del Toro στους συντελεστές (ως εκτελεστικός παραγωγός) σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητο και μάλλον έχει παίξει μεγαλύτερο ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα.

Τι έχουμε εδώ λοιπόν; Αρχικά μια πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση. Δύο πολύ μικρά κοριτσάκια μεταφέρονται από τον σαλταρισμένο και επικίνδυνο πατέρα τους σε μια μακρινή καλύβα στο δάσος. Κι ενώ ο απελπισμένος πατέρας ετοιμάζεται να τα σκοτώσει (!), μια μυστηριώδης παρουσία τού αλλάζει τα φώτα και σώζει τα δύο παιδιά. Δυστυχώς για εκείνα, θα παραμείνουν εξαφανισμένα για πέντε χρόνια μεγαλώνοντας σε άγρια κατάσταση στην καλύβα. Όταν εντοπίζονται, ο αδερφός του πατέρα τους αγωνίζεται για να κερδίσει την κηδεμονία τους, κάτι που τελικά καταφέρνει. Βέβαια η απόφασή του να πάρει τα κορίτσια συνοδεύεται από δυσκολίες καθώς η προβληματική, ημιάγρια φύση τους και η φαινομενική αδυναμία της συζύγου του να τα μεγαλώσει δεν αποτελούν ενθαρρυντικούς παράγοντες. Το κυριότερο πρόβλημα όμως είναι κάτι πέρα από κάθε φαντασία. Μια αλλόκοτη, σκοτεινή και πολύ επικίνδυνη οντότητα βρίσκεται πάντα κοντά στα δύο κορίτσια. Την αποκαλούν «Mama» και καθίσταται σαφές από νωρίς ότι η εν λόγω κυρία δεν θέλει με κανέναν τρόπο να αποχωριστεί τα παιδιά. Αλίμονο σ’ αυτούς που θα τολμήσουν να τις τα πάρουν μακριά. Ναι, σωστά καταλάβατε. Ο τρόμος μόλις ξεκίνησε…

Ένας από τους λόγους που η μικρή ηθοποιός Isabelle Nélisse δεν μιλάει πολλή ώρα στην ταινία, είναι ότι δεν γνωρίζει αγγλικά.

Πέρα από την ωραία υπόθεση, το ενδιαφέρον μου εστιάστηκε και στο cast. Οι Jessica Chastain (Zero Dark Thirty) και Nikolaj Coster-Waldau (Game of Thrones) που υποδύονται την θεία και τον θείο των κοριτσιών, μόνο αδιάφοροι δεν είναι. Η χημεία που βγάζουν είναι οπωσδήποτε πετυχημένη. Το βάρος πέφτει βέβαια ίσως παραπάνω απ’ όσο έπρεπε στην Chastain ενώ και οι υπόλοιποι χαρακτήρες δεν αναπτύσσονται επαρκώς. Πετυχημένη κρίνεται επίσης η συνολική παρουσία των δύο νεαρών κοριτσιών που κάνουν την έκπληξη σε μια δύσκολη αποστολή. Το σενάριο δυστυχώς κάνει τα αναμενόμενα νερά καταφεύγοντας στις γνωστές ευκολίες της supernatural συνομοταξίας, διαιωνίζοντας παράλληλα διάφορα λίγο-πολύ γνωστά κλισέ σε ενοχλητικό σημείο. Ευτυχώς όμως η προσεγμένη σκηνοθετική δουλειά και η εισαγωγή κατάλληλης ποσότητας fantasy στοιχείων υποβοηθούμενων από CGI, χαρίζουν στο «Mama» μια ξεχωριστή γλύκα που το διαφοροποιεί κάπως από το σωρό μεταφυσικών ταινιών τρόμου.

Η παραμυθένια αισθητική, οι μαύρες πεταλούδες, (α ρε del Toro με τα έντομά σου!), η αίσθηση μελαγχολίας, η ανάδειξη –έστω και λίγο αδέξια– του μητρικού ενστίκτου δίνουν άλλον αέρα στην ταινία. Και μην ξεχνάμε φυσικά τις πάμπολλες τρομακτικές σκηνές που συχνά μας παγώνουν το αίμα και μας ταρακουνούν από τη θέση μας. Ως ταινία τρόμου λοιπόν το «Mama» πετυχαίνει τον πρωταρχικό στόχο του. Είναι επαρκής, σκοτεινή, ατμοσφαιρική, αγωνιώδης. Η αίσθηση της επιπολαιότητας όμως δεν εξαλείφεται, ειδικά στον τομέα του σεναρίου. Γενικά δινόταν η εντύπωση ότι τα αρχικά δεδομένα θα οδηγούσαν σε μια πιο ψαγμένη εξέλιξη, με περισσότερο «φιλοσοφικό» προβληματισμό. Αντί αυτού είδαμε άλλη μια συνηθισμένη ταινία τρόμου που κατορθώνει να μείνει όρθια χάρη σε 2-3 ιδιαιτερότητες, αλλά σίγουρα δεν ενθουσιάζει ούτε θα μείνει στην ιστορία ως κάτι σπουδαίο.