Μία από τις πιο προκλητικές ταινίες του «Νονού του gore» Lucio Fulci που κατηγορήθηκε μεταξύ άλλων και για μισογυνισμό είναι το κακόφημο «The New York Ripper» του 1981. Πρόκειται για ένα από τα πιο αιματοβαμμένα giallo όλων των εποχών και οι κατηγορίες που δέχτηκε δεν φαίνονται ανυπόστατες κρίνοντας από το περιεχόμενο του δυναμικού κατά τ’ άλλα φιλμ του Ιταλού. Η υπόθεση έχει να κάνει με μια σειρά αποτρόπαιων φόνων νεαρών γυναικών που λαμβάνουν χώρα στη Νέα Υόρκη. Ο ντετέκτιβ Fred Williams (Jack Hedley) με τη βοήθεια ενός ψυχολόγου αναζητά τον παρανοϊκό ενώ οι βίαιοι φόνοι συνεχίζονται.
Είναι αλήθεια ότι δύσκολα σου μένει στη μνήμη κάτι πέρα από τους αιματηρούς φόνους του φιλμ. Πραγματικά οι δολοφονίες απεικονίζονται με απίστευτη βαρβαρότητα. Ο ωμός ρεαλισμός τους είναι σοκαριστικός ακόμα και για τους πιο σκληραγωγημένους στο gore. Βέβαια υπάρχει το μυστήριο όπως σε κάθε giallo με μια σειρά υπόπτων να εμφανίζονται στην οθόνη μας ανά διαστήματα, υπάρχει η προσπάθεια των αστυνομικής έρευνας να κατανοήσει τον τρόπο σκέψης και δράσης του δολοφόνου ενώ η αγωνία αυξάνεται κατακόρυφα στο φινάλε όπως και το κλίμα παράνοιας. Όλα αυτά αποτελούν εγγύηση για ένα τουλάχιστον ενδιαφέρον φιλμ παρά την έλλειψη πρωτοτυπίας. Το πιο αλλόκοτο στοιχείο που προσφέρει λίγη πρωτοτυπία στο «The New York Ripper» είναι ότι ο φονιάς συνηθίζει να μιλάει σαν πάπια κατά τη διάρκεια των επιθέσεών του και των τηλεφωνημάτων του στην αστυνομία. Όσον αφορά το κίνητρο του μανιακού νομίζω ότι αποδεικνύεται κάπως ανέμπνευστο, χωρίς να πείθει ιδιαίτερα τον απαιτητικό θεατή που μάλλον θα περίμενε μια ευφυέστερη ιδέα πίσω από όλη αυτή την τρομερή σφαγή και την παραμορφωμένη φωνή του παρανοϊκού.
Πέρα απ’ αυτά, η ταινία δεν διστάζει να προσφέρει πολλά γυμνά πλάνα καθώς και μερικές τολμηρές, σεξουαλικού χαρακτήρα σκηνές συνοδευόμενες από hot ατάκες των εμπλεκομένων που θα ικανοποιήσουν τον λάγνο θεατή ενώ για τους υπόλοιπους είναι απλώς αδιάφορες. Από θέμα ερμηνειών το «The New York Ripper» τα πάει σχετικά καλά (για τα κυβικά του τουλάχιστον) με μια ποικιλία χαρακτήρων που αποδίδουν ικανοποιητικά τον ρόλο τους χωρίς κάποια αξιομνημόνευτη παρουσία. Άλλα αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά είναι η ζωηρή μουσική, κάτι μεταξύ jazz και disco που ταιριάζει με το αστυνομικό κλίμα της ταινίας καθώς και μια cameo εμφάνιση του ίδιου του Lucio Fulci στο ρόλο του αρχηγού της αστυνομίας. Και κάτι που δυστυχώς αφορά εμάς τους Έλληνες…ένας από τους βασικούς υπόπτους είναι ένας παρακμιακός σεξομανής Έλληνας μετανάστης (δεν χρειάζεται να το πάρουμε πατριωτικά όμως, ε;). Ελπίζω μόνο να μην ήταν αυτή η εικόνα που είχαν οι Αμερικανοί για τους Έλληνες μετανάστες τη δεκαετία του 80…
Το φιλμ ήταν απαγορευμένο στη Μεγάλη Βρετανία για πολλά χρόνια. Ακόμα και σήμερα κυκλοφορεί σε λογοκριμένη έκδοση.
Εν ολίγοις, το «The New York Ripper» είναι ένα προκλητικά σκληρό και ενοχλητικό φιλμ τρόμου και σίγουρα όχι το πιο απρόβλεπτο giallo. Λόγω του ρεαλισμού του σοκάρει περισσότερο από άλλα αιματοβαμμένα φιλμ του Fulci όπως το «Zombie 2» και το «City of the living dead» μιας και το δυσάρεστο θέαμα που βλέπουμε ξέρουμε ότι μπορεί να συμβεί και έχει συμβεί στην πραγματικότητα από άτομα με διαταραγμένη προσωπικότητα. Το πιο τρομακτικό στοιχείο που αναδύεται από το φιλμ είναι ότι δολοφόνοι σαν αυτόν του «The New York Ripper» μπορεί πράγματι να ζουν ανάμεσά μας…
