Ξεκίνησα να βλέπω την ταινία με ιδιαίτερη επιφύλαξη. Όμως κατάφερε να με αφήσει άναυδη. Συνδυάζει αρκετά είδη ταινιών. Μυστηρίου, κωμωδίας, δράματος, αγωνίας. Είναι ένα φανταστικό κράμα ειδών. Από την αρχή της ταινίας ξεκινάει η μυστηριώδης πλοκή της. Η ατμόσφαιρα της ταινίας Nattevagten είναι σκοτεινή, γεμάτη αγωνία για το τι θα συμβεί στην επόμενη σκηνή. Οι σκηνές όπου ο Martin ελέγχει αν όλα στο νεκροτομείο είναι εντάξει αποπνέουν τρόμο. Υπάρχουν κατάλληλες δόσεις αγωνίας και τρόμου οι οποίες είναι σε απόλυτη αρμονία με τον κωμικό χαρακτήρα των δυο φίλων. Η φιλία των δυο ανδρών είναι ξεκαρδιστική μιας και οι δυο με τα καμώματά τους καταφέρνουν κάθε φορά να γελοιοποιούνται.
Έχει γυριστεί Αμερικάνικη διασκευή της ταινίας το 1997, όχι βέβαια τέτοιου επιπέδου. Ο Ole Bornedal σκηνοθέτησε και την διασκευή αλλά ο Steven Soderbergh έγραψε καινούργιο σενάριο βασισμένο στην αρχική ταινία του Bornedal.
Εξαιρετική πλοκή που σου αποκαλύπτει την πραγματικότητα την στιγμή που ο σκηνοθέτης θεωρεί σκόπιμο. Ποιος είναι το θύμα και ποιος ο θύτης? Ποιο είναι το μυστικό που κρύβεται πίσω από τις δολοφονίες? Απρόβλεπτο σενάριο, γεμάτο αγωνία. Είναι καλογραμμένο και δεν θυμίζει ούτε στο ελάχιστο τις κλασσικές «Αμερικανιές» που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Πολλές ταινίες έχουν επηρεαστεί από αυτό το διαμαντάκι. Δυο από αυτές είναι το Saw και άλλη μια το El cuerpo (2012). Και οι δυο αυτές ταινίες έχουν κλέψει από την αισθητική και την ιδέα του Nattevagten. Χωρίς βέβαια να υπονοώ πως και οι δυο τους δεν είναι συγκλονιστικές. Αλλά για μια ακόμη φορά διαπιστώνουμε πως παρθενογένεση δεν υπάρχει.
Πολύ καλές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς με αυτές του Martin και του Jens (Kin Bodnia) να ξεχωρίζουν. Χωρίς πολλές υπερβολές, περιττές σκηνές και επαναλήψεις, η ταινία σε κρατάει σε αγωνία για 2 σχεδόν ολόκληρες ώρες που δεν κατάλαβες πότε κιόλας πέρασαν. Δεν έχω να πω κάτι άλλο για την ταινία. Οι περισσότερες πληροφορίες θα αποκαλύψουν πολλά. Σας την συνιστώ ανεπιφύλακτα.
