O Tonino Valerii είναι γνωστότερος στον κινηματογράφο κυρίως λόγω των spaghetti westerns που έχει σκηνοθετήσει και ειδικότερα του κλασικού «My Name is Nobody» του 1973. Ωστόσο έχει μια μικρή συνεισφορά στα giallo όντας ο σκηνοθέτης και εν μέρει σεναριογράφος του αξιολογότατου «My Dear Killer» στα πρώιμα 70’s.
Το «My Dear Killer» είναι ένα τυπικό ιταλικό giallo τηρώντας πιστά την παράδοση του ιδιώματος επιδεικνύοντας λίγες extra ιδιαιτερότητες για τους πιο λεπτολόγους. Ύστερα από ένα εντυπωσιακό ξεκίνημα όπου ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ αποκεφαλίζεται αποτρόπαια από ένα μηχανικό εκσκαφέα σ’ ένα λατομείο, η δράση επικεντρώνεται πάνω στην έρευνα του αστυνομικού Luca Peretti ο οποίος προσπαθεί να εξιχνιάσει τον βάρβαρο φόνο. Καθώς ξετυλίγει τα ίχνη του μυστηρίου οδηγείται σε μια παλιότερη «κλειστή» υπόθεση απαγωγής και θανάτου ενός μικρού κοριτσιού μιας πλούσιας οικογένειας. Την ίδια στιγμή όλοι όσοι μπορούν να βοηθήσουν τον Peretti στην αποστολή του γίνονται στόχος του ίδιου μανιακού που ευθύνεται για την παλαιότερη απαγωγή και τον αποκεφαλισμό του πρώτου ντετέκτιβ. Θα καταφέρει ο Peretti να συλλάβει το δολοφόνο;
Το western που παρακολουθεί μια δασκάλα εντός του φιλμ πριν δολοφονηθεί είναι το θρυλικό «Django» του 1966.
Στο πνεύμα της Agatha Christie ο Valerii και οι συνεργάτες του δημιουργούν ένα ατμοσφαιρικό φιλμ μυστηρίου με μετρημένες αλλά χαρακτηριστικές σκηνές φόνων που σίγουρα θα θεωρούνταν ακραίες για την εποχή τους. Η εξαίσια μουσική επένδυση του μετρ Ennio Morricone είναι και πάλι εδώ όπως σε πολλά παρόμοια φιλμ κάνοντας το «My Dear Killer» ακόμα πιο μυστηριώδες και ανατριχιαστικό. Βέβαια υπάρχουν και ελάχιστες νότες exploitation φύσης όπως ένας αντιπαθητικός παιδόφιλος μεταξύ των υπόπτων καθώς και μια αμφιλεγόμενη σκηνή ενός μικρού κοριτσιού που για πολύ λίγο εμφανίζεται γυμνό. Μια σκηνή που σίγουρα δεν είναι και ότι καλύτερο για τη φήμη της ταινίας και πολλούς θα ενοχλήσει. Σεναριακά έχει γίνει αρκετά καλή δουλειά παρά τις λίγες αναμενόμενες υπερβολές, τρύπες ή ευκολίες. Θετική κρίνεται και η first person λήψη από την οπτική του δολοφόνου λίγο πριν εκτελέσει ορισμένα από τα θύματά του.
Το τέλος μας φιλοδωρεί με γερές δόσεις σασπένς και έναν αποφασιστικό George Hilton ο οποίος πείθει εύκολα με τη σοβαρότητά του και δεν είναι τυχαία η πρωταγωνιστική του συμμετοχή και σε άλλα giallo υψηλού προφίλ. Εύγε λοιπόν στον Valerii και στους συνεργάτες του για αυτό το γεμάτο giallo που μας χάρισαν.
