Δεν συνηθίζουμε να βλέπουμε στα ράφια ελβετικά θρίλερ και η παρουσία του «One Way Trip» (που έχει κυκλοφορήσει και σε 3D) μου δημιούργησε προσδοκίες για κάτι φρέσκο. Δυστυχώς διαψεύστηκα. Τίποτα το καινοτόμο, τίποτα το διαφορετικό εκτός από λίγα παραισθησιογόνα μανιτάρια. Κλισέ όπως η εύκολη ακινητοποίηση του οχήματος της παρέας (εδώ από λάστιχο), τα κινητά που δεν έχουν σήμα στα απομακρυσμένα μέρη κλπ είναι παρόντα. Όλα μοιάζουν τόσο τυπικά και χιλιοπαιγμένα στο «One Way Trip» που αν είστε βετεράνος θεατής στο χώρο του slasher, θα παρακολουθήσετε την ταινία με αδιαφορία απολαμβάνοντας μόνο τους ζουμερούς και αποτρόπαιους φόνους.
Παρότι εντός του έργου οι χαρακτήρες δηλώνεται ότι είναι από τη Ζυρίχη, κανείς τους δεν μιλάει τη γερμανική της Ελβετίας. Τουναντίον η γλώσσα τους είναι γερμανική διάλεκτος της Γερμανίας.
Πράγματι τα φονικά αποτελούν το κυρίως πιάτο του φιλμ περιλαμβάνοντας μερικές πολύ σκληρές και παραστατικές σκηνές φόνων. Σε μέτρια επίπεδα κυμαίνονται οι περισσότερες ερμηνείες. Πάντως ο κυνηγός και ειδικά η τρομακτική κόρη του με το βλοσυρό ύφος και το ημιπαραμορφωμένο πρόσωπο αυξάνουν αισθητά τον τρόμο αλλά όχι και σε δυσθεώρητα ύψη. Βασικά ο κυνηγός είναι μάλλον αντιγραφή του σερίφη από τον «Σχιζοφρενή Δολοφόνο με το Πριόνι» παρά ανεξάρτητη δημιουργία του φιλμ. Επίσης η αντικοινωνική φιγούρα της κόρης του φαίνεται να έχει πρότυπο τον τρομερό Leatherface από το κλασικό έργο του Tobe Hooper. Το φινάλε επιφυλάσσει μια μικρή έκπληξη αλλά δε νομίζω ότι μας αποζημιώνει εντελώς για τη γενικότερη μετριότητα που παρακολουθήσαμε.
